Άννα Παντζέλη: “Χάσαμε τόσους πολλούς που πραγματικά δεν ξέρω ποιον να πονέσω περισσότερο”

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ

Έπη Τρίμη 10.10.2018 | 11:22 ΧΡΟΝΟΣ ΑΝΑΓΝΩΣΗΣ 14 '

Άννα Παντζέλη: “Χάσαμε τόσους πολλούς που πραγματικά δεν ξέρω ποιον να πονέσω περισσότερο”

Η Άννα Παντζέλη σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης στο pagenews.gr.

Η Άννα Παντζέλη μιλάει για πολλά ενδιαφέροντα πράγματα καθώς και για τον «Ένοικο», που παίζεται κάθε Κυριακή στο θέατρο Αλκμήνη.

Πρόκειται για ένα ψυχολογικό δράμα με τις καθημερινές τριβές αλλά και τις πικρές αλήθειες που κρύβει συνήθως μια συγγενική σχέση.

Η μονότονη και συνάμα αστεία ζωή της Μαρίας και της Στέλλας μέσα από την καθημερινότητά τους.

Με αφορμή τα γενέθλια του ενοίκου τους, Μάρκου, δύο γυναίκες – αδερφές, που δεν τα κατάφεραν στη ζωή τους, αρχίζουν να ξετυλίγουν το παρελθόν τους και να αλληλοσπαράζονται.

Η οικογένεια, τα βιώματα, οι παιδικές κόντρες αλλά και οι ξεχωριστές μα και τόσο ίδιες ζωές τους, γίνονται σκιές που τις καταδιώκουν αλλά και τις λυτρώνουν ταυτόχρονα.

Οι δυο αδερφές θα διανύσουν «χιλιόμετρα ζωής» μέσα σε μια νύχτα για να καταλήξουν να σπάσουν ένα απόστημα χρόνων, που πονά και τις δυο το ίδιο.

Η Άννα Παντζέλη και η Λίνα Μαρκάκη συνεχίζουν για 2η χρονιά στο θέατρο Αλκμήνη να ενσαρκώνουν τους ρόλους της Μαρίας και της Στέλλας.

Από το πρωτότυπο έργο της Άννας Παντζέλη, οι δυο ερμηνεύτριες δίνουν χρώμα και νόημα στις λέξεις που πλέκονται στα χείλη τους για να θυμίσουν, να πονέσουν αλλά και να ενώσουν.

Mε την κίνηση και τoν λόγο τους σχεδιάζουν ζωντανές εικόνες και μεταδίδουν στο θεατή, πληθώρα συναισθημάτων, ενώ δε λείπει και η σαρκαστική διάθεση.

Οι γονείς είναι εκείνοι που φροντίζουν για ένα ασφαλές περιβάλλον που να ανταποκρίνεται στις ανάγκες των παιδιών αναπτύσσοντας συνάμα ένα κλίμα εμπιστοσύνης. Τί πήγε στραβά στην οικογένεια της Μαρίας και της Στέλλας;

Σίγουρα μεγάλωσαν σ’ ένα ασφαλές περιβάλλον, όμως μοίρασαν ρόλους στα παιδιά τους, όχι από πρόθεση, αλλά πιστεύοντας στη δύναμη της πρώτης και αμφισβητώντας τις ικανότητες της μικρότερης, έκαναν τα δικά τους νεανικά όνειρα, όνειρα της μεγάλης –Μαρίας- και χαϊδεύοντας το στερνοπαίδι τους έκαναν μια ατίθαση και «κακομαθημένη» Στέλλα.

Βλέπετε κάποια στοιχεία του εαυτού σας μέσα στις δύο αδελφές;

Μεγάλωσα σε μια οικογένεια με πέντε αδέρφια. Δεν είχαμε ούτε εμείς σαν παιδιά, αλλά ούτε και οι γονείς μας την πολυτέλεια να μοιράσουν ρόλους. Απλά η μεγάλη ήταν μεγάλη… οι μεσαίες – μεσαίες και το στερνοπούλι η μικρή… Ξεχωριστός αλλά όχι ευνοημένος, ήταν ο αδερφός μου, αλλά γεννήθηκε σα δεύτερο παιδί, κι έτσι νομίζω πως έχασε την όποια του μοναδικότητα, μιας και δεν ήταν ούτε πρώτος ούτε Βενιαμίν… Άλλωστε στην ηλικία των 8 χρόνων μου, οι γονείς μου χώρισαν, κι εμείς τα παιδιά μεγαλώσαμε με την μαμά αλλά και τη γιαγιά μας … που για μένα η γιαγιά Μαρία ήταν και είναι ακόμα και σήμερα θετικός καταλύτης στη ζωή μου.

