Σταρ!

Πρώτον, ιδιότροπος. Δεν μπαίνει σε ασανσέρ, μόνο σκάλες. Δεν μπαίνει σε αεροπλάνο, μόνο αυτοκίνητο. Δεν ταξιδεύει, ίσως δεν έχει καν διαβατήριο. Όποιος θέλει να τον δει, θα πρέπει να κουβαληθεί στα γραφεία του.

Δεύτερον, αινιγματικός. Πάντα μαύρα γυαλιά. Δεν μιλάει ποτέ για τα προσωπικά και την οικογένειά του. 

Τρίτον, και επί της ουσίας, είναι οραματιστής, μεγάλος τεχνίτης και παθιασμένος με τη δουλειά του. Οτιδήποτε δεν έχει σχέση με αυτό το χώρο, του είναι αδιάφορο.

Τέταρτον, είναι αποφασιστικός και σκληρός σε κάθε διαπραγμάτευση. Δεν αστειεύεται. Έχει μνήμη ελέφαντα και μνησικακία καμήλας. Αμείλικτος με όσους δεν του έχουν φερθεί εντάξει.

Πέμπτον, δεν μασάει μπροστά σε οποιοδήποτε σελέμπριτυ ή μεγιστάνα (και έχει συναναστραφεί πολλούς).

Είναι ο Enzo Ferrari.

Ξεκίνησε από το μηχανουργείο του πατέρα του στη Μόντενα γύρω στο 1900. Οι αγώνες αυτοκινήτου ήσαν και παρέμειναν ο μεγάλος έρωτας της ζωής του. Από τα 19 του χρόνια, ήταν το μόνο που τον πάθιαζε. Έλεγε χαρακτηριστικά ότι «οτιδήποτε δεν έχει σχέση με τους αγώνες, απλώς δεν με αφορά».

Μαθητεία στην Άλφα Ρομέο, αγώνες με τους σταρ πιλότους της εποχής (Tazio Nuvolari κλπ).

Τη δική του τη δουλειά την ξεκίνησε αργότερα. Μεγάλο ατού η ικανότητά του να διαλέγει (και να ψαρεύει) τους άριστους τεχνίτες από όπου χρειάστηκε να δουλέψει. Μηχανικούς κάθε ειδικότητας, σχεδιαστές, συμβούλους, πιλότους. Τους έπαιρνε μαζί του. Τον πίστευαν. Και όχι αδικαιολόγητα, βέβαια.

Όταν αργότερα θέλησε να συνεργαστεί με τον Pininfarina, όλοι νόμιζαν ότι θα σκοτωθούν και ότι θα είναι αδύνατον να συνυπάρξουν αυτές οι δύο πριμαντόνες. Κι όμως, η συνεργασία κράτησε πολλά χρόνια. 

Η κατασκευή αυτών των αυτοκινήτων, που βρίσκονται ακόμη και σήμερα στα όνειρα πολλών ανθρώπων, γι’ αυτόν ήταν μόνον η πηγή χρηματοδότησης των αγώνων. Τίποτε άλλο. 

Οι διάφοροι σταρ του σινεμά, μεγιστάνες κλπ έπρεπε να κουβαληθούν στο Μαρανέλλο για την αγορά αυτοκινήτου. Ο ίδιος δεν το κουνούσε με τίποτε από εκεί. Μια φορά είχε πάει μέχρι τη Μπολόνια, γιατί είχε κάνει κίνηση αιφνιδιασμού και είχε αγοράσει τις εγκαταστάσεις ενός παλιού εργοστασίου, οπότε οι αρχές της πόλης θεώρησαν ότι ίσως ήθελε να μεταφέρει την έδρα του εκεί (πολύ θα το ήθελαν) και αποφάσισαν να τον κάνουν επίτιμο διδάκτορα του Πανεπιστημίου. Το σκέφτηκε καλά και αποφάσισε να δεχτεί. Με τι αυτοκίνητο θα πήγαινε όμως; Με κάποια Ferrari αποκλειόταν (πολύ φανταχτερό), ίσως με το Peugeot 404 που είχε για ξεκάρφωμα (μμμ, με γαλλικό αυτοκίνητο σε απονομή τίτλου ιταλικού πανεπιστημίου; άκομψο).

Αποφάσισε, λοιπόν, με τον συνεργάτη του να πάνε με το Peugeot, να το αφήσουν κανένα χιλιόμετρο μακριά, και να πάνε με τα πόδια. Όπερ και εγένετο. Η αγορά του εργοστασίου ήταν κτηματομεσιτική σπέκουλα, το πούλησε αργότερα.

Παροιμιώδης, επίσης, η ψυχραιμία και η ικανότητά του να κρατάει χωριστά την προσωπική του ζωή. Κανείς δεν τον είδε να λυγίζει, ακόμη κι όταν πέθανε (στα 24 από ασθένεια) ο μεγάλος γιός του, ο Dino, που τον προόριζε για διάδοχό του. Έλεγε ένας τεχνικός που είχε δουλέψει 40 χρόνια μαζί του ότι η μόνη περίσταση που τον είχε δει να βουρκώνει, ήταν μια φορά στα γραφεία της εφορίας (!)

Αυτά που σας λέω, τώρα, μπορείτε να τα διαβάσετε και να τα δείτε σε μία έκθεση στο Design Museum, στο Λονδίνο, μαζί με προσωπικά ενθυμήματα, αλλά (και κυριότερο) μαζί με σχέδια, μακέτες, προπλάσματα (ναι, τα σωστά, από πηλό, σε φυσικό μέγεθος, λειασμένα με τη λίμα των νυχιών) πολλών μυθικών αυτοκινήτων που βρίσκονται στο χώρο του ονείρου και του μύθου. Μπορείτε να δείτε από πολύ κοντά τα μοτέρ και τα λοιπά μηχανικά μέρη, τα υλικά της καροσερί, τις ρόδες, τις ζάντες, τα δέρματα, τα ξύλα, τα πάντα. 

Μιλάμε για μεγάλη απόλαυση, είτε νιώθεις από αυτοκίνητα είτε όχι. Τα μικρά παιδιά, τα είδα ενθουσιασμένα. 

Και, η μικρή έκπληξη προς το τέλος της έκθεσης ήταν ένα φιλμάκι. 

Μην το κουνήσετε, ακολουθεί συνέχεια σε επόμενο άρθρο.