Άρης: Μαρτυρία δημοσιογράφου για το ευρωπαϊκό του Τορίνο

Ο δημοσιογράφος, Θεόδωρος Παυλίδης, ο οποίος έζησε όλη τη διαδρομή του Άρη μέχρι την κατάκτηση του τροπαίου του Κυπέλλου Κυπελλούχων στο Τορίνο πριν από 25 χρόνια, μίλησε για εκείνο το ταξίδι στο ”Yellow Radio”:

Θα μείνει αξέχαστος αυτός ο Ευρωπαϊκός τίτλος, είναι ο Άρης των 3ων Final Four, το 1991 δεν πάμε Παρίσι για μια νίκη και το 1992 δεν έχουμε καλή πορεία, είναι η πρώτη φορά που ο Άρης δεν παίζει στο κύπελλο πρωταθλητριών. Χρίζεται ο Άρης φαβορί, αφού δεν είναι πρωταθλητριών πρέπει αυτό το κύπελλο να το πάρει, πας να πάρεις τον ευρωπαϊκό τίτλο και από την αρχή της χρονιάς πρέπει να το πάρεις, είσαι φαβορί και είσαι καταδικασμένος, είναι όλο το φορτίο της χρονιάς και υπάρχει τόσο άγχος, τόση πίεση, τόσο δίψα για τον τίτλο.

Ο Άρης έχει 16 νίκες και μια ήττα στο Ισραήλ και ο Γιατζόγλου απολύεται μέσα στο αεροπλάνο, μπορούσε ένα το πάρει αήττητος αλλά ήταν το μεγάλο φαβορί και το πήρε έστω και έτσι, είναι ορισμένα πράγματα που μόνο ο Άρης τα μπορεί, από την Κυριακή το μεσημέρι έχουν ξεκινήσει τα πρώτα αεροπλάνα, είμαστε στο πέταλο στο Τορίνο και το κάτω διάζωμα είναι κίτρινο, περπατάς στο Τορίνο και βλέπεις μόνο κίτρινα για τόσο κόσμο. Είναι μια μεγάλη βραδιά, η προσμονή για τον πρώτο τίτλο αυτόν, αλλά βγαίνει μια πίεση μέσα στο παιχνίδι, είναι η πρώτη χρονιά της Εφές γιατί ήταν καινούρια ομάδα άσχετα αν μετά καθιερώθηκε.

Ξεκινάνε αυτοί 10 πόντους μπροστά και ψαχνόμαστε τι θα κάνουμε στο ξένο γήπεδο γιατί δεν έχουμε γούρι. Θα κάτσω εγώ να γράψω πόντο πόντο το παιχνίδι; και ανεβαίνω στην κερκίδα γιατί ήμουν τρελαμένος και αλλάζει το γούρι, ο ένας μαθαίνει στον άλλον το καινούριο σύνθημα λέξη λέξη, το οποίο βγήκε στο πούλμαν, βγάζανε την ευρωπαϊκή τους πορεία τον καημό τους. Η κερκίδα ήταν έτοιμη να γκρεμιστεί. Έμεινε αυτό το έπος του Αρειανού οπαδού, να τραγουδιέται ακόμα μέχρι και σήμερα στο τζάμπολ αυτό το σύνθημα.

Πάμε για να πανηγυρίσουμε και ένας Αμερικάνος της Εφές, έκανε μια χειρονομία στον κόσμο και εκεί αρχίζουν τα καρεκλίδια, ένας χαμός, δεν μπορούσε κανείς να συγκρατηθεί τότε, αυτοί πικράθηκαν πως έχασαν.