Γιάννα Αγγελοπούλου: Το…Our greek drama των δικών της Ολυμπιακών Αγώνων (pics & vid)

23 Ιανουαρίου 1966, η Ελλάδα υποβάλλει επίσημα στη Λωζάνη υποψηφιότητα για τη διοργάνωση των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Πρόεδρος – ποια άλλη; – η Γιάννα Αγγελοπούλου. Η γυναίκα που μισήθηκε από μία ολόκληρη χώρα. Αλλά αυτή εκεί, σταθερή. Ατσαλάκωτη. Ασάλευτη από τα σχόλια και τις επικρίσεις. Γιατί να ενοχληθεί άλλωστε; Οι φωνές ήταν από ανθρώπους που τότε τη λάτρευαν.

"Οι Ολυμπιακοί Αγώνες ανήκουν στην Ελλάδα. Αναβίωση στην πατρίδα τους. Η Ολυμπιάδα επιστρέφει εκεί που ανήκει" και άλλα τέτοια συνθήματα ημιμαθή πατριωτισμού είχαν ήδη ξεκινήσει από χρόνια και είχαν εμποτιστεί σε κάθε Έλληνα. 

Μετά τους Ολυμπιακούς οι περισσότεροι πάλι θυμηθήκαμε όλα όσα "έφαγαν" όσοι ασχολήθηκαν με τους Ολυμπιακούς. Για τους οποίους παρεμπιπτόντως ακόμα δεν έχει αποδοθεί λογαριασμός. Αλλά ποιος μετρά;

Εδώ είχαμε γιορτή.

23 Ιανουαρίου 1966: Η Αθήνα καταθέτει πρόταση να γίνει η χώρα που θα φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς. Η Γιάννα κυρία. Όλοι τότε τη θεωρούσαμε αντιπροσωπευτική εκπρόσωπο της νέας Ελληνίδας. Ούτε καν (μα λίγη σοβαρότητα δεν βλάπτει πια).

Λίγους μήνες μετά την επιστολή διεκδίκησης και αφού σύσσωμη η χώρα θεωρεί ότι άδικα χάσαμε την διοργάνωση των Θερινών Ολυμπιακών Αγώνων του 1996, όπου θα συνέπιπτε και με τον εορτασμό της 100ής επετείου των σύγχρονων Ολυμπιακών Αγώνων, η Ελλάδα είναι έτοιμη.

"The city… will have the honor and responsibility to organize the Olympic Games 2004 is Athens" θα πει ο Χουαν Αντόνι Σάμαρανγκ και εμείς θα αρχίζουμε αδαείς ως έθνος να χτίζουμε ελπίδες μιας νέας Μεγάλης Ελλάδας.

Με 32, 38, 52 και 66 αντίστοιχα στις ψηφοφορίες είχαμε κερδίσει εξάλλου τη Ρώμη, το Κέιπ Τάουν, τη Στοκχόλμη και Μπουένος Άιρες.

Στον τελευταίο κύκλο της ψηφοφορίας, η Αθήνα νίκησε τη Ρώμη, με 66 ψήφους προς 41.

Η Πρόεδρος περήφανη πανηγυρίζει στα γαλανόλευκα. Όπως η Ελλάδα. Και εκεί είναι η πρώτη της νίκη.

Από τους 264 αθλητές από 14 χώρες το 1896, η Αθήνα φιλοξένησε 10.625 αθλητές (6.296 άνδρες και 4.329 γυναίκες) από 201 χώρες το 2004. Για πρώτη φορά στη σύγχρονη εποχή, διεξήχθη αγώνισμα στην Αρχαία Ολυμπία και συγκεκριμένα η σφαιροβολία ανδρών και γυναικών, με νικητές τον Γιούρι Μπιλόνγκ από την Ουκρανία και τη Γιουμιλέιντι Κούμπα από την Κούβα.

Στα αρνητικά των Αγώνων τα 23 κρού­σματα ντόπινγκ, 10 περισσότερα από το Σίδνεϊ. Κια κάμποσα από αυτά δικα μας. Αλλά είχαμε Ολυμπιακούς, δεν βαριέσαι.

