Ο “ταξίαρχος” του Άρη

​Δύο δεκαετίες προσφοράς του Βαγγέλη Πανταζή στο ποδοσφαιρικό τμήμα

Η φετινή χρονιά έχει τη δική της ξεχωριστή σημασία για τον Βαγγέλη Πανταζή, ο οποίος συμπληρώνει δύο δεκαετίες ως γιατρός του ποδοσφαιρικού ΑΡΗ.

Με συνέντευξη του στην εφημερίδα «ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ!» ο «ταξίαρχος» της ομάδας μιλάει για τα 20 χρόνια παρουσίας του στον σύλλογο, αναφερόμενός στο χθες, το σήμερα και το αύριο του. 

Διαβάστε όσα είπε στον Νίκο Παπαδόπουλο 

«Η ιστορία των ομάδων δεν είναι μόνο οι τίτλοι ή κάποιες ευρωπαϊκές επιτυχίες. Μερικές φορές είναι και οι άνθρωποι. Εκείνοι που στο πέρασμα των χρόνων δεν φθείρονται, αλλά καταφέρνουν να συνδέσουν το όνομά τους με έναν σύλλογο. Όπως, δηλαδή, ο Βαγγέλης Πανταζής.

Τον Αύγουστο του 1997 ο γιατρός του ΑΡΗ πέρασε για πρώτη φορά την πύλη του Ν. Ρυσίου, ξεκινώντας ένα ταξίδι που τότε σίγουρα δεν φανταζόταν ότι θα κρατούσε 20 ολόκληρα χρόνια. Όσα συμπληρώνει δηλαδή φέτος στο ποδοσφαιρικό τμήμα, αποτελώντας το παλαιότερο στέλεχός του. Είναι ο «ταξίαρχος» της ομάδας, άλλωστε αυτός ήταν και ο βαθμός με τον οποίο αποστρατεύτηκε πριν από λίγα χρόνια. Με τη συνέντευξη του στην εφημερίδα «ΑΡΗΣ ΕΙΣΑΙ!», ο Βαγγέλης Πανταζής ανοίγει το «κουτί» των αναμνήσεών του από αυτές τις δύο δεκαετίες, μιλώντας για αυτά που έγιναν, γίνονται και πρέπει να γίνουν, ώστε η ομάδα να πατήσει ξανά στα πόδια της.

-Πως προέκυψε ο ΑΡΗΣ; 

Τα θυμάμαι όλα με κάθε λεπτομέρεια. Ήταν Αύγουστος του 1997. Μόλις είχα έρθει με μετάθεση από την Ξάνθη. Η επαφή με τον ΑΡΗ έγινε μέσω ενός κοινού γνωστού. Συζήτησα με τον κ. Φοιρό και τον Σεπτέμβριο ανέλαβα.

-Ήταν δύσκολη εκείνη η χρονιά;

Πολύ! Είχαμε την εντύπωση ότι θα ανέβουμε με 30 νίκες, αλλά δυστυχώς τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Υπήρχαν αγωνιστικές και οικονομικές δυσκολίες, αλλά στο τέλος τα καταφέραμε. Για να καταλάβεις τι γινόταν, δεν υπήρχε καν ιατρείο όταν ήρθα! Απογοητεύτηκα πολύ. Αλλιώς φανταζόμουν τον ΑΡΗ. Πάλι καλά είχαμε μόνο έναν φυσιοθεραπευτή. Εγώ οργάνωσα το ιατρείο.

-Πως ένας στρατιωτικός γιατρός… μπλέκεται με το ποδόσφαιρο;

Από μικρός έπαιζα ποδόσφαιρο. Είτε στις αλάνες είτε στην αυλή του σχολείου είτε στο γήπεδο του χωριού. Αγωνίστηκα για πέντε χρόνια στον Κεραυνό Μακρυγιάλου και άλλα τέσσερα χρόνια στην Πίδνα Κίτρους απ’ όπου και κατάγομαι. Μετά, όμως, σταμάτησα και αφοσιώθηκα στην ιατρική. Πήρα μετάθεση στην Αθήνα, ακολούθησε η Ελευθερούπολη και το 1985 ήρθα στη Θεσσαλονίκη για την ειδικότητά μου μέχρι το 1990 όταν και πήγα στην Ξάνθη. Εκεί έκανα αρκετές φίλους, όπως τον Νίκο Κωστένογλου, που τον έχω χειρουργήσει.

-Σκεφτήκατε κάποια στιγμή σε αυτά τα 20 χρόνια να φύγετε;

Υπήρχαν στιγμές που με κούραζαν συγκεκριμένοι άνθρωποι. Ποτέ, όμως, η ομάδα. Έμεινα εδώ γιατί ο ΑΡΗΣ είναι ένα πολύ μεγάλο όνομα.