Ο αποδιοργανωμένος τύπος οικογενειακής σχέσης είναι επικίνδυνος για την ψυχοσυναισθηματική εξέλιξη του παιδιού. Πώς παρουσιάζεται στη σχέση των δύο γυναικών;

Η Μαρία και η Στέλλα στον «Ένοικο» είναι δυο γυναίκες που κουβαλάνε την παιδική τους συμπεριφορά και την αδερφική, αθώα τους τότε, κόντρα μέχρι την ωριμότητά τους… βγάζουν οργή και θυμό στις κουβέντες τους, βγάζουν ειρωνεία και σαρκασμό, πικρά λόγια που χτυπάνε κατευθείαν στις ανοιχτές πληγές τους, αλλά και μια δυνατή αγάπη, όπως μόνο μια αδερφική σχέση μπορεί να στηρίξει τέτοια έντονα συναισθήματα. Κι αυτό γιατί τα βιώματα είναι κυριολεκτικά βιώματα ζωής

Ο εγκέφαλός μας λειτουργεί με ένα σύστημα ανταμοιβής. Σ’ αυτές τις περιοχές του εγκεφάλου «θρέφονται” τα αισθήματα και τα συναισθήματα. Πώς βρίσκουν τις ισορροπίες τους οι δύο αδελφές;

Πολύ καλό αυτό με την «ανταμοιβή εγκεφάλου» και οι ισορροπίες βρίσκονται ακριβώς σε αυτό που είπα στην προηγούμενη ερώτηση: Η αδερφικές σχέσεις είναι σχέσεις ζωής κυριολεκτικά, μιας κι έχουν μοιραστεί όχι μόνο μια κοινή εστία παιδιόθεν, αλλά τα ίδια σπλάχνα πολύ πριν γεννηθούν.

Στο τέλος, η αλήθεια, η αποδοχή, η συγχώρεση και η λύτρωση επικρατούν;

«Ναι»! Επικρατούν. Κι εδώ μπήκε το προσωπικό μου βίωμα, το μόνο σ’ όλο το έργο! Αρχικά είχα γράψει άλλο τέλος, σκληρό και ίσως περισσότερο θεατρικό, πιο εντυπωσιακό. Αλλά κάτι μ’ έτρωγε για μερικές νύχτες… αν και με ζωή «ολίγον μελό» έχω μια τρελή αισιοδοξία που κάποιες φορές, στα μεγάλα μου ζόρια, ακόμα κι εμένα που με ξέρω μισό αιώνα και, με ξαφνιάζει! Αποφάσισα οι αδερφές του «Ενοίκου» να έχουν επιτέλους έναν ήρεμο και αλληλέγγυο τρόπο ζωής, μετά από μια σκληρή και άδικη για κείνες νύχτα, μετά από τόσα χρόνια κόντρας, αντιζηλίας και οργής.

Ήθελα, έστω και στο φινάλε, μετά από τόσες πικρές κουβέντες, που αντάλλαξαν σαν σφαίρες μεταξύ τους, αφού άφησαν τις πληγές τους να τρέξουν πολύ αίμα, να σταθούν η μια δίπλα στην άλλη, έτσι όπως ξέρω εγώ την αδερφική αγάπη… με συμπαράσταση, κατανόηση και συγχώρεση. Αυτή η φράση: Είμαστε αδέρφια και θα είμαστε ενωμένοι για πάντα, ή καλύτερα, απλό αλλά πιο δυνατό μου φαίνεται: «Είμαστε αδέρφια»! «Ναι», αυτό τα λέει όλα.

