Ο λόγος που κάθε Παναθηναϊκός πρέπει να αισθάνεται περήφανος!

​Δεν είναι καθόλου εύκολο να έχεις «καθαρό» μυαλό μετά από ένα τέτοιο βράδυ. Οχι επειδή τα «deja vu» προκύπτουν το ένα μετά το άλλο, ούτε καν εξαιτίας όσων συμβαίνουν μονότονα και εξοργιστικά στο θαυμαστό χώρο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Αλλά διότι όσο περνούν τα χρόνια εμπεδώνεις ολοένα και περισσότερο ότι δεν υπάρχει καμία σωτηρία…

Το «κακό» γίνεται διαρκώς «χειρότερο» και όσοι επιχείρησαν κατά καιρούς να πάνε με το «σταυρό στο χέρι», δίχως παντός είδους επιδείξεις δύναμης, τους έφαγε η μαρμάγκα. Απλά και… ελληνικά.

Καλώς ή κακώς αυτοί είμαστε. Ενα κράτος ανύπαρκτο, ένας λαός με παντελή έλλειψη (αθλητικής και όχι μόνο) παιδείας που μπορεί να οδηγήσει τον οποιονδήποτε ανεγκέφαλο σε ρόλο «πρωταγωνιστή», με φιλάθλους που πριν πάνε στο γήπεδο μετράνε τις… ενώσεις της ΕΠΟ για να περιγράψουν το εύρος της δυναμικής της ομάδας τους και πανηγυρίζουν ξέφρενα τις «νίκες» με κάθε τίμημα που κάποτε μπορεί και να τους είχαν στερήσει άλλοι.

Οι «κερδισμένοι» χασκογελούν χαιρέκακα, κάνοντας μονίμως το άσπρο-μαύρο εκ του ασφαλούς και οι «χαμένοι» είτε βυθίζονται στη θλίψη και αποχωρούν αηδιασμένοι, είτε ανεβαίνουν τρελαμένοι στα κάγκελα και είναι (ξανά-μανά) έτοιμοι για τζιχάντ. Ο Θεός να βάλει το χέρι του…

Ο Παναθηναϊκός βρίσκεται σαφώς σε δεινή θέση εξαιτίας της αφορμής που έδωσε ένας (1) ανεγκέφαλος με την τραγική εν θερμώ επιλογή του να εκτοξεύσει ένα κουτάκι μπίρας σε έναν προπονητή.

Προφανώς και δεν έχει καμία απολύτως σημασία τίνος ομάδας προπονητής είναι ή πόσο μπορεί να έχει προκαλέσει, είτε λέγεται… Περέιρα είτε Ιβιτς. Αυτά είναι για τους αφελείς.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι ήταν μία απαράδεκτη, μία βλακώδης μεμονωμένη αντίδραση σε ένα ματς με το μισό γήπεδο άδειο, στο οποίο δεν είχε συμβεί το παραμικρό μέχρι εκείνη τη στιγμή στις κερκίδες.

Ενα τραγικό, απόλυτα καταδικαστέο και δυστυχώς επί σειρά ετών επαναλαμβανόμενο περιστατικό, που μοιάζει ωστόσο με πταίσμα μπροστά σε αυτά που έχουν δει τα μάτια μας όλα αυτά τα χρόνια.

Ουδεμία σχέση, για παράδειγμα, έχει αντικειμενικά με τις πρόσφατες μάχες σώμα με σώμα, τα μαχαιρώματα των χούλιγκαν στην αερογέφυρα και το ξύλο στα επίσημα που δεν κρίθηκαν/στάθηκαν ικανά να βάλουν… stop στον τελικό του Κυπέλλου.

Κι όμως, οι τιμωρίες των ομάδων αυτών που οι οπαδοί τους έκαναν εκτεταμένα επεισόδια άνευ προηγουμένου για πάνω από μία ώρα, μπορεί να είναι πολύ μικρότερες σε σχέση με το κουτάκι της μπίρας που χτύπησε τον Ιβιτς και τα επακόλουθά του!

Ο Ιβιτς είναι σαφές ότι χτύπησε. Όπως εξίσου σαφές είναι και ότι η ιατρική γνωμάτευση έκανε λόγο για «εκδορά», οι δε αξονικές και οι νευρολογικές εξετάσεις ήταν «καθαρές». Η μεταφορά του με καροτσάκι στα επείγοντα και η εν γένει στάση του είναι στην κρίση του καθενός ανάλογα με το εύρος της αξιοπρέπειας και της ηθικής του.

Υ.Γ.: Ποδοσφαιρικά, ο Παναθηναϊκός θα πρέπει να δέσει χειροπόδαρα τον Ουζουνίδη στον πάγκο της ομάδας. Για χρόνια. Μόνο οι αδαείς δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι έκανε ξανά ομάδα το τριφύλλι με ανύπαρκτες παροχές και ότι με τον Μαρινάκη, τον Ρέις και με δέκα παίκτες για ένα ημίχρονο, έδεσε «κόμπο» τον ΠΑΟΚ.

Υ.Γ.1: Υπάρχει ένας σημαντικός λόγος για τον οποίο κάθε φίλος του Παναθηναϊκού δικαιούται να αισθάνεται υπερήφανος. Η αγαπημένη του ομάδα δεν αποχώρησε ποτέ από ποδοσφαιρικό γήπεδο και δεν πήρε ποτέ ματς στα χαρτιά.

Δεν έφυγε από τη Ριζούπολη, παρότι κινδύνεψαν ανθρώπινες ζωές και το διακύβευμα ήταν ένα ολόκληρο πρωτάθλημα, δεν έφυγε από το νέο Καραϊσκάκη όταν ο Αναστασίου έφαγε, σε ντέρμπι αιωνίων που είναι το πρεστίζ και ο ανταγωνισμός στο φουλ, γεμάτο ποτήρι κόκα κόλα στο πρόσωπο, δεν έφυγε στο δυναμιτάκι που έσκασε στο αυτί του Βιγιαφάνιες στη ρεβάνς της Τούμπας που υπήρχε η προοπτική του Κυπέλλου…

Υ.Γ.2: Ο Γιάννης Αλαφούζος βρίσκεται για πρώτη φορά τόσο κοντά στην οριστική αποχώρηση και την απεμπλοκή του από τον Παναθηναϊκό και ουδείς μπορεί να γνωρίζει τι ξημερώνει στο σύλλογο ως επόμενη μέρα. Είτε έτσι, είτε αλλιώς, ένα είναι σίγουρο: ο Παναθηναϊκός είναι τόσο μεγάλος σύλλογος που δεν πρόκειται να μην (ξανα)βρει το δρόμο του. Οσες κακουχίες κι αν χρειαστεί να περάσει, αργά ή γρήγορα, θα (ξανα)σηκωθεί στα πόδια του.

Πηγή: sdna.gr