-Θέλετε να πείτε ονόματα;

Δεν νομίζω ότι είναι σωστό. Κοίτα, πιστεύω ότι όλοι είχαν καλή πρόθεση στην αρχή. Ίσως μερικοί να μην ήξεραν τον τρόπο για να το δείξουν και να προσφέρουν αυτά που μπορούσαν. Πάντα θέλω να βλέπω την καλή πλευρά των ανθρώπων.

-Έχετε προλάβει, πάντως, να τα ζήσετε όλα…

Ο ΑΡΗΣ είναι ένα “καράβι” με το οποίο έχουμε ταξιδέψει σε γαλήνια νερά, αλλά και σε τυφώνες με κύματα που έφταναν τα 30 μέτρα ύψος. Παρόλα αυτά γλιτώσαμε. Έχω ζήσει τέσσερις τελικούς, κάτι που είναι πολύ δύσκολο για οποιαδήποτε ομάδα να πετύχει.

-Τι φταίει και η ομάδα δεν κατέκτησε ούτε έναν;

Με τον Π.Α.Ο.Κ. ήταν κακή συγκυρία η διεξαγωγή του τελικού στην Τούμπα. Σ’ ένα άλλο γήπεδο ίσως να ήταν διαφορετικά. Υποθέσεις κάνουμε. Είχαμε όμως καλή ομάδα. Στην Πάτρα με τον Ολυμπιακό τα μεγέθη ήταν δυσανάλογα. Και που φτάσαμε στον τελικό τότε ήταν θαύμα. Στο Καυτανζόγλειο ήταν μια μεγάλη ευκαιρία, αλλά χάσαμε… άνετα από τον Ολυμπιακό. Στο ΟΑΚΑ είχαμε έναν τελικό που κρίθηκε στις λεπτομέρειες.

– Από την Ευρώπη ποια στιγμή ξεχωρίζετε;

Τη νίκη στη Μαδρίτη χωρίς δεύτερη σκέψη. Ήταν μια αξέχαστη βραδιά. Ούτε ο πιο αισιόδοξος άνθρωπος θα πίστευε ότι μπορούμε να κερδίσουμε εκεί. Είχαμε καλή ομάδα τότε.

-Και καλό προπονητή… 

Εννοείται αυτό. Πιστεύω ότι ο Κούπερ είναι ο κορυφαίος προπονητής, με τον οποίο έχω συνεργαστεί. Μαζί με τον Μπάγεβιτς είναι οι δύο που ξεχωρίζω.

-Τον Μπάγεβιτς πως τον ζήσατε;

Ο Ντούσαν παρόλο που εξωτερικά φαίνεται ψυχρός ή σκληρός είναι ακριβώς το αντίθετο. Έχει πολλές ευαισθησίες. Ξέρει πολύ ποδόσφαιρο και πιστεύω ότι αν καθόταν άλλον έναν χρόνο θα είχαμε καλύτερα αποτελέσματα. Είναι μία μεγάλη προσωπικότητα.

-Ο Κούπερ;

Ακόμα πιο μεγάλη προσωπικότητα. Έπειθε τους ποδοσφαιριστές του με δύο κουβέντες. Αυτό τα λέει όλα…

-Σε αυτά τα 20 χρόνια έχετε μετρήσει πόσους τραυματισμούς κληθήκατε να διαχειριστείτε; 

Πάρα πολλούς. Οι περισσότεροι, όμως, ήταν στα επιτρεπτά όρια. Υπάρχει ένα ποσοστό τραυματισμών που είναι αποδεκτοί. Συγκεκριμένα 30-35 τραυματισμοί ανά χίλιες ώρες προπόνησης. Εμείς είμαστε πάντα μέσα στα όρια. Υπήρχαν όμως και κάποιοι σοβαροί τραυματισμοί.

-Θυμάστε κάποιους;

Ο πιο δύσκολος τραυματισμός που αντιμετώπισα ήταν του Πασσιαλή. Επίσης ο Καμπάνταης με είχε προβληματίσει αρκετά. Χειρουργήθηκε δύο φορές στο ίδιο γόνατο. Την πρώτη φορά επέστρεψε και τραυματίστηκε πάλι μετά από τέσσερις μήνες. Σε αυτή την περίπτωση ήταν λάθος η γρήγορη επάνοδός του. Έπρεπε να περιμένουμε οκτώ μήνες.

-Πέραν των παικτών του ΑΡΗ, πάντως, κι άλλοι παίκτες έχουν ζητήσει τις υπηρεσίες σας;

Ναι. Μια περίπτωση που θυμάμαι χαρακτηριστικά ήταν του Μαρτίνεθ. Ενός Αργεντινού αμυντικού χαφ που έπαιζε στον Πιερικό το 2004. Είχε πάθει ρήξη πρόσθιου οπίσθιου χιαστού και έξω πλαγίου. Σε αυτές τις περιπτώσεις υπάρχει ένα ποσοστό πολύ μικρής επανόδου σε αθλητικές δραστηριότητες, περίπου 40% συν τον κίνδυνο δυσκαμψίας. Παρόλα αυτά επέστρεψε στους έξι μήνες. Εκείνο, όμως, που με συγκίνησε ήταν ο πατέρας του. Ήταν ανάπηρος με κομμένα χέρια, αλλά ήρθε ο ίδιος από την Αργεντινή και μου έφερε ένα εικόνισμα που έκανα καλά τον γιο του. Ήταν κάτι το ιδιαίτερο για μένα.

