Ντιέγκο Μαραντόνα: Ένας θεός τόσο… θνητός! (pics & vids)

Γράφει ο Κώστας Κουτσαυλής.

”Κατά τον δαίμονα εαυτού”: Η φράση αυτή, αναγράφεται αυτούσια, στα ελληνικά, στον τάφο του Τζιμ Μόρισον, ενός από τους μεγαλύτερους καλλιτέχνες στην παγκόσμια ιστορία της ροκ. Σε ελεύθερη απόδοση, το άνωθεν ρητό σημαίνει: ”πράττω σύμφωνα με τη συνείδησή μου” και εφάπτετται τέλεια στην περίπτωση του μυθικού frontman των ”Doors”, ο οποίος έφυγε νωρίς από τη ζωή.

Ευτυχώς, ο άνθρωπος για τον οποίον γράφονται αυτές οι γραμμές, ζει, έστω κι αν έχει ”προσπαθήσει” πολλές φορές κατά το παρελθόν να ακολουθήσει τον δρόμο προς τα ”πάνω”, συμπεριφερόμενος λες και λάμβανε οδηγίες από την ”κάτω μεριά” του κόσμου, πράττοντας και εκείνος κατά τον δαίμονά του, ή καλύτερα, τους δαίμονές του. Μάλιστα, ο άνθρωπος αυτός γιορτάζει σήμερα τα 57α γενέθλιά του.

Μια ημέρα σαν σήμερα, στις 30 Οκτωβρίου του 1960, σε μια φτωχογειτονιά του Μπουένος Άιρες, ήρθε στον κόσμο ένα αγόρι το οποίο στο μέλλον και στα περισσότερα χρόνια του βίου του θα επιτύγχανε τη σύναψη της πιο σπάνιας ”συμμαχίας” που είχε γνωρίσει ποτέ η ανθρώπινη φύση, έχοντας στο ένα πλευρό του τον θεό και στο άλλο τον διάβολο.

Ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα, ο ήρωας του εν λόγω κειμένου αποτελεί μια ξεχωριστή περίπτωση. Όχι μόνο αθλητή, αλλά και ανθρώπου. Πρόκειται για τον τύπο που δεν το είχε σε τίποτα να ”χαριεντίζεται” με τα αγαθά που κατέκτησε από τη ζωή του, ενώ παράλληλα ”έστρωνε” μοιραίες παρτίδες πόκερ με τον θάνατο.

Όσοι έζησαν τον Ντιέγκο, γνώρισαν από πρώτο χέρι τις δύο όψεις του νομίσματος, που ταλαντευόταν συνεχώς, μεταξύ ”κορώνας” και ”γραμμάτων”. Για τους υπόλοιπους, χρειάστηκε η… παρέμβαση ενός άλλου… αλλόκοτου χαρακτήρα, του Εμίρ Κοστούριτσα, ο οποίος ταξίδεψε από τα Βαλκάνια στη Λατινική Αμερική, ώστε να ”σκιαγραφήσει” και να αποτυπώσει τη ζωή και τις σκέψεις του ειδώλου του, αποτυπώνοντάς τες στο ντοκιμαντέρ ”Maradona” (2008).

Πριν την παρέμβαση του Κοστούριτσα, για τον Μαραντόνα τοποθετήθηκε με ιδιαίτερα λυρικό τρόπο δέκα χρόνια νωρίτερα ο Αργεντινός καλλιτέχνης, Ροντρίγκο Μπουένο, ο οποίος το 1998 απέδωσε με εξαιρετικό τρόπο τη ζωή του Ντιέγκο, μέσα από το αυτοβιογραφικό τραγούδι ”Mano de Dios” (το χέρι του Θεού).

Μέσω αυτής της σύζευξης, του Κοστούριτσα και του Μπουένο, θα επιχειρήσουμε στις παρακάτω γραμμές να καταγράψουμε τους σημαντικότερους σταθμούς της πορείας του Ντιέγκο Μαραντόνα.

