Φοβού τον Ζοτς… ακόμη και με εφτά παίκτες!

​Είναι από τις βραδιές εκείνες που το βλέπεις, το ξαναβλέπεις και ψάχνεις να εξηγήσεις το γιατί. Από τα ματς εκείνα που δεν έχεις μία και μόνη εξήγηση, γιατί καλά – καλά δεν έχεις καταλάβει τι σου έχει συμβεί.

Ο Ομπράντοβιτς το πήγε εκεί ακριβώς που ήθελε. Με εξαίρεση προφανώς τη β’ περίοδο, όλο το υπόλοιπο διάστημα τα πράγματα έγιναν όπως ακριβώς τα είχε σχεδιάσει. Χαμηλό σκορ, υψηλή συγκέντρωση, καλή διαχείριση των συναισθημάτων και στοχευμένα πράγματα βασισμένα στις αδυναμίες του Παναθηναϊκού.

Το βασικότερο όλων είναι πως το πρώτο παιχνίδι των πλέι οφ αποτελεί για πολλοστή φορά την επιβεβαίωση πως το χειρότερο πράγμα που μπορεί να σου συμβεί είναι να αντιμετωπίζεις ομάδα του Ομπράντοβιτς στο δρόμο για το φάιναλ φορ. Τι κι αν αυτή η ομάδα είναι των 7 παικτών, τι κι αν είναι ομάδα που στερείται βασικών προϋποθέσεων, τι κι αν έχει χτυπητές αδυναμίες, το σίγουρο είναι πως έχει στον πάγκο της έναν άνθρωπο που ξέρει να προετοιμάζει μαεστρικά τέτοια ματς. Κι αυτό βεβαίως το ξέρουν καλύτερα απ’ όλους οι φίλοι του Παναθηναϊκού, όταν ένιωθαν την αντίστοιχη σιγουριά κάθε φορά που έφταναν στα προημιτελικά και είχαν τον Ζέλικο στον πάγκο…

Ο Παναθηναϊκός δεν άντεξε και το χειρότερο είναι πως αν ρωτήσεις 10 Παναθηναϊκούς, οι 7 δεν θα έχουν απάντηση για το πώς το +16 έγινε -6! Είναι προφανές ότι οι «πράσινοι» δεν διαχειρίστηκαν σωστά το παιχνίδι στα 30 από τα 40 λεπτά του παιχνιδιού. Πλήρωσαν την εμμονή στο περιφερειακό σουτ, δεν είχαν τρόπο να απειλήσουν μέσα από τη ρακέτα, δεν είχαν καν τη δυνατότητα να δημιουργήσουν καταστάσεις απέναντι σε μια άμυνα που ήταν απόλυτα διαβασμένη.

Ο Παναθηναϊκός πλήρωσε αυτό τον μονοδιάστατο τρόπο παιχνιδιού που είχε στο μεγαλύτερο διάστημα της περιόδου και το οποίο είναι εύκολο να «διαβάσει» ένας προπονητής του επιπέδου του Ομπράντοβιτς. Οι 58 πόντοι του Παναθηναϊκού αποτελεί ισοφάριση της δεύτερης χειρότερης φετινής επίδοσης των «πράσινων», μετά τους 57 πόντους κόντρα στην Μπαρτσελόνα και τους 58 κόντρα στη Ζάλγκιρις.

Ο Πασκουάλ έζησε έναν εφιάλτη στο β’ ημίχρονο, βλέποντας το κακό να συμβαίνει και να μην έχει τρόπο να αντιδράσει. Εβλεπε μια απίστευτη στατικότητα στην επίθεσή του και δεν είχε τα αντανακλαστικά για να το αντιμετωπίσει. Με εξαίρεση τον Καλάθη, ουδείς άλλος παίκτης που πέρασε από την πεντάδα του Παναθηναϊκού δεν μπορούσε να δημιουργήσει, με αποτέλεσμα να εκτελούνται επιθέσεις χωρίς στόχο και σκοπό. Αποτέλεσμα; Μόλις 16 πόντοι σε ένα ολόκληρο ημίχρονο, νούμερο απαγορευτικό για μια ομάδα που θέλει να προστατεύσει το πλεονέκτημα της έδρας.