-Διοικήσεις, προπονητές και παίκτες έρχονται και φεύγουν. Εσείς όμως εδώ…

Εγώ δεν ασχολήθηκα ποτέ με τα διοικητικά. Προτιμώ να είμαι φίλος με τους παίκτες ή… μπαμπάς τους, πάντα με την καλή έννοια. Ποτέ δεν τους έριξα στάχτη στα μάτια. Πάντα λέω την αλήθεια και προσπαθώ να μην ακούω πολλά. “Άκου, βλέπε, σιώπα”, λέγαμε στον στρατό.

-Σπάνια, πάντως, βλέπεις μια ομάδα να εμπιστεύεται ένα μόνο άτομο για δύο δεκαετίες. Κάτι δείχνει αυτό για εσάς…

Ο ΑΡΗΣ είναι μια πάρα πολύ μεγάλη ομάδα. Πολλοί Αρειανοί δεν το αντιλαμβάνονται. Εγώ απαγορεύεται να πάω σε άλλη ομάδα. Και το απαγορεύω εγώ ο ίδιος στον εαυτό μου. Ο ΑΡΗΣ είναι θεσμός και είμαι ο γιατρός του. Δεν μπορώ να πάω αλλού. Έτσι το βλέπω εγώ. Εδώ είναι το δεύτερο σπίτι μου. Βέβαια όλα αυτά τα χρόνια έχω από πίσω μου και μια οικογένεια που με στηρίζει. Τους στερήθηκα και με στερήθηκαν για αρκετά Σαββατοκύριακα. Χωρίς αυτούς δεν θα μπορούσα να είμαι εδώ 20 χρόνια.

-Πως φτάσαμε από την Ατλέτικο στην κατάσταση των τελευταίων ετών;

Όλα περιστρέφονται γύρω από το οικονομικό. Πήγαμε να κάνουμε το μεγάλο βήμα και να φέρουμε ποιοτικούς ποδοσφαιριστές, ελπίζοντας ότι θα πετύχουμε κάτι. Αν δεν το πετύχεις όμως;

-Έφταιξε ότι ο ΑΡΗΣ δεν… έμαθε να πουλάει;

Επειδή έχω θητεύσει δίπλα στον Πανόπουλο, πιστεύω ότι δεν υπάρχουν “σημαίες”. Οι ομάδες είναι και εταιρίες που θα αγοράσουν και θα πουλήσουν. Δεν σημαίνει ότι υποβαθμίζεσαι ως μέγεθος αν πουλήσεις. Η Ντόρτμουντ αυτό κάνει. Μπορεί ο ΑΡΗΣ να έχει μια “βιομηχανία” παραγωγής παικτών; Αυτό είναι το ιδανικό για μένα. Δεν γίνεται να υπάρχει πάντα ένας πρόεδρος που θα βάζει συνέχεια το χέρι στην τσέπη. Να στηριχτούμε σε δικά μας παιδιά. Είτε από τις ακαδημίες είτε από τις γύρω περιοχές. Αν τα πλαισιώσουμε με κάποιους έμπειρους, μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ομάδα για να σταθεί πρώτα στη Σούπερ Λιγκ και μετέπειτα στην Ευρώπη.

-Τη φετινή χρονιά πως τη βλέπετε;

Ευτυχώς που βρέθηκε ένας άνθρωπος, όπως ο Καρυπίδης. Και δεν το λέω για να… χαϊδέψω αυτιά. Αν δεν υπήρχε, δεν θα υπήρχαμε στον χάρτη. Όσον αφορά τα λάθη, οι μόνοι που δεν κάνουν είναι εκείνοι που κάθονται σπίτια τους. Έχουν γίνει λάθη και ο Καρυπίδης τα ξέρει.

-Διακρίνετε κι εσείς την αλλαγή προς το καλύτερο με τον Κωστένογλου στον πάγκο;

Ο Νίκος (σ.σ. Κωστένογλου) έχει φέρει έναν νέο “αέρα”, έναν “άνεμο” δημιουργίας. Είναι καλύτερα τα πράγματα και πιστεύω ότι θα ανέβουμε.

-Έχετε χάσει λεφτά από τον ΑΡΗ;

Εγώ έχω κερδίσει από τον ΑΡΗ. Είτε υλικά, είτε ηθικά. Δεν είμαι αγνώμων. Έδωσα πολλά, αλλά μου έδωσε και η ομάδα. Το οικονομικό είναι το τελευταίο που μετράει. Εδώ έγινα γνωστός. Είμαι ευγνώμων στον ΑΡΗ. Τον αγαπάω και θα τον αγαπάω πάντα.

Πηγή: allaboutaris.com