Σκλήρυνση κατά πλάκας: Η ασθένεια που ταλαιπωρεί την Ορθούλα Παπαδάκου και οι δυσκολίες που αντιμετωπίζει (vid)

Για την μάχη που δίνει με την σκλήρυνση κατά πλάκας, τον θάνατο που την συγκλόνισε και το μωρό που «έχασε» μίλησε η Ορθούλα Παπαδάκου.

«Πέρασα πολύ δύσκολα τους πρώτους 2-3 μήνες, φοβήθηκα πάρα πολύ, δεν μπορούσαν να βρουν τι είχα, ψυχολογικά ήμουν ράκος.

Η σκλήρυνση κατά πλάκας έχει διάφορες φάσεις. Σε μένα ευτυχώς είναι σε φάση ύπνωσης.

Με ελέγχει ο γιατρός μου, νιώθω πάρα πολύ καλά, απλά έχω τις καλές μέρες μου, έχω τις κακές μέρες μου.

Στην κακή μου μέρα θα σηκωθώ και θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω» είπε στην εκπομπή «Ευτυχείτε».

«Ο τελευταίος χρόνος ήταν πολύ δύσκολος για μένα και την οικογένειά μου, έχασα τον ανιψιό μου, το παιδί της αδερφής μου πάρα πολύ γρήγορα.

Ένα παιδί στα 26 που το χάσαμε, τι να σου πω άλλο…».

Η Ορθούλα Παπαδάκου μιλά για τη σκλήρυνση κατά πλάκας και συγκινεί / Βίντεο: zappit

Τέλος η Ορθούλα Παπαδάκου αποκάλυψε ότι ήταν έγκυος αλλά έχασε το μωρό:

«Είχα μια σχέση αρκετά χρόνια, ήθελα να κάνω παιδιά.

Κάποια στιγμή στη ζωή μου ήμουν έγκυος και το έχασα όταν ήμουν τριών μηνών.

Ξαναπροσπάθησα με τη σχέση μου, δεν έγινε, χώρισα…».

Τι είναι η σκλήρυνση κατά πλάκας

Η Σκλήρυνση κατά πλάκας (ΣΚΠ) ή πολλαπλή σκλήρυνση όπως συνηθίζεται τελευταία να αποκαλείται, είναι μία χρόνια αυτοάνοση νόσος του Κεντρικού Νευρικού Συστήματος (ΚΝΣ). Με τον όρο αυτοάνοση εννοούμε ότι μηχανισμοί άμυνας που κινητοποιήθηκαν κάποτε για να αντιμετωπίσει ο οργανισμός προηγούμενο νόσημα, ενεργοποιήθηκαν και πάλι από συρροή λανθασμένων μηνυμάτων και άρχισαν να προσβάλλουν τη μυελίνη που περιβάλλει τις νευρικές ίνες του ΚΝΣ.

Η μυελίνη είναι μία ουσία, η οποία αφενός μεν καλύπτει και προστατεύει τον κεντρικό άξονα των νεύρων και αφετέρου συμβάλλει στη γρήγορη μετάδοση των ερεθισμάτων από το ένα νευρικό κύτταρο στο άλλο. Στην αυτοάνοση αυτή νόσο μακροφάγα κύτταρα και Τ-λεμφοκύτταρα συρρέουν σε ορισμένες περιοχές του εγκεφάλου ή του Νωτιαίου μυελού και «κατατρώγουν» τη μυελίνη, δημιουργώντας άσηπτη φλεγμονή, με αποτέλεσμα την καταστροφή των νευρώνων. ΄Οταν ο οργανισμός αντιληφθεί τη λανθασμένη αυτή δραστηριότητα του αμυντικού ανοσοποιητικού συστήματος, στέλνει άλλες αμυντικές δυνάμεις, περιχαρακώνει τις εστίες αυτές και σταματά την πρόοδο της απομυελίνωσης. Τα «πεδία των μαχών» αυτά αποτελούν τις λεγόμενες «πλάκες» στον εγκέφαλο και το νωτιαίο μυελό, τις οποίες μπορούμε να ανιχνεύσουμε και να απεικονίσουμε με την Μαγνητική Τομογραφία. Όπως θα αναφερθούμε πιο κάτω οι απομυελινωτικές αυτές πλάκες προκαλούν νευρολογικές εκδηλώσεις ανάλογα με τη θέση και την έκταση κάθε προσβολής.

Μετά την απομυελίνωση ο οργανισμός αρχίζει να επισκευάζει τις ζημιές με τη λεγόμενη επαναμυελίνωση και επανανεύρωση. Η αποκατάσταση αυτή ανάλογα με το μέγεθος της βλάβης μπορεί να διαρκέσει μακρό χρονικό διάστημα που μπορεί να ξεπεράσει και το εξάμηνο, μπορεί να είναι απόλυτη και η προσβολή να μην αφήσει κανένα υπόλειμμα ή να είναι μερική και να παραμείνουν υπολειμματικές νευρολογικές εκδηλώσεις.

Η νόσος πρωτοεμφανίζεται κυρίως στην ηλικία των 20-40 ετών. Οι γυναίκες έχουν 3:2 φορές μεγαλύτερη πιθανότητα να εμφανίσουν τη νόσο και κατά μέσο όρο σε μικρότερη ηλικία από τους άνδρες.

Στην αιτιοπαθογένεια της νόσου συμβάλλουν τόσο ενδογενείς-γενετικοί όσο και εξωγενείς-περιβαλλοντικοί παράγοντες. Η ύπαρξη οικογενειών με περισσότερα άτομα που πάσχουν από ΣΚΠ ενισχύει την άποψη ότι υπάρχει κάποιος γενετικά προκαθορισμένος παράγων ο οποίος ευαισθητοποιεί το άτομο σε μια προδιάθεση πάνω στην οποία δρούν και άλλοι, εξωγενείς παράγοντες, για να εκδηλωθεί η νόσος. Σαν περιβαλλοντικοί παράγοντες έχουν ενοχοποιηθεί κατά καιρούς το κλίμα, η θερμοκρασία, η κοσμική ακτινοβολία, το stress, το είδος και το περιεχόμενο των τροφών, ακόμη και φυλετικές και γεωγραφικές παράμετροι, αφού στις χώρες γύρω από τον Ισημερινό και την Ιαπωνία η νόσος σπανίζει, αυξάνει σε συχνότητα εμφάνισης στις 20-39 περιπτώσεις ανά 100.000 κατοίκους στις περιοχές της Μεσογείου και υπερβαίνει τις 50 ανά 100.000 κατοίκους στη Βόρεια Ευρώπη και την Αμερική.