"Όταν ανακοινώθηκε ότι η Αθήνα θα φιλοξενήσει τους Ολυμπιακούς του 2004 χαθήκαμε μέσα στο πανδαιμόνιο. […] Ούτε κι εγώ δεν ξέρω πόσοι με άρπαξαν και με φίλησαν. Έπρεπε να ψάχνω συνεχώς τα μαργαριταρένια μου σκουλαρίκια -ένα ξεχωριστό δώρο που μου είχε φέρει ο σύζυγός μου από την Ιαπωνία μόλις είχε γεννηθεί ο Δημήτρης- μαζεύοντάς τα από το πάτωμα για να μην τα ποδοπατήσουν ή χαθούν μέσα στον πανζουρλισμό. Είχα νικήσει τη Ρώμη στο δικό της παιχνίδι. Είχα έρθει, είχα δει και είχα κατακτήσει. Veni, vidi, vici! Ακολούθησε ένα τεράστιο πάρτι στο Lausanne Palace Hotel -στο οποίο εμφανίστηκα με ένα σύνολο Yves Saint Laurent- όπου όλη η αποστολή και οι φίλοι μας από άλλες χώρες και πόλεις χόρεψαν έως τις πρώτες πρωινές ώρες" θα γράψει αργότερα στο βιβλίο της My Greek Drama, η Γιάννα Αγγελοπούλου.

"Ο πρωθυπουργός έκανε αμέσως νόημα στον δήμαρχο Αθηναίων, τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, και τον ενημέρωσε για την πρόταση που μου είχε κάνει και ότι την είχα δεχτεί. Το πρόσωπο του δημάρχου έγινε άσπρο – άσπρο με την απόχρωση του θυμού. Γρήγορα όμως ανέκτησε το ευπρεπές προσωπείο του και κάλεσε τον Θόδωρο και εμένα σε δείπνο. Το γεύμα ήταν μια περίεργη υπόθεση σε ένα πολυνησιακό εστιατόριο, με τον Αβραμόπουλο να σπαταλά ολόκληρη τη βραδιά για να μας εξηγήσει πόσο επικίνδυνη ήταν η αποστολή που αναλάμβανα και τους λόγους για τους οποίους έπρεπε να το ξανασκεφτώ. 

Κατόπιν, όταν ο Θόδωρος ρώτησε ποια ήταν η εντύπωσή μου, του είπα ότι ο δήμαρχος δεν ήθελε να αναλάβω τη δουλειά επειδή προφανώς είχε τον τότε πρόεδρο και την επιτροπή διεκδίκησης των Ολυμπιακών του 2004 στο τσεπάκι του. “Θέλει να έχει αυτός τον έλεγχο”, είπα, “με φοβάται”. Ίσως εγώ θα έπρεπε να τον φοβόμουν περισσότερο. Αποδείχθηκε ότι ήταν ο πολιτικός που δεν ξεφεύγει ούτε χιλιοστό από τους τύπους, που δεν κάνει τίποτα από την πραγματική δουλειά, αλλά που δεν χάνει την ευκαιρία να καρπωθεί τα εύσημα για τα επιτεύγματα των άλλων. Θα είχα παρόμοια προβλήματα με άλλη μία δήμαρχο Αθηναίων, την Ντόρα Μπακογιάννη κατά τη διάρκεια των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004. Παρόλο που οι πολιτικοί θα καταπίεζαν μονίμως τη δουλειά μου, θα υποτιμούσαν τις ικανότητες και την ορμή μου, τελικά όμως θα αποτύγχαναν να υπονομεύσουν την επιτυχία μου" συνεχίζει ανελέητα η Γιάννα Αγγελοπούλου.

"Στην τελετή λήξης η καρδιά μου ήταν ανέλπιστα ανάλαφρη. Το σύνολο του Valentino που φορούσα -μια ολομέταξη μπλούζα και κάτω ένα παντελόνι σε ροδακινί απόχρωση που τονιζόταν με μια κορδέλα- ήταν απλό αλλά σικ, άνετο και εορταστικό. […] Ο Θόδωρος σαν ταχυδακτυλουργός που κάνει τα νούμερά του μπροστά στο κοινό απολαμβάνει τις αντιδράσεις μου όσο απολαμβάνω κι εγώ τις εκπλήξεις. Θυμάμαι κάποια γενέθλιά μου στο Λονδίνο π.χ. που μου πρόσφερε μια σειρά από κουτιά Tiffany με δώρα κρυμμένα κάτω από άλλα δώρα. Μόνο αφού υποκρίθηκα ότι ήμουν ενθουσιασμένη για το κινητό τηλέφωνο ή ένα απλό ρολόι ανακάλυψα ένα δαχτυλίδι Harry Winston ασορτί με δύο πανέμορφα σκουλαρίκια. Ο Θόδωρος τα κάνει όλα πιο διασκεδαστικά από ό,τι μπορούν να είναι από μόνα τους. Είκοσι χρόνια τώρα και δεν έχω βαρεθεί ούτε στιγμή δίπλα του" είπε η Γιάννα και έτσι χάθηκε για πάντα η "κυρία" που έφερε τους Ολυμπιακούς Αγώνες στην Ελλάδα. 

Η ίδια κυρία, με ή χωρίς Valentino, που χρέωσε σε όλους μας μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες στην σύγχρονη ιστορία της χώρας. Εκείνη την αποφράδα ημέρα της 23ης Ιανουαρίου του 1996.