Θέλουμε το μπάσκετ του Πρίντεζη ή το μπάσκετ του Αγραβάνη;

Διαβάζεις τις δηλώσεις του Γιώργου Πρίντεζη για τη μεταγραφή του Παπαπέτρου και αντιλαμβάνεσαι πως αυτός ο αθλητής είναι από… άλλη πάστα.

«Δεν ξέρουμε ακριβώς πού θα πάει ο Ιωάννης. Εγώ προσωπικά σαν φίλος του τού εύχομαι τα καλύτερα. Σίγουρα πολύς κόσμος δεν μπορεί να καταλάβει πώς μπορεί να νιώθει ένας αθλητής και τί μπορεί να έχει μες στο μυαλό του. Ο Ιωάννης γενικότερα ξέρω ότι ήταν και είναι ένα πολύ συνειδητοποιημένο παιδί και αυτό που έκανε το έκανε διότι θεωρεί ότι είναι καλό για την καριέρα του. Εννοείται ότι αν πάει στον Παναθηναϊκό του εύχομαι τα καλύτερα, να έχει την υγεία του αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ομαδικά θα είμαστε αντίπαλοι και εγώ θα θέλω το καλύτερο για την ομάδα μου».

Ο Πρίντεζης ανήκει στο μπάσκετ εκείνο που μας έμαθε ο Παπαλουκάς, ο Διαμαντίδης, ο Ζήσης, ο Κακιούζης, ο Φώτσης. Για όσους δεν ζήσαμε σαν έφηβοι, αλλά σαν… νεογέννητα το έπος του ’87, αυτοί είναι οι δικοί μας ήρωες. Αυτούς είδαμε να σηκώνουν την κούπα το 2005 στο Βελιγράδι. Το δικό τους μπάσκετ είναι για εμάς το μπάσκετ του σεβασμού. Του σεβασμού στην ομάδα σου, στον εαυτό σου, στον αντίπαλο. Του σεβασμού στο ίδιο το άθλημα.

Ο Πρίντεζης ανήκει σε αυτό το μπάσκετ. Το μπάσκετ του σεβασμού. Όταν θα συναντήσει τον Παπαπέτρου μέσα στο γήπεδο θα είναι ο πρώτος που θα θέλει να τον κερδίσει. Διότι τον σέβεται σαν αθλητή. Όχι για να πάρει εκδίκηση επειδή άφησε την ομάδα του για να πάει στον αιώνιο αντίπαλο. Αλλά γιατί έτσι έχει μάθει να κάνει. Να παλεύει εντός των τεσσάρων γραμμών. Και έξω απ’ αυτές θα είναι και πάλι καλός φίλος με τον Παπαπέτρου και θα χαίρεται, σαν πιο μεγάλος, να τον βλέπει να προοδεύει. Να εξελίσσεται. Να πετυχαίνει.

Άλλωστε, η εξέλιξη και η πρόοδος του Παπαπέτρου ατομικά θα ευνοήσει – όχι μόνο τον Παναθηναϊκό, αλλά – και την Εθνική ομάδα. Μια Εθνική στην οποία μπορεί να βρεθεί και πάλι συμπαίκτης με τον Δημήτρη Αγραβάνη. Τον μέχρι πρότινος συμπαίκτη του. Εκείνον που θα μπορούσε με μια δήλωσή του να γίνει ένας “μικρός Πρίντεζης”. Να ανήκει στο μπάσκετ του σεβασμού.

Ή θα μπορούσε να προτιμήσει τη σιωπή. Αντί αυτών, προτίμησε ένα ποστάρισμα στα social media. «Αυτοί που δεν γνωρίζουν την αξία της αφοσίωσης, δεν μπορούν ποτέ να εκτιμήσουν το κόστος της προδοσίας». Μπορεί αύριο – μεθαύριο να δηλώσει πως δεν αφορούσε τον Παπαπέτρου. Να θελήσει να το μαζέψει. Όμως ποιος θα τον πιστέψει; Και κυρίως, πως θα τον πιστέψει ένας εν δυνάμει συμπαίκτης του στην Εθνική ομάδα;

Στην τελική, τι μπάσκετ έχουμε και ποιο μπάσκετ θέλουμε να έχουμε; Διότι αν θέλουμε το μπάσκετ του Πρίντεζη, πρέπει να αντιδράσουμε σε κάθε τι αντίθετο…

Διαβάστε όλα τα άρθρα του Βασίλη Μοιρώτσου εδώ