Το σημείο G

Διάβασα αυτές τις ημέρες την είδηση για τον κ. Αλεξανδράκη που έφυγε πλήρης ημερών. Είναι σαν να ερήμωσε η Ερμού, σαν να χαμήλωσαν τα φώτα. Για μένα, ήταν ο τελευταίος από εκείνους (δημιουργούς, αλλά και καταστηματάρχες) που έμαθαν τις Ελληνίδες να ονειρεύονται και να χτίζουν την εικόνα του εαυτού τους να στροβιλίζεται κάτω από το θόλο της κομψότητας, της ποιότητας και του καλού γούστου.

Και τώρα που σας λέω για τον Αλεξανδράκη, έρχεται στο νου μου συνειρμικά ο εξ ίσου υπερήλικας και, βεβαίως, μέγας δημιουργός Givenchy. Θεωρώ ότι, στο στερέωμα της μόδας, το σημείο G το κατέχει αδιαφιλονίκητα ο Givenchy (ούτε ο Gucci, ούτε ο Galliano ή ο όποιος άλλος). Με άπειρη αγάπη, λεπτότητα και θαυμασμό, οδήγησε επί δεκαετίες τις πελάτισσές του να βρουν το δρόμο προς το όραμα του εαυτού τους.

Να σας θυμίσω την Όντρεϊ Χέμπορν; τη δούκισσα του Ουίντσορ; την Τζάκι Κέννεντι; τις κοσμικές Παριζιάνες, σταρ και πελάτισσες από όλα τα πλάτη της γης;Από τότε που εμφανίστηκε 17 χρονών, μόλις είχε τελειώσει ο πόλεμος, στο Παρίσι, με τα σχέδιά του υπό μάλης, και ζήτησε να δει τον μέγα μετρ Balenciaga (όπου του εδήλωσαν στην υποδοχή του οίκου «άκουσε να δεις, παιδάκι μου, ο κύριος Balenciaga δεν δέχεται ποτέ και κανέναν») και για καμιά πενηνταριά χρόνια, κινήθηκε στον στενό κύκλο των μεγάλων δημιουργών. Και γι’ αυτό τον εμπιστεύθηκαν όλες (όσες είχαν την οικονομική δυνατότητα, εννοώ). 

Υφάσματα που κεντρίζουν τη φαντασία, μάλλινα κρεπ, σατέν, ζορζέτες, οργάντζες, σαντούγκ, δέρματα και γούνες. Αλλά και σχέδια πότε γεωμετρικά και περίπλοκα (ονειρεμένες τουαλέτες) και πότε άφατης απλότητας (τα μίνιμαλ φορέματα που έγιναν σήμα κατατεθέν της Όντρεϊ Χέμπορν σε διάφορες ταινίες). Όσοι εξ υμών θυμούνται την ταινία «Έξυπνο μουτράκι» (δηλ. το «Funny Face»), θα θυμούνται ότι ορισμένες σκηνές είναι γυρισμένες σε έναν οίκο μόδας, ο οποίος εν προκειμένω είναι του Givenchy με τη θρυλική (και πολύ αγαπημένη μου) Dovima στο ρόλο της αυταρχικής διευθύντριας (η Μιράντα Πρέσλι, δηλ. Μέριλ Στρήπ, και η Γουίντουρ ήρθαν πολύ αργότερα).

Ο Givenchy έχει περάσει τα ενενήντα, έχει αποσυρθεί, βέβαια, πολλά χρόνια από τη διεύθυνση και δημιουργία του οίκου του, αλλά φέτος τον βρίσκουμε σε μία αναδρομική έκθεση όπου παρελαύνουν ορισμένες πολύ χαρακτηριστικές δημιουργίες του. Αλλού βλέπεις την Wallis Simpson με το πένθιμο ένδυμα που σχεδιάστηκε και ράφτηκε κατεσπευσμένως. Είπαμε, πέθανε ο σύζυγος, αλλά μην βάλουμε και πλερέζες. Κάτι κομψό. Πάρα πέρα, την Τζάκι με μακρύ σατέν σε λευκό. Σε διάφορες στιγμές πετάγεται η Όντρεϊ, με κοντό φόρεμα από μαύρη δαντέλα, ή μαύρο σατέν, κοντά παλτουδάκια, και με το μικρό καπελάκι που αγκαλιάζει την κορυφή του κεφαλιού. Σε όλα τα χρώματα.

Αυτή όμως που κλέβει την παράσταση είναι η Capucine (κάπου θα έχετε δει έναν Ροζ Πάνθηρα, δεν μπορεί, θα τη θυμάστε, αν όχι, ψάξτε φωτο), τη βλέπουμε σε μία γιγάντια φωτογραφία με τουαλέτα γκρι μαύρη σε κάποιο πάρτυ. Και ακριβώς μπροστά από αυτή τη φωτογραφία, υπάρχει η ίδια η τουαλέτα. Da morire.Αυτά που σας λέω τώρα συμβαίνουν σε ένα πολύ καλοφτιαγμένο μουσείο αφιερωμένο στη μόδα και τις δαντέλες. Που είναι αυτό, τώρα; Είναι κάπου άβολα, το δέχομαι. Στο Καλαί. Λέω τώρα μήπως έχετε πάρει τους δρόμους και έχετε σχέδιο να περάσετε τη Μάγχη οδικώς, ας πούμε. Μία στάση στο Καλαι, σ’ ιλ βου πλαι.Για να τους ευχαριστήσει, τώρα, ο Givenchy που ανέλαβαν την έκθεση και επειδή η ιδιαίτερη πατρίδα του είναι κάπου εκεί κοντά, τους σχεδίασε και ένα φουλάρι, μόνον για την έκθεση, να βγάλουν τα έξοδά τους οι άνθρωποι.

Αν δεν βγαίνει επίσκεψη, ψάξτε καμία πληροφορία και φωτογραφίες. Για αλλαγή από το φούστα μπλούζα ή το τζιν με το τρύπιο γόνατο (ασχολίαστο). Χριστούγεννα έρχονται.