Θα μας καθοδηγήσουν οι στίχοι του ”Mano de Dios”, του κομματιού που, κατά γενική ομολογία, περιγράφει με τον πιο άμεσο και συνάμα γλαφυρό τρόπο, το τι εστί Μαραντόνα. Κι επειδή η σημερινή ημέρα ανήκει ολοκληρωτικά σε εκείνον, θα αναλάβει… αποκλειστικά την εκτέλεση του κομματιού.

”Στη φτωχή γειτονιά που γεννήθηκα, ήταν θέλημα Θεού να επιβιώσω και να μεγαλώσω/Είχα μεγάλη δίψα να επιτύχω στη ζωή και φαινόταν σε κάθε βήμα μου…”

30 Οκτωβρίου 1960, Βίλα Φιορίτο, Αργεντινή: Ο Ντιέγκο Μαραντόνα ο πρεσβύτερος και η Ντάλμα Σαλβαδόρα Φράνκο καλωσορίζουν στη ζωή το πέμπτο από τα συνολικά οκτώ παιδιά μιας οικογένειας, που καθημερινά πάσχιζε για τα προς το ζην. Ο πατέρας κυνηγούσε το μεροκάματο στις οικοδομές, όντας η μοναδική πηγή εισοδήματος στο σπίτι, καθώς, κατά τα πρότυπα της εποχής, η μητέρα είχε αναλάβει τον απαιτητικό αλλά δίχως οικονομικό αντίκρισμα, ρόλο της φροντίδας οκτώ παιδιών.

Η περιρρέουσα ατμόσφαιρα στην οικία Μαραντόνα, η οποία πάλευε με τη ”μέγγενη” της φτώχιας, ουδόλως πτόησε τον νεαρό Ντιέγκο, στο να έρθει σε επαφή με το άθλημα που αρκετά χρόνια αργότερα θα του προσέφερε δόξα, χρήμα και την αίσθηση της υπεροχής.

Ο ξάδερφός του Μπέτο του χαρίζει στα τρίτα του γενέθλια μια μπάλα ποδοσφαίρου, προκαλώντας τον… κεραυνοβόλο έρωτα του Ντιέγκο με το νέο του απόκτημα. Ένας έρωτας που χρειάστηκε αρκετά… τεχνάσματα για να επιβιώσει, καθώς, όπως ο ίδιος παραδέχθηκε αργότερα ως ενήλικας, κοιμόταν μαζί της στο κρεβάτι του, κρύβοντάς τη μπάλα στην μπλούζα του προκειμένου να μην του την πάρει κανείς. Κυρίως, για να αποφύγει τις τιμωρίες της μητέρας του που τον παρακινούσε να ασχοληθεί με το σχολείο και τις σπουδές του.

Την πορεία του Μαραντόνα προς την κορυφή αρκετοί τη γνωρίζουν, ή έστω την έχουν διαβάσει σε τίτλους. Ωστόσο, το στοιχείο που δεν είναι ευρέως γνωστό, αφορά το ποδοσφαιρικό ξεκίνημα του Ντιεγκίτο, που χρωστά αρκετά στα… κρεμμύδια!

«Los Cebollitas», ή αλλιώς… «Τα Κρεμμυδάκια»: Αυτή η συνοικιακή ομάδα με τον περίεργο τίτλο αποτέλεσε το πρώτο κάλεσμα του οργανωμένου ποδοσφαίρου στον Ντιέγκο Μαραντόνα. Φόρεσε τη φανέλα της ομάδας με το… ασυνήθιστο όνομα (που στο μέλλον έγινε τίτλος εφηβικής σειράς, η οποία προβλήθηκε και στην Ελλάδα, μέσω της ΕΡΤ, με τίτλο ”Οι Ατρόμητοι” και την κόρη του, Ντάλμα, σε πρωταγωνιστικό ρόλο) σε ηλικία εννέα ετών και δεν άργησε να κινήσει το ενδιαφέρον της Αρχεντίνος Τζούνιορς, σύλλογος που τον καλωσόρισε στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο.

”Πίστευα ότι παίζοντας ποδόσφαιρο θα βοηθούσα την οικογένεια μου/Πιτσιρικάς, ονειρευόμουν την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου και την άνοδο στην κορυφή…”.