Η παράσταση εκτιμάτε πως ταιριάζει περισσότερο σ΄ ένα γυναικείο κοινό λόγω του θέματος, της ευαισθησίας και αναλυτικής σκέψης της γυναικείας προσωπικότητας;

Όταν το έγραφα, αυτό πίστευα κι εγώ… και σκέφτηκα, εντάξει, θα έχουμε περισσότερες γυναίκες στους θεατές μας, έτσι κι αλλιώς οι γυναίκες αγαπούν περισσότερο το θέατρο, ίσως και γενικότερα την τέχνη… πάνε συχνά σε παραστάσεις, εκθέσεις, happening… Το λέγαμε και με την Λίνα αυτό από τις πρόβες… Στην πορεία όμως είδαμε να μας στηρίζει και το αντρικό κοινό, και μάλιστα με πολλούς νέους που δεν δίστασαν να βουρκώσουν στο τέλος και να μας μιλήσουν για πολύ προσωπικές τους συμπεριφορές σε σχέση με τα αδέρφια τους…

Ποιο είναι το μήνυμα που θέλετε να περάσετε στο κοινό σας και τί σας λένε μετά το πέρας της παράστασης; Υπάρχει μια εξομολόγηση που να ήτα διαφορετική και βάλσαμο στην ψυχή σας;

Ξέρεις μετά την παράσταση έχουμε την χαρά να μοιραζόμαστε μια τούρτα με τους θεατές, να τους γλυκάνουμε, και να μην φύγουν από μας με έναν κόμπο στον λαιμό, αλλά να κρατήσουν μόνο την δύναμη της αγάπης, που φανερώνεται μόλις φύγει το «πύον» της οργής. Πραγματικά κάθε παράσταση, είναι και για μας μια καινούρια εμπειρία και μια αφορμή να μιλήσουμε με το κοινό που μας έχει τιμήσει.

Θα μας πείτε το μυστικό της επιτυχίας της παράστασης; Αν και το θέμα δεν είναι εύληπτο το γεγονός πως θα παιχτεί για δεύτερη σεζόν λέει πολλά.

Στο θέατρο τίποτα δεν είναι σίγουρο και συνταγή επιτυχίας δεν υπάρχει… Φαντάζομαι αν υπήρχε θα ήταν από τα πρώτα και κύρια των δραματικών σχολών. Ξεκινήσαμε πέρυσι δειλά 1η Οκτωβρίου 2017 στο Αλκμήνη, με σκοπό να τελειώσουμε στις 17 Δεκεμβρίου 2017… παίξαμε όλη την σεζόν, μέχρι 31 Μαρτίου 2018 με γεμάτο το θέατρο. Έτσι αποφασίσαμε με την Λίνα Μαρκάκη αλλά και με την στήριξη της παραγωγής του θεάτρου να συνεχίσουμε. Στόχος μας, πρώτα ο Θεός και το κοινό, να παίζουμε μέχρι τα μέσα του Γενάρη 2019 και βλέπουμε!

Είστε ηθοποιός, συγγραφέας και σκηνοθέτης και έχετε πρωταγωνιστήσει σε πολλές παραγωγές του θεάτρου και της τηλεόρασης, αλλά και σε βιντεοταινίες. Μετανιώσατε για τη συμμετοχή σας την περίοδο που άνθιζε η βιντεοκασέτα;

Στην άνθισή της δεν ήμουν, ήρθα από τα Χανιά καλοκαίρι του 1987, πέρασα στις εξετάσεις της δραματικής Σχολής του Γιώργου Θεοδοσιάδη με σπουδαίους δασκάλους όπως τους αξέχαστους Ελένη Χατζηαργύρη, το Νίκο Βασταρδή, Κώστα Κοκκάκη, τον ευαίσθητο ποιητή Ανδρέα Αγγελάκη, αλλά και με Ισίδωρο Σιδέρη, Θέμη Σερμιά και άλλους.

