O Χάσι ζει ξανά τον εφιάλτη της Λέγκια!

Τέτοια μέρα πέρυσι, πρεμιέρα ομίλων, ο Χάσι έζησε το Λέγκια-Μπορούσια 0-6. Με 7-30 προσπάθειες για γκολ. Το αμέσως επόμενο Σαββατοκύριακο, ύστερα κι από ένα 2-3 με τη Ζαγκλέμπιε εντός, απολύθηκε. Εφέτος, ένα déjà vu επί της ουσίας. Μια νύχτα Βαρθολομαίου.

Με άλλη κατάληξη ίσως, επί του επαγγελματικού μέλλοντός του. Σίγουρα, με άλλη κατάληξη επί του αποτελέσματος. Χάρη στα δύο γκολ στο 89’ και στο 90’+3’ τα οποία γιορτάστηκαν, αν όχι σαν νικητήρια, τουλάχιστον σαν γκολ ισοπαλίας. Απόδρασης, τέλος πάντων. Όχι παράξενο, ενώπιον του τι θα μπορούσε να έχει συμβεί και τι, εν τέλει, συνέβη.

Τα διαπράττει κατ’ εξακολούθησιν, κάτι τέτοια κουλά, η Σπόρτιγκ. Στο νωπό ματς του πρωταθλήματος με τη Φεϊρένσε, απεμπόλησε ένα 0-2 μέσα σε δέκα λεπτά. Στο Μπερναμπέου πριν ένα χρόνο, έκαναν παπάδες με τη μπάλα κι έχασαν την παρτίδα, από 0-1 σε 2-1, με γκολ στο 89’ και στο 90’+4’.

Πάντοτε στο ποδόσφαιρο, το πουλόβερ αρχίζει να ξηλώνεται απ’ όποιον ξεχνιέται και μένει τελευταίος. Ο Οτζίτζα, αφηρημένος στο αμυντικό στημένο, δεν ακολούθησε τη συνολική κίνηση της ζώνης, άφησε «μέσα» και τον Κόουτες και τον Ντουμπιά, ο ένας να σκρινάρει, ο άλλος να σκοράρει. Το γκολ των 69 δευτερολέπτων.

Το ξεκίνημα που δεν θέλεις, ούτε για κακό όνειρο στον ύπνο. Πολύ περισσότερο, για σκληρή πραγματικότητα στον ξύπνιο. Ο Καπίνο φάνηκε στην TV ότι έβγαλε, στους συμπολεμιστές, μια κραυγή απόγνωσης. Εάν την έβγαλε στα ελληνικά, ένα ερώτημα είναι…ποιος τον άκουσε και, κυρίως, ποιος τον κατάλαβε. Ο μόνος «επί σκηνής» που θα μπορούσε, ήταν ο Φορτούνης.

Η Σπόρτιγκ, εάν της πάει το παιγνίδι, δεν θα νικήσει. Θα διαλύσει τον αντίπαλο. Στέαουα, στα πλέι-οφ τον Αύγουστο. Στη Λισσαβώνα δεν της πήγε, 0-0. Στη ρεβάνς, 5-1. Γενικώς της πηγαίνει καλύτερα, εκτός έδρας. Σε πέντε εξόδους, Ευρώπη και Λίγκα, μετράει κιόλας…18 γκολ!

Μια ελκυστική ομάδα, στην ημέρα της. Με τέσσερις διεθνείς Πορτογάλους. Και με επτά θερινές προσθήκες που ήδη είναι όλοι βασικοί και, επίσης όλοι, καλοί. Κατά την εκτίμησή μου, ισχυρές προδιαγραφές να κατακτήσει τον πρώτο τίτλο της από το 2002 (με τον Μπόλονι στον πάγκο και, κυρίως, με τα 42 γκολ του Μάριο Ζαρντέλ).

Φυσικά, και με τον προπονητή. Ένα προπονητή που παίρνει έξι εκατομμύρια ετησίως, κι ας μη έχει κατακτήσει τίποτα! Δεν είναι ανόητοι, εκείνοι που του τα δίνουν. Η επιλογή του light εννιαριού για το ανοιχτό γήπεδο, ακριβώς «όπως Βουκουρέστι» (Ντουμπιά αντί Ντοστ), εξέπληξε ακόμη και τους Πορτογάλους. Αποδείχθηκε πως ήταν η επιλογή της νίκης.

Ο άξονας του Ολυμπιακού έμοιαζε υπερβολικά βαρύς. Δυσκίνητος. Ελάχιστα δημιουργικός. Συμπαίκτες, σε μεγάλες αποστάσεις. Οσο πιο ψηλά τους ανάγκαζε η ροή της αναμέτρησης ν’ ανεβαίνουν, τόσο έχασκαν οι χώροι. Τα κενά. Ο Κόουτες πέρασε την ασίστ του 0-3…απ’ την άλλη άκρη της πόλης.

Ενώ η Σπόρτιγκ ήταν «ένα θέαμα» μόνο να παρατηρεί κανείς πώς συνέπτυσσαν (στη φάση άμυνας) και ανέπτυσσαν (στη φάση επίθεσης) τις γραμμές τους. Με ανάλαφρα τρεξίματα, ταχύτατα, ενθουσιώδη. Ελάφια μοναχά. Αλλά και τι προσήλωση έδειχναν οι δύο ακραίοι, ο Ακούνια κι ο Ζέλσον Μαρτίνς, να μη κρεμάσουν τους μπακ. Πώς λέμε, Καρσελά και Μάριν; Καμία σχέση. Καρσελά και Μάριν, και στις δύο πλευρές του γηπέδου, ήταν μηδενικά.

Το Τσάμπιονς Λιγκ επέστρεψε στο Καραϊσκάκη, 21 μήνες από εκείνο το χατ-τρικ του Ζιρού. Τώρα, πήγαινε για κάτι πολύ χειρότερο. Ο Οτζίτζα-δεκάρι και το μπάλωμα-Ζτζέλαρ λειτούργησαν στο β’ ημίχρονο, και το απέτρεψαν. Αλλά το πιο καθοριστικό για την αποτροπή ήταν, ξεκάθαρα, ότι η Σπόρτιγκ έριξε τον τόνο αισθητά. Αν ήταν η Ντόρτμουντ της Βαρσοβίας, το déjà vu του Χάσι θα άγγιζε και το αποτέλεσμα.   

πηγή: sdna.gr