Αναγνωρίζοντας ότι κουβαλά στο ”αίμα” του το χάρισμα ενός μεγάλου ποδοσφαιριστή, ο έφηβος Ντιέγκο συνέχιζε να εντυπωσιάζει τους προπονητές του. Τα απογεύματα, όταν ο ήλιος έλαμπε και φώτιζε την πραγματικότητα, ο Μαραντόνα έδωσε όλο του το ”είναι” στην προοπτική μιας καριέρας στον χώρο, με την οποία θα μπορούσε να βοηθήσει την οικογένειά του, σβήνοντας όλες τις στερήσεις που είχαν υποστεί.

Βέβαια, τα βράδια, ξαπλώνοντας στο κρεβάτι του, τα όνειρα και οι φιλοδοξίες του ήρωά μας ξεπερνούσαν το ταβάνι του φτωχικού τους, τα σύνορα της Αργεντινής και περιέβαλαν τον κόσμο ολάκερο. Πολλά χρόνια αργότερα, θα αποδειχθεί ότι οι… ονειροπολήσεις του πιτσιρικά Ντιέγκο στη Βίλα Φιορίτο είχαν μικρότερο μέγεθος από αυτά που του επεφύλλασσε η ζωή.

Αρχεντίνος Τζούνιορς (1976-81), Μπόκα Τζούνιορς (1981-82), Μπαρτσελόνα (1982-84), Νάπολι (1984-91), Σεβίλλη (1992-93), Νιούελς Όλντ Μπόις (1993-94) και ξανά Μπόκα Τζούνιορς (1995-97) συνθέτουν το παλμαρέ της πορείας του Μαραντόνα στο επαγγελματικό ποδόσφαιρο, από κοινού με τις 91 συμμετοχές του με την εθνική Αργεντινής.

Όσο για τους τίτλους; Αυτοί μπορεί να μη γεμίζουν ολόκληρα δωμάτια, όπως στην περίπτωση του… ορισθέντα ως διαδόχου του, Λιονέλ Μέσι, αλλά καθείς εξ αυτών έχει τη δική του σημασία και φυσικά, την υπογραφή του.

Στη συλλογή του υπάρχουν δύο Παγκόσμια Κύπελλα, με την Ελπίδων το 1979 και με την Ανδρών το 1986. Ένα πρωτάθλημα με τη Μπόκα Τζούνιορς (1981), δύο τρόπαια με τη Μπαρτσελόνα (1983), πέντε με τη Νάπολι (Πρωτάθλημα το 1987 και το 1990, Coppa Italia το 1987, Kύπελλο UEFA το 1989 και το Σούπερ Καπ του 1990).

”Σφυρηλάτησα στο γήπεδο το αθάνατο αριστερό χέρι, το χέρι του Θεού/Με την εμπειρία μου και τη δίψα μου να πετύχω..”

Το αθάνατο αριστερό χέρι, το «χέρι του θεού», ή αλλιώς η πιο δοξασμένη παρανομία στην ιστορία του παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Η φάση στην οποία ο Μαραντόνα ξεδίπλωσε στο έπακρο όλες τις… πτυχές του χαρακτήρα του, σε θετικό αλλά και σε αρνητικό βαθμό.

Η ιστορία έχει ως εξής: Στις 22 Ιουνίου του 1986, στο στάδιο ”Αζτέκα” του Μεξικό, η μετέπειτα πρωταθλήτρια κόσμου, Αργεντινή, αντιμετώπιζε την Αγγλία, στο πλαίσιο της προημιτελικής φάσης του Μουντιάλ.

Το συναπάντημα αυτό δεν αφορούσε μονάχα δύο ποδοσφαιρικές ομάδες, αλλά δύο ορκισμένους… εχθρούς. Εκείνη την ημέρα, σε εκείνο το ματς, δεν αντιπαρατίθονταν δύο εθνικές ομάδες, αλλά δύο χώρες τις οποίες χώριζε το μίσος, που πήγαζε από μια, άδοξη για πολλούς, πολεμική σύρραξη στα νησιά Φώκλαντς, τα οποία οι Άγγλοι πήραν από τους Αργεντίνους τέσσερα χρόνια νωρίτερα.