Αλλά δεν ήταν μόνο αυτό. Για πρώτη φορά ο Πασκουάλ είδε και τους δύο ψηλούς του (Γκιστ, Σίνγκλετον) να είναι σε άλλο γήπεδο, ειδικά στο αμυντικό κομμάτι. Αχρειάστες βοήθειες, με αποτέλεσμα τα θεαματικά καρφώματα του Γιούντο στο «πράσινο» καλάθι, κακή αντιμετώπιση του πικ εντ ρολ, πολλοί πόντοι που «πόνεσαν» στην τελευταία περίοδο.

Πλέον η κατάσταση έχει περάσει στα χέρια της Φενέρ που καλείται να κάνει αυτό που δεν μπόρεσε να κάνει ο Παναθηναϊκός: Να προστατεύσει την έδρα της. Για τον Παναθηναϊκό ωστόσο η Κωνσταντινούπολη αργεί ακόμη, ζητούμενο γι’ αυτόν είναι το παιχνίδι της Πέμπτης. Ενα παιχνίδι ακόμη πιο δύσκολο από το αποψινό (18/4), ένα παιχνίδι που θα πρέπει να γίνει διαχείριση συναισθημάτων. Πιθανή ήττα θα μετατρέψει το ταξίδι στην Πόλη σε τουριστικό, πιθανή νίκη θα δώσει ελπίδες, έστω κι αν οι «πράσινοι» δεν έχουν πείσει ότι μπορούν να αντιδράσουν μακριά από το ΟΑΚΑ.

Από την άλλη, η Φενέρ απαλλαγμένη πλέον από το άγχος, θα προσπαθήσει να τελειώσει ουσιαστικά τη σειρά κι αυτή η έλλειψη πίεσης την κάνει σαφώς πιο επικίνδυνη απ΄ ό,τι στο πρώτο ματς. Αυτή η Φενέρ δεν είναι ανίκητη, το αντίθετο θα έλεγα. Είναι μια ομάδα που διαθέτει μεγάλο προπονητή, αποκτά την νοοτροπία του προπονητή της, αλλά έχει αδυναμίες που ο Παναθηναϊκός μπορεί να τις «χτυπήσει», αν ισοφαρίσει τη σειρά. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι η Φενέρ είναι μια ομάδα των 7 παικτών, αποτελεί από μόνο του ένα στοιχείο για το πού πρέπει να χτυπήσει ο σαφώς πιο γεμάτος Παναθηναϊκός.

Υ.Γ.: Ο κόσμος του Παναθηναϊκού επιβεβαίωσε αυτό που λένε πως ο σεβασμός εμπνέεται. Αυτό ακριβώς έπρεπε να γίνει απέναντι στον Ομπράνοβιτς, αυτό ακριβώς έγινε. Πολύ ζεστό χειροκρότημα πριν από το παιχνίδι, όλοι μια φωνή στη διάρκεια του αγώνα για να φτάσει η ομάδα στη νίκη. Τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο. Αυτοί είναι οι βασικοί κανόνες σεβασμού που πρέπει να τηρούνται πάντα σε μια σχέση αλληλοσεβασμού και αγάπης. Ενας σεβασμός που αποτυπώθηκε και από την αγκαλιά που είχε ο Ζοτς με τον Θανάση Γιαννακόπουλο, την ώρα που αποχωρούσε από το παρκέ, την στιγμή που ο ηλεκτρονικός πίνακας έγραφε το +13 της Φενέρ, αλλά και από τις δηλώσεις του Σέρβου πριν και μετά το ματς.

Πηγή: sdna.gr