Η σχέση εξάρτησης και ο «μαύρος Σπανούλης»

​Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίζει ο Ολυμπιακός κάθε φορά που απουσιάζει ο ηγέτης του Βασίλης Σπανούλης, δεν είναι οι πόντοι που σκοράρει (μ.ό. 12,8 π.) ή δημιουργεί με τις τελικές πάσες του (μ.ό. 6,2 ασ.). Οι 25-30 πόντοι που προκύπτουν από τον αρχηγό του έχουν αναπληρωθεί κατά καιρούς, όπως συνέβη την Πέμπτη (23/2) στην έδρα της Φενέρμπαχτσε στην Κωνσταντινούπολη με τους 17 πόντους του Ερικ Γκριν και τις 6 ασίστ του Βαγγέλη Μάντζαρη. 

Ο μεγάλος γρίφος, που καλείται να επιλύσει ο Ολυμπιακός εν τη απουσία του αρχηγού του, είναι η αναγκαστική διαφοροποίηση της επιθετικής στρατηγικής του. Το μπάσκετ που παίζουν οι Ερυθρόλευκοι, όταν βρίσκεται στο παρκέ ο Σπανούλης, συνιστά την επιτομή του «pick and roll» και των παραλλαγών του, καθώς ο σπουδαίος γκαρντ θεωρείται αυθεντία σε αυτό το κομμάτι, της δημιουργίας και της εκτέλεσης μέσα από καταστάσεις «pick and roll». Είναι έτσι δομημένος ο Ολυμπιακός, ώστε και οι ψηλοί που επιλέγονται να μπορούν να υποστηρίξουν το συγκεκριμένο στιλ παιχνιδιού. 

Χωρίς τον Σπανούλη, ο Κεμ Μπιρτς π.χ. είναι ένας undersized ψηλός της σειράς, χωρίς ποιοτικό low post παιχνίδι, χωρίς σουτ από μέση απόσταση, χωρίς έστω ένα υποφερτό hook από τα τρία μέτρα. Είναι όμως ένας ικανότατος finisher και έχοντας δίπλα του τον Σπανούλη μπαίνει σε «beast mode» και απογειώνεται, όπως τόσοι προκάτοχοί του. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς διέγνωσε με ευκολία ότι χωρίς τον αρχηγό, που και ο ίδιος συνέβαλε ώστε να μετατραπεί σε υπερ-όπλο του «pick and roll» κατά την κοινή θητεία τους στον Παναθηναϊκό, ο Ολυμπιακός γίνεται εξαιρετικά ευάλωτος και αυτό επιβεβαιώθηκε με το φτωχό από κάθε άποψη τέταρτο δεκάλεπτο για τους Ερυθρόλευκους (8 πόντοι και επτά λεπτά χωρίς καλάθι). 

Τρεις σκέψεις ήλθαν στο μυαλό μου παρακολουθώντας τη δραματική αναμέτρηση Φενέρμπαχτσε – Ολυμπιακού. Η πρώτη σχετίζεται με τον βαθμό δυσκολίας της αποστολής του Γιάννη Σφαιρόπουλου, ο οποίος κάθε φορά που δεν αγωνίζεται ο ηγέτης της ομάδας, είναι υποχρεωμένος να μεταλλάσσει την επιθετική στρατηγική του και να βρει άλλους τρόπους για να διεκδικήσει τη νίκη. Κατάφερε κάποια στιγμή να πάρει πόντους και να δημιουργήσει ρήγματα με τον Ντόμινικ Ουότερς, αλλά δεν επέμεινε πολύ στον Αμερικανό (8’49’’). 

Η δεύτερη έχει να κάνει με τον Ολυμπιακό της σεζόν 2011-12, τότε που με πρωτοβουλία του Παναγιώτη και του Γιώργου Αγγελόπουλου και όχι του Ντούσαν Ιβκοβιτς (που ήθελε άλλον παίκτη, τον Σέρβο Αλεκσάνταρ Ράσιτς της Λιέτουβος Ρίτας), είχε αποκτηθεί ο Εϊσι Λο, ο «μαύρος Σπανούλης», όπως τον αποκαλούσε ο Βαγγέλης Αγγέλου, ένας παίκτης που συμπλήρωνε τον «Kill Bill». Θυμάστε όλοι πόσο χρήσιμος ήταν ο Λο, όταν για τον άλφα ή βήτα λόγο «βραχυκύκλωνε» ο Σπανούλης. Ο Κώστας Σλούκας θα ήταν… ταμάμ, αλλά μετακόμισε στον Βόσπορο.

Και η τρίτη σκέψη (θα σας φανεί κλισέ) αφορά στο «μέταλλο» που έχει αποκτήσει ο Ολυμπιακός, ο οποίος πήγε στην έδρα της Φενέρ χωρίς το «1» και το «5» (Πάτρικ Γιανγκ) και φλέρταρε με ένα σπουδαίο διπλό. Τα τελευταία χρόνια, μετά την έλευση του Σπανούλη το 2010, οι Ερυθρόλευκοι έχουν καλλιεργήσει νοοτροπία νικητή, δεν καταλαβαίνουν από έδρες, δεν τρομάζουν απέναντι σε ονόματα και διπλάσια μπάτζετ. Κατεβαίνουν με μοναδικό στόχο τη νίκη, τα δίνουν όλα και δεν ψάχνουν για δικαιολογίες, κάτι που υποστηρίζει και διαχειρίζεται με εξαιρετικό τρόπο ο κόουτς Σφαιρόπουλος. 

Ίσως αυτό που οφείλει να αρχίσει να σκέφτεται ο Ολυμπιακός, αν όχι από φέτος, σίγουρα από του χρόνου, είναι η επόμενη ημέρα. Η φάση του απογαλακτισμού δεν είναι ποτέ εύκολη, ειδικά όταν έχει προηγηθεί τέτοια σχέση εξάρτησης, και αυτό το βιώνει φέτος ο Παναθηναϊκός μετά την αποχώρηση του μέγιστου Δημήτρη Διαμαντίδη!

Πηγή: sdna.gr