Συν αυτώ, οι συμπατριώτες του Μαραντόνα τα είχαν ”μαζεμένα” στους Άγγλους και σε… ποδοσφαιρικό επίπεδο, οταν στο Μουντιάλ του 1966, οι οικοδεσπότες επικράτησαν της Αργεντινής με τη ”σκανδαλώδη” βοήθεια της διαιτησίας. Για όλα τα παραπάνω, υποσχέθηκε και ανέλαβε να πάρει εκδίκηση ο Ντιέγκο.

Βρισκόμαστε στο 51ο λεπτό και στο ματς δεν υπάρχει σκορ. Ο Στιβ Χοτζ προσπαθεί με άτσαλο τρόπο να γυρίσει τη μπάλα στον Πίτερ Σίλτον. Ο Μαραντόνα ”οσμίζεται” την ευκαιρία και προτού ο Σίλτον προλάβει να τον ”σκεπάσει”, όντας αρκετούς πόντους ψηλότερος από εκείνον, χτυπάει τη μπάλα με τη γροθιά του και τη στέλνει στα δίχτυα…

Ο Τυνήσιος διαιτητής Μπιν Νάσερ δεν έχει καταλάβει τι συνέβη. Άπαντες στον αγωνιστικό χώρο είχαν ”παγώσει”, περιμένοντας προφανώς να επικυρωθεί η παράβαση. Ώσπου ακούγεται μια φωνή:

”Ελάτε ρε μ@λ@κες να με αγκαλιάσετε, αλλιώς ο διαιτητής θα το πάρει χαμπάρι και δεν θα το μετρήσει!”. Αυτή ήταν η παραίνεση του Μαραντόνα προς τους συμπαίκτες του που, ακολούθησαν δίχως δεύτερη σκέψη τον ηγέτη τους και το γκολ… πέρασε στην ιστορία! Όπως ανέφερε αργότερα στη συνέντευξη Τύπου: ”Το γκολ αυτό είχε λίγο από το κεφάλι του Μαραντόνα και λίγο από το… χέρι του θεού (Mano de Dios)”.

Βέβαια, για να μην υπάρξουν οι παραμικρές ”σκιές”, ο Μαραντόνα φρόντισε να ”σφραγίσει” την πρόκριση της Αργεντινής με έναν ΕΠΙΚΟ τρόπο. Πήρε τη μπάλα από το κέντρο, πέρασε πέντε Άγγλους (έναν μάλιστα τον ντρίμπλαρε εις διπλούν) και σκόραρε το ”γκολ του αιώνα” όπως χαρακτηρίστηκε αργότερα.

Ποια ήταν η αντίδραση των Άγγλων; Ας αφήσουμε έναν από τους ”πρωταγωνιστές” εκείνου του ματς, τον διεθνή ποδοσφαιριστή Πίτερ Ριντ να μας τα εξηγήσει: ”Η απάτη είναι βαριά λέξη ακόμη και στο ποδόσφαιρο και δεν μου αρέσει να κατηγορούν τους ποδοσφαιριστές, αλλά μπορώ να πω χωρίς να φοβάμαι πως θα έρθω σε αντιπαράθεση, ότι ο Μαραντόνα είναι απατεώνας. Υπάρχουν όρια και εκείνος τα ξεπέρασε. Δεν το χαρακτηρίζω ως το ‘χέρι του θεού’. Ήταν το ‘χέρι του μπάσταρδου”, συμπληρώνοντας τα εξής, για το δεύτερο γκολ:

”Στα όνειρα μου ακόμα τρέχω. Ένας ψυχίατρος θα μπορούσε να ασχοληθεί με αυτό, αλλά δεν χρειάζομαι κανέναν να μου εξηγήσει γιατί βλέπω αυτά τα οράματα.Πριν μερικά χρόνια τον συνάντησα στο Ντουμπάι και μιλήσαμε με την βοήθεια μεταφραστή. Πολύς κόσμος κατάλαβε λάθος πιστεύοντας πως ήθελα να φιλήσω το χέρι, αλλά προσποιήθηκα πως θέλω να το δαγκώσω”

”Κουβαλούσα έναν σταυρό στους ώμους μου επειδή ήμουν ο καλύτερος/ Επειδή δεν ξεπουλήθηκα και τα έβαλα με τους ισχυρούς…”

Μικρός το δέμας, αλλά αρκετά ισχυρογνώμων, ο Μαραντόνα δεν δίστασε να καταφερθεί δημοσίως, ενίοτε με σοβαρό, αλλά συνήθως με αρκετά παρωχημένο τρόπο, ενάντια σε εκείνους που εξουσιάζουν τις κυρίαρχες δομές του πλανήτη.

