Φως στο ποδοσφαιρικό, “σκοτάδι” στο διοικητικό

​Δεν περιμέναμε ασφαλώς το ματς με την ΑΕΚ στο ΟΑΚΑ για να κατανοήσουμε ότι το ποδοσφαιρικό κομμάτι του Παναθηναϊκού πράττει (επιτέλους) τα αυτονόητα, τηρώντας τις βασικές αρχές κάθε ομάδας που σέβεται τον εαυτό της. 

Είναι προφανές ότι ο Παναθηναϊκός με τον Ουζουνίδη και τον «Λύμπε» στο «τιμόνι», έδωσε με αξιοπρέπεια τις μάχες του και όποτε… έπεσε, ελέω ατυχίας, προβλημάτων ή… αστάθμητων παραγόντων, το έκανε με το κεφάλι ψηλά. 

Το ίδιο έγινε και την Κυριακή απέναντι στην ΑΕΚ, σε ένα ματς δύσκολα διαχειρίσιμο εξαιτίας των τεράστιων προβλημάτων από τις πολλές απουσίες αλλά και το εν γένει «ξενέρωμα» των «πράσινων» αποδυτηρίων, μετά απ’ όσα έγιναν στο ματς με τον ΠΑΟΚ, τη διακοπή του αγώνα και τις «καμπάνες» που προέκυψαν.

Ο Παναθηναϊκός αντί για πρώτος και καλύτερος στη βαθμολογία των πλέι οφ βρέθηκε αναπάντεχα τελευταίος και αποδεκατισμένος και όποιος έχει ασχοληθεί με τον αθλητισμό μπορεί να κατανοήσει σε ένα βαθμό το ψυχολογικό άδειασμα της ομάδας και κατ’ επέκταση το εύρος της δυσκολίας του Ουζουνίδη και των συνεργατών του για να κρατήσουν τα γκέμια. 

Το τριφύλλι ηττήθηκε δίκαια από την καλύτερή του ΑΕΚ με το όμορφο γκολ του Λάζαρου στο 85’ (αποδεικνύεται μέγα λάθος η μη απόκτησή του το καλοκαίρι) αλλά ήταν αξιοπρεπέστατος, συνυπολογίζοντας τις παρούσες ψυχολογικές συνθήκες, τη διοικητική αβεβαιότητα και την απώλεια της μισής ομάδας (Μπεργκ, Βιγιαφάνιες, Κουλιμπαλί, Κουρμπέλη, Οδυσσέα Βλαχοδήμο, Λουντ). 

Επίσης σαφές είναι ότι όχι όλοι, αλλά δύο-τρεις παίκτες από τους λεγόμενους βασικούς να αγωνίζονταν (ή έστω μόνο ο γνωστός-άγνωστος και εσχάτως στοχοποιημένος «killer»…), τότε η εικόνα του Παναθηναϊκού θα ήταν σαφώς καλύτερη και πιο… απειλητική προς την εστία του Ανέστη. 

Διότι η απουσία ουσιαστικής απειλής στην περιοχή της Ενωσης προέκυψε ξεκάθαρα ως απόρροια έλλειψης ποιότητας στην 11άδα και ουχί της απουσίας πλάνου «χτισίματος» στη δημιουργία του παιχνιδιού, το οποίο και υπήρχε και λειτούργησε μέχρι ενός σημείου, αλλά δεν προχώρησε εξαιτίας προσωπικών «μπλοκαρισμάτων» ή λαθών λόγω μέτριας/κακής τεχνικής και περιορισμένης αντίληψης ορισμένων παικτών που βρέθηκαν στην ενδεκάδα.

Τα σημαντικότερα «δείγματα» μιας ομάδας που σέβεται τον εαυτό της είναι α)η συνοχή των γραμμών, β)οι σωστές αποστάσεις και γ)οι μεταβάσεις της (transition) από άμυνα σε επίθεση και το αντίστροφο. 

Και στα τρία αυτά κομμάτια ο Παναθηναϊκός πήρε καλό βαθμό ως σύνολο και ως εκ τούτου είχε φυσιολογικά καλή ανασταλτική λειτουργία. 

Οχι όμως και την ποιότητα εκείνη δημιουργικά, ειδικά στη μεσαία γραμμή και το επιθετικό τρίτο για να δημιουργηθούν περισσότερες υποσχόμενες ευκαιρίες στην αντίπαλη περιοχή, για τους λόγους που προαναφέραμε. 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι ποδοσφαιρικά ο Παναθηναϊκός φαίνεται να έχει βρει την ενδεδειγμένη λύση για πρώτη φορά μετά από χρόνια, με τον Ουζουνίδη να έχει κάνει «θαύματα» κρατώντας την ομάδα όρθια σε πολύ δύσκολες συνθήκες και με ανύπαρκτη βοήθεια εξωαγωνιστικά. 

Η τραγική ειρωνεία για Παναθηναϊκό (φανταστείτε απλώς να ήταν ο Ουζουνίδης με τον Λύμπε στο τιμόνι το περασμένο καλοκαίρι…) είναι ότι πάνω που βρήκε το «ποδοσφαιρικό» που (θα έπρεπε να) είναι και το σημαντικότερο, όσες… Ενώσεις κι αν… επηρεάζεις, δεν υπάρχει καμία προοπτική στο διοικητικό…

Για την ακρίβεια η προοπτική που υπάρχει είναι «κατάμαυρη» όσον αφορά τουλάχιστον το άμεσο μέλλον και τα πάντα σε διοικητικό επίπεδο βρίσκονται στον αέρα εν μέσω θυέλλης και απίστευτου πολέμου σε όλα τα μέτωπα. 

