Ο «ψυχρός» Τζέιμς και η έμπνευση-στήριξη του Πασκουάλ!

​This is basketball ήταν παλιότερα το σλόγκαν των Αμερικανών και πράγματι τα ομαδικά αθλήματα είναι πολλές φορές απόφαση της μιας στιγμής, απόφαση του ενός δευτερολέπτου. Το βασικότερο στον αθλητισμό είναι να διαχειρίζεσαι σωστά τα συναισθήματά σου και ο Μάικ Τζέιμς απέδειξε πως είναι άριστα εκπαιδευμένος στο να μην επηρεάζεται και να παίρνει τις αποφάσεις, χωρίς να σκέφτεται τι έχει προηγηθεί. 

Η διαχείριση λοιπόν των συναισθημάτων του Αμερικανού και η σωστή – όπως αποδείχτηκε – απόφαση του Πασκουάλ να πάρει στα χέρια του την τελευταία επίθεση με το ρίσκο να χάσει το παιχνίδι από μια απόφασή του, ήταν τα «κλειδιά» για τη νίκη του Παναθηναϊκού που βρέθηκε στο καναβάτσο για περισσότερο από 35 λεπτά. 

Ο Ισπανός είχε δύο επιλογές, επέλεξε ίσως αυτή που είχε μεγαλύτερο ρίσκο, αυτή που δείχνει μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στο επιθετικό ταλέντο της ομάδας του. Το φάουλ και «δική μας η τελευταία επίθεση» αποδείχτηκε σωστή επιλογή, αλλά επειδή στην Ελλάδα είμαστε σκεφτείτε τι θα ακούγαμε και τι θα γράφαμε, αν ο Τζέιμς δεν ευστοχούσε ή αν ακόμη χειρότερα δεν έβγαινε η επιλογή και η μπάλα βρισκόταν εκτός παρκέ με λάθος πάσα.

Από την άλλη θα πει κάποιος, σκεφτείτε πάλι τι θα γινόταν αν αποφάσιζε να παίξει καθαρή άμυνα και δεχόταν καλάθι σε νεκρό χρόνο. Σωστό κι αυτό… Η ουσία είναι πως όποια επιλογή και να έπαιρνε θα είχε ρίσκο, αλλά όπως αποδείχτηκε η συγκεκριμένη έμπνευση ήταν τελικά αυτή που ταίριαζε στο συγκεκριμένο ματς.

Κακά τα ψέματα ο Παναθηναϊκός δεν ήταν καλός. Στη μεγαλύτερη διάρκεια του παιχνιδιού δεν την άξιζε τη νίκη. Άργησε πάρα πολύ να παίξει άμυνα στα όρια του φάουλ, άργησε να καταλάβει πως παίκτες σαν τον Λάνγκφορντ δεν τους αντιμετωπίζεις με το «σεις και με το σας» και μοιραία βρέθηκε να κυνηγάει απέναντι σε μια ομάδα που έχει ταλέντο και ταυτόχρονα δεν έχει και κανένα άγχος για το αποτέλεσμα.

Ο Παναθηναϊκός επέστρεψε στην τελευταία περίοδο κι αυτό το οφείλει σε τρεις παίκτες. Πρώτα απ’ όλα στον Γιάννη Μπουρούση που έκανε ό,τι δεν μπορούσε να κάνει άλλος. Έδωσε λύσεις, δημιούργησε καταστάσεις, έβαλε μεγάλα σουτ και ταυτόχρονα κατέθεσε ψυχή. Αυτή η βουτιά που έκανε για να σώσει την μπάλα ίσως ήταν η φάση του αγώνα και ήταν ενδεικτική του γεγονότος ότι ο Παναθηναϊκός ήθελε, αλλά δεν μπορούσε. 