Αξιομνημόνευτοι είναι μύδροι που έχει εξαπολύσει εναντίον του αμερικανικού Ιμπεριαλισμού, έχοντας ιδιαίτερη… αγάπη στην οικογένεια Μπους, εναντίον του Πάπα, των κάθε λογής εκμεταλλευτών, αλλά και της… FIFA, στο μυαλό του οποίου ήταν πάντα η ”παγκόσμια μαφία του ποδοσφαίρου” και τα στελέχη της οι μεγαλύτεροι ”κλέφτες”.

Παράλληλα, προερχόμενος από φτωχή οικογένεια, ο Μαραντόνα δεν άργησε να αναπτύξει, με τον δικό του χαρακτηριστικό τρόπο, συμπάθεια προς την σοσιαλιστική ιδεολογία που έχει ως βάση το δίκαιο της υπέρασπισης των αδύναμων. Μεγαλώνοντας στη χώρα όπου γεννήθηκε ο Τσε Γκεβάρα, τον οποίο ”κουβαλά” στο σώμα του και συγκεκριμένα στο αριστερό του χέρι ως τατουάζ, δεν ήθελε πολύ ώστε να τον εντάξει ως ένα από τα πρότυπά του.

Στο κορμί του Μαραντόνα υπάρχει κι άλλο ένα τατουάζ με ένα σημαίνον πρόσωπο του 20ου αιώνα. Η μορφή του Φιντέλ Κάστρο ”δεσπόζει” στο αριστερό του πόδι, λόγω της βαθιάς φιλίας που ανέπτυξαν οι δύο άνδρες, βασισμένη στην κοινή τους εκτίμηση.

Βέβαια ο Ντιέγκο με τον Φιντέλ δεν γνωρίστηκαν κάτω από τις καλύτερες συνθήκες…

”Εάν ο Ιησούς σταυρώθηκε, μπορώ να σταυρωθώ και εγώ/Η φήμη με οδήγησαν σε μια ”λευκή” γυναίκα/Είχε παράξενη γεύση και ήταν απαγορευμένη απόλαυση/Με οδήγησε στον εθισμό και στην ανάγκη να την χρησιμοποιώ ξανά και ξανά/Παίρνοντας όλη τη ζωή μου”

Χρειάστηκαν τόσες λέξεις ώστε να παρουσιαστεί ο πρώτος ”εταίρος” της… ανίερης συμμαχίας του Μαραντόνα. Παραπάνω, αναλύθηκαν τα αποτελέσματα που έφερε η συνύπαρξη του Μαραντόνα με το ταλέντο του, το οποίο, εκτός από το περίφημο χέρι του, είχε απλωθεί σε όλη την ποδοσφαιρική του υπόσταση.

Ωστόσο, ήρθε η ώρα για να δούμε και την ”σκοτεινή πλευρά του φεγγαριού”, που αφορά τις δοσοληψίες του με τον ”διάβολο”, η καλύτερα, τα ναρκωτικά. Ένα κεφάλαιο το οποίο, δυστυχώς, κατέχει περίπου τον ίδιο όγκο στη ζωή του Ντιέγκο, με τις όμορφες και δοξασμένες στιγμές του.

Η σχέση του Μαραντόνα με την ”λευκή γυναίκα”, την κοκαΐνη, άρχισε από την εποχή που αγωνιζόταν στη Μπαρτσελόνα. Η πορεία του Ντιέγκο με τα ναρκωτικά διήρκεσε πάνω από δύο δεκαετίες, φέρνοντας τον ήρωά μας αρκετές φορές στα πρόθυρα του πλήρους ευτελισμού, αλλά και του θανάτου.