Ήρθα όμως με συμβουλές του αείμνηστου και σπουδαίου σκηνογράφου Γιάννη Κύρου, που για μένα είναι ο θεατρικός μου πατέρας, και ο «Ένοικος» είναι αφιερωμένος σ’ εκείνον. Φεύγοντας από την θεατρική του ομάδα ΑΡΕΝΑ στα Χανιά μου είπε: «Αν σου τύχει κάποια δουλειά είτε στο θέατρο είτε στην τηλεόραση ή και σε βιντεοταινία, θα την κάνεις… να θυμάσαι είσαι μόνη σου… δεν έχεις ούτε άντρα παραγωγό ούτε μπαμπά σκηνοθέτη… θα πας να σπουδάσεις και να γνωρίσεις το αυριανό σου σινάφι» Και αυτό έκανα…

Πήγαινα στην σχολή μου κάθε απόγευμα και μετά δούλευα σ΄ένα πιάνο μπαρ στο Κολωνάκι… ήταν εκεί στην Γ. Σταθά και λεγόταν το «Απρόοπτο» Εκεί γνώρισα τη Βίλμα Τσακίρη, το Γιάννη Μποσταντζόγλου, το Βαγγέλη Γερμανό, το Λευτέρη Καπώνη, τη Μάνια Παπαδημητρίου και τον αδερφό της Νίκο. Ξεκίνησα τυχαία το 1988 με τη ¨Φλόγα» με πρωταγωνίστρια την Ελένη Φιλίνη.

Τα γυρίσματα ήταν στο θέατρο Μινώα, στην Πατησίων, κι έτσι έπιασα και την πρώτη μου θεατρική δουλειά εκεί στο Μινώα, το καλοκαίρι του 1988 στην επιθεώρηση των Χάρη Ρώμα και Σοφίας Φιλιππίδη «Πως τη λέν την Βαζελίνη τουρκικά» σε σκηνοθεσία Γιάννη Δαλιανίδη (να ναι καλά εκεί πάνω που βρίσκεται) Η τελευταία βιντεοταινία ήταν με τον Γιώργο Κιμούλη σε σκηνοθεσία Ερρίκου Ανδρέου, δεν θυμάμαι τον τίτλο. Έγραψα μάλιστα και δύο σενάρια τότε, ένα διπλό «Αστέρι στην Λάσπη» με τη Μαρία Αλιφέρη και ένα μαζί με το Λευτέρη Καπώνη τον «Ολέριο Έρωτα» με πρωταγωνίστρια την Πέγκυ Σταθακοπούλου.

Γιατί να μετανιώσω; Φυσικά και δε μετάνιωσα. Δε με ανάγκασε κανείς να συμμετέχω… ίσα ίσα, ήταν χαρά μου που γνώρισα συναδέλφους και πολλούς και μεγάλους θεατρίνους.

Προτιμάτε τη γραφή, τη σκηνοθεσία ή την υποκριτική και πού συγκρούεται η μια ιδιότητα με την άλλη τη στιγμή που παίζετε κιόλας;

Η συγγραφή είναι πολύ μοναχική… γράφω πολλά… και ποίηση… αλλά ακόμα είμαι η μόνη που με διαβάζω (γέλια)… Παίζω σε ένα δικό μου έργο και χρειάστηκε πολλές φορές σαν ηθοποιός να αμφισβητήσω αυτό που έγραψα, όπως και να προσπαθήσω να δω πέρα από τις λέξεις την κατάσταση… αν όμως πάρεις το κείμενο σαν να στο είχε δώσει κάποιος άλλος, σαν να μην είναι δικό σου, κι όταν ξεκινήσεις την πρόβα να μην έχεις την έπαρση, εγώ το έγραψα αυτό, τότε οι ισορροπίες βρίσκονται αυτόματα. Το επόμενό μου έργο, θα είναι για άλλους ηθοποιούς… δε θα παίξω, για να δω πόσο αντέχω να μην είμαι εγώ στην σκηνή κι ας παρακολουθώ το δημιούργημά μου… Εκεί έλα να με ρωτήσεις ξανά πώς θα νιώθω.

Πώς σας φαίνεται που επανέρχεται η ελληνική μυθοπλασία στην τηλεόραση; Υπάρχει κάποια σειρά που θα θέλατε να συμμετάσχετε;

Ό,τι καλύτερο μου ακούγεται! Φυσικά και θα ήθελα να συμμετέχω… Εύχομαι τα καλύτερα στην νέα τηλεοπτική σεζόν… Δεν ξέρω βέβαια την θεματολογία ακριβώς, αλλά από τα διαφημιστικά σποτ έχω θετική άποψη… με μπερδεύουν τα ίδια πρόσωπα. Αλλά και πάλι όλα μέσα στο παιχνίδι είναι.