Το δεύτερο πρόσωπο – κλειδί ήταν βεβαίως ο Ρίβερς που εκτέλεσε την δύσκολη αποστολή των μεγάλων σουτ. Ο Αμερικανός ήταν εκεί στα κρίσιμα σημεία κι έδωσε στον Πασκουάλ τους γρήγορους πόντους που αναζητούσε για να επιστρέψει από το -10, συν του ότι ήταν αυτός που ανέλαβε τον Λάνγκφορντ στα τελευταία κρίσιμα λεπτά. 

Το τρίτο πρόσωπο βεβαίως ήταν ο Νίκος Παππάς που επιβεβαίωσε για πολλοστή φορά ότι έχει αρχίσει να μπαίνει γερά στο πετσί του νέου ρόλου. Μαζί με τον Μπουρούση είναι οι δύο παίκτες που βγάζουν τη ψυχή που χρειάζεται για να γυρίσεις ένα τέτοιο παιχνίδι. 

Ηταν σαφές πως ο Παναθηναϊκός δεν ήταν πνευματικά έτοιμος και φάνηκε από την εικόνα στο πρώτο ημίχρονο και τους 45 πόντους που δέχτηκε. Ενδεχομένως οι «πράσινοι» να «άδειασαν» μετά την κατάκτηση του Κυπέλλου, να μην περίμεναν την αντίδραση της αδιάφορης βαθμολογικά Ούνικς, όπως και να ΄χει η εικόνα δεν ήταν η πρέπουσα για τόσο σημαντικό παιχνίδι και μάλιστα εντός έδρας.

Ο Πασκουάλ έχει πολλά να δείξει στους παίκτες του, πράγματα που πρέπει να διορθωθούν άμεσα. Ανεπίτρεπτο να τελειώνεις το παιχνίδι με 9/18 βολές, ανεπίτρεπτο για ένα ολόκληρο ημίχρονο να δέχεσαι καλάθια με τον ίδιο τρόπο και να μην έχεις τη λύση για να το αντιμετωπίσεις. 

Σε ατομικό επίπεδο, ο Τζεντίλε έκανε πολύ καλό ξεκίνημα, αλλά είχε κάποιες επιλογές στο δεύτερο ημίχρονο, όπως το τρίποντο από τη γωνία, που σε αφήνουν με την απορία, ο Καλάθης ήταν πολύ άστοχος με 1/8 σουτ, ενώ ο Σίγκλετον θα ήταν αδιαμφισβήτητα ο MVP, αν ο Μπουρούσης δεν του έκλεβε τη δόξα στην τελευταία περίοδο με την πληθωρική του παρουσία και στις δύο πλευρές του παρκέ.

Από ‘κει και πέρα θα μου επιτρέψετε να πάω μερικές μέρες πίσω, συγκεκριμένα στη συνέντευξη Τύπου μετά τον τελικό του Παναθηναϊκού με τον Αρη και την ατάκα που είπε ο Τσάβι Πασκουάλ για τον προκάτοχό του, Αργύρη Πεδουλάκη. 

Υπάρχουν λοιπόν δηλώσεις που γίνονται για να γίνονται, υπάρχουν κι αυτές που συνάδουν με τις πράξεις. Υπό άλλες συνθήκες θα εντυπωσιαζόμουν με την ατάκα πως ο «Αρτζι» έχει μερίδιο στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας, αλλά δεν εντυπωσιάζομαι γιατί απλούστατα οι πράξεις του Καταλανού προπονητή συνάδουν απόλυτα με τα λόγια του. 

Το να πεις μια κουβέντα και να γίνεις Θεός είναι το μόνο εύκολο, το να την πεις και να ΄χεις φροντίσει προκαταβολικά να την επιβεβαιώσεις, αποδεικνύει πως διαθέτεις ήθος και αρχές. Ο Πασκουάλ δεν αναγνώρισε τώρα τη δουλειά του Πεδουλάκη (με τα όποια λάθη του), την αναγνώρισε από την πρώτη στιγμή, όταν προέβη σε μια σειρά κινήσεων. 