Στη Βαρκελώνη, άρχισε τη γνωριμία του με τα ναρκωτικά και στη Νάπολι, η περιστασιακή χρήση μετατράπηκε σε καθημερινότητα, με τον Μαραντόνα να μπλέκει σε πολύ μεγαλύτερους μπελάδες απ’ όσους θα μπορούσε να φανταστεί. Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στην Ιταλία, ο Ντιέγκο έζησε το απόλυτο ”κοντράστ” συναισθημάτων, με τη φήμη του να γιγαντώνεται παράλληλα με τα προβλήματά του.

Μπλεξίματα με την Καμόρα, η οποία δεν τον άφηνε ήσυχο, καθώς ο ίδιος της είχε δώσει δικαίωμα να παρεμβαίνει στη ζωή του. Παράλληλα, ως μόνιμος χρήστης, έβλεπε το σώμα του να καταρρέει, αφού πρώτιστα… μεγάλωνε συνεχώς, με τον ίδιο να φτάνει να ζυγίζει τριψήφιο αριθμό κιλών.

Τα προβλήματα που συσσωρεύτηκαν από την ”άστατη” ζωή του Μαραντόνα τον οδήγησαν να γίνει μόνιμος… θαμώνας των νοσοκομείων, ενώ στις αρχές των 00’s, η απόφασή του να αποτοξινωθεί, τον έφερε στο πλευρό του Φιντέλ Κάστρο, καθώς επέλεξε την Κούβα ως το τελειότερο μέρος για να αποτινάξει τον διάβολο.

Κι όμως, η παρουσία του στο νησί του Φιντέλ δεν έφτανε ώστε να τον γιατρέψει. Το 2005 υποβλήθηκε σε μπάι πας, φλερτάροντας με τον θάνατο, ενώ το 2007 επανεισήχθη στο νοσοκομείο για να αντιμετωπίσει την ηπατίτιδα και τα προβλήματα που απέρρεαν από τη χρόνια χρήση ναρκωτικών και αλκόολ. Εκείνη η περίοδος αποτέλεσε το ”ναδίρ” του Ντιέγκο, για τον οποίο οι γιατροί είχαν ”σηκώσει” τα ”χέρια” ψηλά, ενώ υπήρξαν ημέρες που απλά περίμεναν να καταλήξει…

Επειδή όμως, όπως αναφέρει και η ρήση: ”Όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει”, ο Μαραντόνα κατάφερε να ρίξει στο ”καναβάτσο” όλες τις δυσοίωνες προβλέψεις και να μπει στη διαδικασία για το νέο restart στη ζωή του.

Το επιμύθιο

Δέκα χρόνια αργότερα, ο Ντιεγκίτο παραμένει όρθιος, τσαμπουκάς, ”ασυμμάζευτος” και παν’ απ’ όλα μοναδικός, με την καλή και την κακή έννοια.

Ανεξάρτητα από την άποψη που μπορεί να έχει σχηματίσει κάποιος για τον ίδιο και τα κατορθώματά του, η 30η Οκτωβρίου δεν θα πάψει να αποτελεί σημαίνουσα ημέρα για την Αργεντινή, η οποία τον αντιμετωπίζει ως… θεό (έχοντας και την αντίστοιχη… εκκλησία για χάρη του) και στάθηκε στο πλευρό του ακόμη κι όταν όλα φάνταζαν χαμένα.

Για τους Αργεντινούς αλλά και τους εκατομμύρια οπαδούς του ανά την υφήλιο, η συζήτηση σταματά στα βασικά: Ο Μαραντόνα είναι ο θεός της μπάλας. Για τους υπόλοιπους, δεν είναι παρά ένας κακομαθημένος θνητός που δεν μπόρεσε να διαχειριστεί στην πραγματικότητα την ίδια του τη δύναμη.

Λαμβάνοντας υπ όψιν και τις δύο παραμέτρους, εμείς τολμήσαμε να βγάλουμε το συμπέρασμα, από το οποίο απορρέει και ο τίτλος: Ένας θεός, τόσο… θνητός!