Με… τρεις βίδες πάει μέχρι και στο Φάιναλ Φορ!

Πώς το είχε πει ο Κέβιν Ντουράντ για τον Γιάννη Αντετοκούνμπο; «Επαιξε σκληρά, θυσίασε το κορμί του για την ομάδα. Θα πήγαινα οποτεδήποτε στον πόλεμο με έναν τύπο σαν κι αυτόν», ήταν επακριβώς οι δηλώσεις του τον Ιανουάριο του 2014 έπειτα από ένα ματς των Μπακς με τους Θάντερ. Ε, αυτό ακριβώς θα αισθάνονται αυτή τη στιγμή ο Τσάβι Πασκουάλ και γενικότερα οι Πράσινοι για τον Τζέιμς Γκιστ!

Δεν ξέρω πόσοι το έχουν αξιολογήσει στην πραγματική του διάσταση, αλλά ο Γκιστ αγωνίστηκε απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης σαν να μην είχε χάσει ούτε ένα ματς! Δεν θυμάμαι άλλον αθλητή που να έχει παίξει σε αυτή την ένταση έπειτα από τόσο σημαντικό διάστημα απραξίας. Απουσίασε σχεδόν τέσσερις μήνες από την αγωνιστική δράση εξαιτίας ενός σπανιότατου τραυματισμού στον προσαγωγό και αυτός κάρφωνε τις μπάλες λες και είχε διαγράψει από τον σκληρό δίσκο του μυαλού του την περιπέτεια της υγείας του. Τον τραυματισμό στη Μαδρίτη, το χειρουργείο στις ΗΠΑ, την ψυχοφθόρο διαδικασία της αποκατάστασης, την ανυπομονησία να ξαναπατήσει το παρκέ. Ηταν ένα… ρομπότ χωρίς συναισθήματα!

Ο Γκιστ είναι ένα… σκυλί του πολέμου! Ενας τύπος που δεν χαμπαριάζει ούτε από χειρουργεία, ούτε από βίδες στον προσαγωγό του. Ναι, καλά διαβάσατε. Ο Αμερικανός έχει… τρεις βίδες, οι οποίες χρησιμοποιήθηκαν στη διάρκεια της λεπτής χειρουργικής επέμβασης για να κολλήσουν (το γράφω όσο πιο απλοϊκά γίνεται) τον μυ με το οστό, από το οποίο είχε ξεκολλήσει αφαιρώντας και ένα μικρό κομμάτι από το κόκαλο! Και αυτός ο αθλητής, όχι μόνο δεν φοβήθηκε να αρχίσει τις πτήσεις και τα καρφώματα, αλλά τον είδαμε να προσγειώνεται στο… αριστερό πόδι, το εγχειρισμένο, σαν να μην τρέχει τίποτε!

Σαν να μην έχει περάσει από όλη αυτή την επίπονη κατάσταση οδηγώντας στα τυφλά μέχρι την επάνοδο, καθώς στα χρονικά του αθλητισμού παρόμοια περιστατικά έχουν σημειωθεί μόνο στο αμέρικαν φούτμπολ. Αντε και 1-2 στο μπάσκετ, ποτέ όμως στην Ελλάδα και για αυτό δεν αναλάμβανε την επέμβαση έλληνας χειρουργός, μολονότι έχουμε πολλούς και διακεκριμένους.

Η επιστροφή του Γκιστ άπαντες γνωρίζουν τι προσφέρει στον Παναθηναϊκό. Είναι ο καλύτερος pick and roll παίκτης του Τριφυλλιού, ο οποίος μπορεί να βυθίζεται στη ρακέτα και να καρφώνει τις μπάλες αναβαθμίζοντας και τον Νικ Καλάθη. Αλλά και εκείνος, που μπορεί να παίξει τις αλλαγές στα μαρκαρίσματα με χαρακτηριστική άνεση συγκροτώντας ένα αχτύπητο δίδυμο ψηλών με τον Κρις Σίγκλετον και απελευθερώνοντας τον Γιάννη Μπουρούση, που πλέον δεν θα αναλώνεται σε αποστολές, που δεν μπορεί να διεκπεραιώσει. Θεωρώ ότι ο Γκιστ μπορεί να βοηθήσει τον Παναθηναϊκό να σπάσει έδρα στα πλέι οφ, αλλά αυτό μένει να αποδειχθεί από μια ομάδα, που έχει κερδίσει μόλις τρεις φορές μακριά από το ΟΑΚΑ. Μην λέμε λόγια.

