Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Αυγò: Δεσπόζει επιβλητική στην Αργολίδα (vid)

Πάνω από την κοιλάδα των Ιρίων και στο βόρειο τμήμα του όρους Αυγό είναι χτισμένη η Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου.

Η Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Αυγού βρίσκεται μόλις μία ώρα από το Ναύπλιο. Η τοποθεσία της είναι άμεσα συνυφασμένη με τον ποταμό Ράδο, τον οποίο και διασχίζεις αν θέλεις να φθάσεις στη Μονή ξεκινώντας από τα Ίρια. Η εναλλακτική διαδρομή είναι από το χωριό Πελεή, που όπως και στην πρώτη διαδρομή (από Ίρια) οδηγεί στη Μονή ένας κακοτράχαλος χωματόδρομος.

Ο μοναδικός δόκιμος μοναχός που βρίσκεται στην Μονή μίλησε στην ομάδα του UpDrones και ανέφερε ότι ο δρόμος δεν ήταν πάντα σε τόσο κακή κατάσταση αλλά φέτος λόγο των πολλών βροχών και γενικά του βαρύ χειμώνα που πέρασε ο δρόμος έχει περιέλθει σε αυτή την πολύ κακή κατάσταση.

Τόσο για την απόκρημνη τοποθεσία κτίσης της Μονής όσο και για το όνομά της, “Αυγού”, έχουν ειπωθεί πολλές ιστορίες, που οι ντόπιοι, κυρίως Ιριώτες, αναπαρήγαγαν με τα χρόνια. Αρχικά λέγεται πως οι ιδρυτές ήθελαν να κτίσουν αλλού τη Μονή και ο Άγιος Δημήτριος υποδείκνυε το σημερινό σημείο κτίσης της Μονής. Ξεκίνησαν λοιπόν οι τεχνίτες να χτίζουν σε άλλο σημείο τη Μονή αλλά τα εργαλεία τους έφευγαν και πήγαιναν στη τοποθεσία που έλεγε ο Άγιος Δημήτριος.

Πρόκειται για τριώροφο μοναστικό σύμπλεγμα αποτελούμενο από κελιά και χώρους που πλαισιώνουν το καθολικό και είναι προσαρμοσμένο στις κοιλότητες του απότομου φυσικού βράχου που δεσπόζει της κοιλάδας. Το δισυπόστατο καθολικό βρίσκεται στον δεύτερο όροφο αποτελείται από δυο ναούς: το ναό των Αγίων Θεοδώρων που είναι σταυρεπίστεγος και το ναό του Αγίου Δημητρίου που καλύπτεται με σταυροθόλιο.

Η Μονή ιδρύθηκε στον 11ο αιώνα, ενώ ο τελικός φρουριακός χαρακτήρας της μονής πρέπει να διαμορφώθηκε στις πρώτες δεκαετίες του 16ου αιώνα, όταν η περιοχή αποτελούσε φέουδο των Παλαιολόγων. Στο εσωτερικό σώζονται σπαράγματα τοιχογραφιών. Στο φυσικό σπήλαιο πάνω από το συγκρότημα της μονής έχει διαμορφωθεί το παρεκκλήσιο της Μεταμόρφωσης που φέρει δυο στρώματα τοιχογραφιών, εκ των οποίων το παλαιότερο τοποθετείται στο 13ο αιώνα.

Η ενιαία οργάνωση καθολικού και προσκτισμάτων, τα στενά παράθυρα, το δαιδαλώδες εσωτερικό και οι καταχύστρες πάνω από την είσοδο τονίζουν το φρουριακό χαρακτήρα του μοναστηριού. Η μονή φαίνεται ότι γνώρισε ιδιαίτερη ακμή κατά το 17ο αιώνα. Γύρω από το κυρίως συγκρότημα της μονής σώζονται πολλά κτίσματα σχετιζόμενα με τη λειτουργία της κατά την εποχή ακμής της. Έτσι μπορεί κανείς να δει στα γύρω πλατώματα αλώνια, κτίρια αποθηκών και ξενώνων, ενώ αναφέρεται και ύπαρξη νερόμυλου.

Η παρακμή της μονής ξεκίνησε μετά τον εμπρησμό της από τον Ιμπραήμ τον Ιούνιο του 1825. Η οριστική διάλυση της μονής αποφασίστηκε με σχετικό διάταγμα του 1833 και έκτοτε δεν επαναλειτούργησε. Το Υπουργείο Πολιτισμού εκτέλεσε στερεωτικές εργασίες στη μονή στο τέλος της δεκαετίας του 1980.