Ο Παναθηναϊκός είναι τεράστιο μέγεθος και αργά ή γρήγορα θα βρει τη λύση που του αρμόζει, δεν μπορεί να γίνει διαφορετικά, πλην όμως στο «τώρα» τα πράγματα είναι ζόρικα και απαιτείται ψυχραιμία και καθαρό μυαλό. 

Οχι επειδή υπάρχουν καθυστερήσεις στις πληρωμές (τραγικό και απαράδεκτο μαζί…) των παικτών και των υπαλλήλων, ούτε επειδή θα μειωθεί το μπάτζετ αν δεν βρει άμεσα αγοραστή για να απεμπλακεί ο Αλαφούζος. 

Το πρώτο επιβάλλεται διά ροπάλου, όπως και να ΄χει, να μην επαναληφθεί τη νέα σεζόν και το δεύτερο δεν αποτελεί πανάκεια της επιτυχίας, γεγονός αποδεδειγμένο σε όλα τα ομαδικά αθλήματα του πλανήτη. 

Αλλά διότι μόνο εύκολο δεν είναι να βρεθεί άμεσα κάποιος επιχειρηματίας που θα ρίξει το «ζεστό» του χρήμα υπό αυτές τις τραγικές συνθήκες που εξακολουθούν να υφίστανται στο δύσμοιρο και βάναυσα κακοποιημένο ελληνικό ποδόσφαιρο. 

Αν ήταν εύκολο, άλλωστε, θα είχε εντοπιστεί ήδη, ή θα είχε εμφανιστεί δημοσίως μόνος του ή με παρέα, όπως είχε συμβεί με την ΠΕΚ. Ιδωμεν.

Υ.Γ.: Είναι τουλάχιστον κωμικό να υφίσταται τόσο μεγάλη αβεβαιότητα στα αποδυτήρια, να διαβάζουν οι παίκτες, ο τεχνικός διευθυντής, ο προπονητής και άπαντες γενικώς στο ποδοσφαιρικό τμήμα, ότι ο Αλαφούζος είναι έτοιμος να αποχωρήσει, αλλά να μη υπάρχει η παραμικρή επίσημη ενημέρωση έπ’ αυτού. 

Και πέραν της ανασφάλειας που υπάρχει αυτή τη στιγμή εντός της ομάδας για το παρόν και το μέλλον, υπάρχουν και πολλά εύλογα ερωτήματα, όπως το πώς θα γίνει ο σχεδιασμός για τη νέα σεζόν με αυτά τα δεδομένα, το πώς θα προχωρήσουν οι όποιες μεταγραφές και με τι μπάτζετ. 

Αποτελεί χρέος του Αλαφούζου όσο ξενερωμένος κι αν είναι, είτε να τοποθετηθεί δημοσίως επί του ιδιοκτησιακού θέματος, είτε -έστω- να υπάρξει μία ξεκάθαρη τοποθέτηση στα αποδυτήρια από τον ίδιο ή κάποιον άμεσο συνεργάτη του, έστω και τώρα, κατόπιν εορτής…

Υ.Γ.1: Οχι, δεν ζούμε σε μία χώρα που η υποκριτική τέχνη ασκείται κατά κόρον στη χειρότερή της έκφανση και σε όλο της το εύρος και το «μεγαλείο»… 

Δεν είναι κροκοδείλια τα δάκρυα για το κουτάκι μπίρας που χτύπησε τον Ιβιτς όταν έχουν δει τα μάτια μας τα… μύρια όσα στα ελληνικά γήπεδα επί σειρά ετών και ενόσω λίγες ημέρες νωρίτερα θαυμάσαμε τον απόλυτο χουλιγκανισμό στη «γιορτή» του Κυπέλλου που όλως τυχαίως ολοκληρώθηκε πανηγυρικά, λες και δεν είχε ανοίξει μύτη. 

Δεν υπάρχει η παραμικρή υποκρισία όταν τότε (όπως τόσες και τόσες φορές στο «ένδοξο» ελληνικό παρελθόν μας) ήταν «υπέροχος» ο λαός και τώρα ήταν «ζούγκλα» και «αλητεία».

Οχι, δεν είναι η απόλυτη υποκρισία η σύγκριση του Μπεργκ με τον κάθε… μποξέρ που έχει περάσει από τα ελληνικά γήπεδα και αποτέλεσε μέχρι και… ίνδαλμα των (εκάστοτε) οπαδών της ομάδας του.

Αυτοί ήταν «επαναστάτες», ο Μπεργκ που έχει φάει το (ατιμώρητο) ξύλο της αρκούδας όλα αυτά τα χρόνια από κάθε ταγαρά στον Ελλαδιστάν, είναι ο «αλήτης», επειδή το μυαλό του θόλωσε και πρέπει να εξοντωθεί παραδειγματικά.

Οχι δεν είναι υποκρισία να βαφτίζονται ανύπαρκτοι και φυσικοί αυτουργοί αυτοί που εντόπισαν τον δράστη, όταν όλες οι άλλες ΠΑΕ κάνουν τους Κινέζους σε πολύ χειρότερα περιστατικά όσα χρόνια θυμόμαστε τους εαυτούς μας. Ιδέα μας θα είναι μάλλον.

Ισως να φταίει ο Παναθηναϊκός, ως ο κατεξοχήν/γνήσιος εκπρόσωπος της μεγαλύτερης πληθυσμιακά πόλης της χώρας μας, που δεν άφησε ποτέ του χρέη στο κράτος (sic), που εμπαίζεται επί δεκαετίες και ακόμα δεν έχει αποκτήσει δικό του γήπεδο και που δεν είχε ποτέ στην ιστορία του πρόεδρο που ζημίωσε τον Ελληνα φορολογούμενο πολίτη…

Πηγή: sdna.gr