Έχετε αποπειραθεί να γράψετε μια τηλεοπτική σειρά;

«Ναι»… δύο σενάρια μου τα είδα το 1992 και 1993 να παίζονται με παραλλαγές στα ονόματα και στις τοποθεσίες… Τα είχαν δεχτεί με τιμές και με υποσχέσεις αλλά μετά δεν σήκωναν ούτε τα τηλέφωνα… δεν πειράζει… έχει φύγει πια από την ζωή και ο Θεός ας τον αναπαύσει… Βέβαια ένα μου σενάριο, αυτό που σου είπα πιο πάνω, με τις βιντεοταινίες, το «Αστέρι στην Λάσπη» αυτό επειδή ήταν σχεδόν 6 ώρες, διπλή κασέτα, παίχτηκε από το mega… με αυτό ξεκίνησε το mega την πορεία του το 1990, σαν μίνι σειρά.

Χάσαμε πολλούς συναδέλφους σας τα τελευταία χρόνια. Πώς το εισπράττετε μέσα σας και για ποιον άνθρωπο πονέσατε περισσότερο;

Χάσαμε τόσους πολλούς που πραγματικά δεν ξέρω ποιόν να πονέσω περισσότερο… στην Τζέσυ Παπουτσή ένοιωσα να έχασα μια αδερφή… είχαμε ζήσει τόσα πολλά μαζί… σαν φίλες… σαν συνάδελφοι… σε γυρίσματα, θέατρα… πάρτι, χαρές… ήταν δίπλα μου σε όλες τις καλές και κακές μου στιγμές… μια γελαστή ψυχή… με αλήθεια και ανθρωπιά… σαν να έχασα μια αδερφή… πόνεσα πολύ και με τον Χάρρυ(Κλυνν)… τον αγαπούσα και τον θαύμαζα… ήταν σαν πατέρας μου στο σανίδι… έμαθα πολλά από κείνον… και θεατρικά και… και… και… ότι έλεγε εκείνος ήταν και μια αλήθεια! πηγαίνοντας για το τελευταίο αντίο στην Καλαμαριά του, ένοιωσα πως δεν έχω κανέναν να με αγαπάει σαν εκείνον… σαν τον Ηλιόπουλο… τον Σειληνό… για όλους αυτούς πόνεσα πολύ επίσης… και φυσικά για την Χρύσα μας… Με τη Σπηλιώτη δεν είχαμε κάνει ποτέ παρέα ούτε είχαμε δουλέψει μαζί… είχαμε όμως υποσχεθεί πως φέτος θα πήγαινα εγώ στην μάνα του Μάντζαρου και θα ερχόταν στον Ένοικο… την βρήκε φριχτός θάνατος μαζί με τόσους άλλους βέβαια…που αντικειμενικά αυτός ο θάνατος, πονάει πολύ από την φρίκη που δημιούργησε…

Ποιο είναι το αντίβαρό σας σε μα δύσκολη ημέρα;

Και στα δύσκολα και στα εύκολα, η πρώτη και η τελευταία σκέψη: η κόρη μου… η ανάσα μου! Αντίβαρο για τα πάντα… βάλσαμο! Λέω Αθηνά και έρχομαι στα ίσα μου, ό,τι κι αν συμβεί! Πώς θα θέλατε να κλείσουμε τη συνέντευξή μας και ποια ευχή θα θέλατε να δώσετε στους αναγνώστες μας; Υγεία… αγάπη… αγάπη και αγάπη… κανείς δεν έπαθε τίποτα από την πολλή αγάπη. Κι φυσικά εύχομαι να τους δω και από κοντά στον « Ένοικο» κάθε Κυριακή στις 6.30 μ.μ. Θα είμαι εκεί με την σπουδαία Λίνα Μαρκάκη στο ζεστό και φιλόξενο Αλκμήνη. Σας ευχαριστώ.