Πρώτον, διατήρησε σύσσωμο το προπονητικό τιμ που ήταν άνθρωποι της απόλυτης εμπιστοσύνης του «Αρτζι». Προτού πει κάποιος «σιγά, το αυτονόητο έκανε», να του θυμίσω πόσο εύκολο θα ήταν για τον Πασκουάλ, εκείνη την εποχή, να φέρει τους δικούς τους βοηθούς, να μη δώσει λογαριασμό σε κανέναν και να τον κάνουμε και Θεό που… τα αλλάζει όλα! 

Ναι, ο Πασκουάλ έκανε το αυτονόητο, ήθελε να έχει συνέχεια η δουλειά που ξεκίνησε το καλοκαίρι και το έδειξε με την επιλογή του. Πέραν όλων των άλλων έδειξε πως είναι ακομπλεξάριστος, χωρίς ανασφάλειες και με την κοινή λογική που λέει πως οι βοηθοί του Πεδουλάκη ήξεραν καλύτερα από τον καθέναν, αλλά και από τον ίδιο το πώς δουλεύει η ομάδα. 

Δεύτερον, από την πρώτη μέρα και μέχρι σήμερα ο Καταλανός δεν έχει πει ούτε μια κουβέντα για το ρόστερ, την προετοιμασία, τη χημεία, οτιδήποτε που θα μπορούσε να αποτελέσει αιχμή για τον Πεδουλάκη. Απαντες γράφουμε τις δικές μας κρίσεις, γράφουμε και ξαναγράφουμε πως ο Πασκουάλ πιθανώς να είχε κάνει άλλες επιλογές, αν ήταν από την αρχή της σεζόν, αλλά ο ίδιος φρόντισε να κρατήσει για τον εαυτό του την όποια άποψη έχει για το θέμα. 

Ούτε σχόλια, ούτε κρίσεις, ούτε απαξίωση, ούτε «γκρίζες» δηλώσεις. Σα να λέει το αυτονόητο, πως από την στιγμή που δέχτηκα να αναλάβω σημαίνει πως αποδέχτηκα και τα «υλικά» που είχα στα χέρια μου. Δεν υπάρχει τίποτα πιο unfair για έναν προπονητή που αναλαμβάνει μεσούσης της περιόδου να μιλάει για λάθη που έγιναν από τους προκατόχους του, όταν έχει ήδη δώσει τα χέρια κι έχει αναλάβει μια ομάδα την οποία δεν πιστεύει.

Με άλλα λόγια λοιπόν, η ατάκα του Πασκουάλ για τον Πεδουλάκη ήταν απλά η επιβεβαίωση για τις πράξεις του. Δεν θα μπω στη διαδικασία να εξετάσω πόσο μερίδιο είχε ο Ελληνας τεχνικός στην επίτευξη του πρώτου στόχου, αλλά είναι σαφές πως όπως του χρεώθηκαν τα λάθη έτσι θα πρέπει να του πιστωθούν τα σωστά και στα σωστά συγκαταλέγεται πως αυτή η ομάδα, με αυτό το ρόστερ που σε ποσοστό 80% επέλεξε ο ίδιος, έφτασε στην κατάκτηση του τροπαίου. 

Για όλα τα παραπάνω (κι όχι μόνο βεβαίως…) θα επιμείνω στην άποψη που εξέφρασα από την πρώτη στιγμή πως για πρώτη φορά ο Παναθηναϊκός διαθέτει προπονητή με προσωπικότητα, κύρος και νοοτροπία που ταιριάζει στο επίπεδό του. Είναι η πρώτη φορά στη μετά Ομπράντοβιτς εποχή που ο στρατηγός έχει τα περισσότερα από τα «κουτάκια» που χρεάζεται μια ομάδα με 6 πρωταθλήματα Ευρώπης. 

Θα πει κάποιος «καλά, περίμενες την ατάκα για τον Πεδουλάκη για να το καταλάβεις;» και θα του απαντήσω πως στη ζωή αυτή οι μικρές λεπτομέρειες στα μικρά πράγματα κάνουν και τη διαφορά. Πόσω μάλλον, όταν πρόκειται για τον χαρακτήρα ενός ανθρώπου…

Πηγή: sdna.gr