Πώς μια απλή ιδέα άλλαξε το ποδόσφαιρο

Το ποδόσφαιρο είναι το άθλημα που όσοι αγαπούν, το αγαπούν με πάθος.

Και είναι πολλοί αυτοί που το αγαπούν. Δικαίως χαρακτηρίζεται ο “βασιλιάς των σπορ”.

Αφού άλλωστε έχει τους περισσότερους υποστηρικτές από κάθε άλλο άθλημα. Η αγάπη για την “στρογγυλή θεά” αλλά κυρίως για την ομάδα είναι για τον καθένα σαν τον έρωτα. Με πολύ πάθος και ένταση.

Μάλιστα, εδώ και περισσότερα από 150 χρόνια, το ποδόσφαιρο αυξάνει συνεχώς τους φανατικούς θεατές του.

Ξεκίνησε από παιχνίδι, έγινε διασκέδαση, ιδεολογία, θρησκεία, αλλά πάνω απ’ όλα θέαμα και απόλαυση.

Ωστόσο το ποδόσφαιρο αλλάζει συνεχώς χρόνο με το χρόνο, σε όλα τα επίπεδα.

Η απλή ιδέα που άλλαξε το άθλημα

Χρειάστηκε μια απλή ιδέα για να αρχίσει να μετατρέπεται στο άθλημα που όλοι ξέρουμε σήμερα.

Στα μέσα του 19ου αιώνα, ξεκίνησε να παίζεται σε βρετανικά πανεπιστήμια και σχολεία, κάθε ίδρυμα είχε βάλει τους δικούς του κανόνες παιχνιδιού.

Όλα αυτά μέχρι το 1863 και την ίδρυση της Βρετανικής Ομοσπονδίας Ποδοσφαίρου, που θέσπισε κάποιους κανόνες τους οποίους σχεδόν όλοι ακολούθησαν από εκεί και πέρα.

Το ποδόσφαιρο στα πρώτα χρόνια του παιζόταν αλλιώς. Οι περισσότεροι παίκτες έπαιζαν στην επίθεση ενώ κανείς δεν έπαιζε στο κέντρο και ελάχιστοι στην άμυνα. Έμοιαζε περισσότερο με το ράγκμπι, που ήταν λίγο παλαιότερο και πιο δημοφιλές.

Ο παίκτης έπαιρνε την μπάλα και έτρεχε προς την αντίπαλη εστία, έβαζε γκολ ή τον σταματούσε αμυντικός. Το σύστημα ήταν «όλοι επίθεση», ενώ σπάνια έβλεπες ομάδες με σχηματισμό 1-2-7.

Το 1883, μια απλή ιδέα άλλαξε το ποδόσφαιρο, κάνοντάς το πιο «τακτικό» άθλημα. Κι αυτό οφείλεται στην ομάδα του Πανεπιστημίου του Cambridge κι όχι σε κάποια επαγγελματική ομάδα.

Εκείνη την χρονιά λοιπόν, η ιδέα ήταν η εξής: κάθε παίκτης θα έπρεπε να είναι υπεύθυνος για συγκεκριμένη περιοχή του γηπέδου, χωρίς να την αφήνει για να βγει στην επίθεση. Το πρώτο στυλ «passing game» ήταν γεγονός.

Ο τρόπος όμως που τους ήρθε η ιδέα έχει σημασία, καθώς σκέφτηκαν την πυραμίδα.

Το σύστημα μετατράπηκε σε 2-3-5, με 2 αμυντικούς, 3 κεντρώους και 5 επιθετικούς. Το σύστημα αυτό έφερε νίκες απέναντι σε πανεπιστήμια που βασίζονταν περισσότερο στην ταχύτητα και στην δύναμη.

Οι νίκες κράτησαν για 4 συνεχόμενα χρόνια και η «Πυραμίδα του Cambridge», όπως ονομάστηκε, έγινε πρότυπο για το ποδόσφαιρο.

Το 1888 η ομάδα της Preston North End χρησιμοποίησε την «Πυραμίδα του Cambridge» με τον παίκτη που βρισκόταν στην μέση της τριάδας του κέντρου, να επιστρέφει πίσω στην άμυνα, ανάλογα αν η ομάδα βρισκόταν σε άμυνα ή σε επίθεση.

Τελείωσε αήττητη το πρωτάθλημα με 18 νίκες και τέσσερις ισοπαλίες, 11 βαθμούς μπροστά από την δεύτερη Aston Villa.

Η «Πυραμίδα του Cambridge» παρέμεινε στο επίκεντρο κάθε τακτικής στο ποδόσφαιρο για περίπου 35 χρόνια. Τότε, με την προσθήκη του offside στο ποδόσφαιρο, ο προπονητής της Arsenal, Herbert Chapman, είχε μια ακόμα ιδέα. Ο νέος σχηματισμός του ονομάστηκε «W-M».

Δυο από τους πέντε επιθετικούς γύρισαν λίγο πιο πίσω, ενώ ένας παίκτης από τους τρείς του κέντρου, μετατράπηκε σε κεντρικό αμυντικό, σε ένα σύστημα που μοιάζει με 3-4-3 ή καλύτερα 3-2-2-3. Εκείνη η ομάδα κέρδισε 5 πρωταθλήματα τα επόμενα χρόνια.

Και αξίζει να σημειωθεί πως από τότε, τα βασικά στοιχεία παραμένουν, ωστόσο συνεχώς αλλάζουν πράγματα στο ποδόσφαιρο, όπως οι κανονισμοί, οι διοργανώσεις κλπ…