Υπάρχει, όμως, μια μικρή, αλλά σημαντική λεπτομέρεια, που αφορά το ρόστερ του Παναθηναϊκού και έχει περάσει στα ψιλά. Οι Πράσινοι αγωνίστηκαν για πρώτη φορά πλήρεις! Οταν ο Γκιστ τραυματίστηκε στη Μαδρίτη την 7η αγωνιστική, ο Μάικ Τζέιμς δεν είχε ακόμη επιστρέψει μετά τον φρικτό τραυματισμό του στο χέρι, κάτι που έγινε στο ματς με την Νταρουσάφακα την 9η αγωνιστική. Αν συνυπολογίσουμε την προσθήκη του Κένι Γκέιμπριελ, διαπιστώνουμε ότι ο Παναθηναϊκός έχει περισσότερες λύσεις και από την ομάδα που οραματίστηκε και σχεδίασε ο Αργύρης Πεδουλάκης.

Με μια μικρή απορία – ένσταση, που αφορά τον Τσάβι Πασκουάλ! Δεν θα μπορούσε τα 7’47’’ του Ντιμίτρις Νίκολς να τα πάρει χθες (16/3) ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος; Και δεν θα μπορούσε να μην αποκτηθεί καν ο Αλεσάντρο Τζεντίλε, που «έφαγε» χρόνο από όλους του γκαρντ/φόργουορντ, άρα και από τον Βενιαμίν του Τριφυλλιού, που πριν από δύο χρόνια θεωρήθηκε ως ένα από τα μεγαλύτερα ταλέντα της Ευρώπης; Θα συμφωνήσω ότι η παραγωγική διαδικασία σε μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό και πρέπει να κερδίζει γίνεται δυσχερής και επίπονη, ωστόσο υπάρχουν και ανώδυνες επιλογές, που μπορούν να βοηθήσουν ορισμένα χαρισματικά, νέα παιδιά να ανθίσουν, όπως καλή ώρα ο Βασίλης. Θέληση χρειάζεται.

Κλείνοντας, αν έπρεπε να επιλέξω στο δίλημμα σχετικά με το αν η επίθεση ή η άμυνα ήταν το κλειδί του Παναθηναϊκού για τη νίκη επί της Ρεάλ, θα τασσόμουν αναφανδόν υπέρ της επίθεσης διαφωνώντας με αρκετούς φίλους, αρθρογράφους και αναγνώστες. Ας μην κοροϊδευόμαστε. Ο ΠΑΟ σκόραρε… 30 περισσότερους πόντους από ό,τι στο Κάουνας την περασμένη εβδομάδα σημειώνοντας μάλιστα 30 πόντους στην τελευταία περίοδο, ενώ στο Κάουνας είχε 17 στο τέταρτο δεκάλεπτο και στην έδρα της Νταρουσάφακα 19 σκοράροντας συνολικά 72 και χάνοντας το ματς μέσα από τα χέρια του.

Στα ενδότερα του Παναθηναϊκού, λοιπόν, γνώριζαν ότι με το ταλέντο που διαθέτει η Ρεάλ είναι σχεδόν αδύνατο να σκοράρει κάτω από 80 πόντους. Αρα τι πρέπει να κάνεις για να κερδίσεις; Να βάλεις περισσότερους και για να συμβεί αυτό έπρεπε να συμβούν δύο πράγματα: το πρώτο ήταν να διαβάσουν οι Πράσινοι τις αδυναμίες της άμυνας της Ρεάλ, η οποία δεν δείχνει μεγάλη πειθαρχεία στο συγκεκριμένο κομμάτι και το δεύτερο να μην κάνουν περισσότερα από 10-12 λάθη για να μπορέσουν να εκμεταλλευτούν τις αδυναμίες της.

Οι Πράσινοι υπέπεσαν σε μόλις οκτώ, ανέδειξαν πέντε παίκτες με διψήφιο αριθμό πόντων, στηρίχθηκαν στα κατάλληλα σχήματα στο τέλος (π.χ. αλλαγές ώστε να παίζει άμυνα ο Καλάθης και επίθεση ο Τζέιμς) και κατάφεραν να πανηγυρίσουν μια σπουδαία νίκη. Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι για πρώτη φορά αρχίζουν να βρίσκουν τους ρόλους, που είχαν σχεδιάσει το καλοκαίρι. Πλέον, με την επιστροφή του Γκιστ και την αναβάθμιση των Μπουρούση και Παππά, ο Τσάβι μπορεί να επιλέξει αρκετούς συνδυασμούς για να σχεδιάζει την επιθετική και αμυντική στρατηγική του. Και ναι, μπορεί να είναι (πιο) αισιόδοξος για το μέλλον…

πηγή:   sdna.gr