Έτοιμος να περπατήσει επάνω στα κάρβουνα

​Εμένανα σας πω την αλήθεια, μου άρεσε ο αγώνας ΑΕΚ-Ολυμπιακός. Εκτίμησα την υψηλή ένταση που άχνιζε μες απ’ το γρασίδι. Ωραία ένταση. Ποδοσφαιρική. Και κανείς, απ’ όσους μπήκαν στον χορό και ανακατεύτηκαν στις εστίες της έντασης εδώ κι εκεί, δεν τραβήχτηκε μακρυά. Μου θύμισε, Ρόμα-Γιούβε. Πιο πολύ σκυλιά του πολέμου, παρά άλογα κούρσας.

Φυσικά, οπουδήποτε η ένταση επικυριαρχεί, το ποδόσφαιρο λιγοστεύει. Και ένταση στο βαθύ κόκκινο, και πολύ ποδόσφαιρο μέσα τους, έχουν μονάχα τα Μπάρσα-Ρεάλ. Μεταξύ κοινών θνητών, σε συνθήκη έντασης θα δει κανείς κάμποση μεγάλη μπαλιά, ελάχιστη συνδυαστικότητα με κοντές πάσες, μονομαχία, δύναμη, κλωτσιά, επιθυμία, συγκέντρωση. Χίλιες φορές προτιμότερο, από εκείνα τα ανέραστα (στον πρώτο γύρο του πρωταθλήματος) Παναθηναϊκός-ΑΕΚ, Παναθηναϊκός-ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ-ΑΕΚ.

Ο νικητής αυτού του αγώνα «ερχόταν». Μου έκανε εντύπωση το μεσημέρι στο γήπεδο (Κυριακή μεσημέρι στο γήπεδο σημαίνει Νέα Σμύρνη), η ερώτηση δεν ήταν «τι βλέπεις το βράδι;» Η ερώτηση ήταν «τη βλέπεις κι εσύ τη νίκη της ΑΕΚ;» Απαντούσα καταφατικά. Αφού δεν θα παιχθεί τόσο ποδόσφαιρο, άρα η συνολική απόδοση της μιας ομάδας και της άλλης δεν θα είχαν ιδιαίτερη διαφορά, σκεπτόμουν ότι η ΑΕΚ διαθέτει στο ρόστερ της αρκετούς match winners για την κρίσιμη στιγμή. Μάνταλος, Πατίτο, Αραούχο, ο Βάργας που δεν έπαιξε, ο Λάζαρος κι ο Γιόχανσον που δεν ξεκίνησαν, Αϊντάρεβιτς.

Ναι, λοιπόν, την έβλεπα κι εγώ. Τη νίκη της ΑΕΚ. Όπως πολλοί άλλοι, αν κρίνω απ’ την ερώτηση στην κερκίδα, πριν από μένα. Το δίωρο στο Στάδιο έμελλε, πράγματι, να επιβεβαιώσει για ποιον ήταν «ματς χρονιάς». Και για ποιον, ακόμη ένα ματς. Ο Ολυμπιακός απέτυχε να συγκεκριμενοποιήσει, όσα ήθελε να κάνει. Concretizzare, λένε οι Ιταλοί. Ο Ολυμπιακός τα έκανε…περίπου. Η ΑΕΚ, όσα ήθελε να κάνει, τα έκανε με μεγαλύτερη σαφήνεια και καθαρότητα.

Δεν μου έρχεται, ανατρέχοντας στο ματς, εικόνα ο Ιντέγε να πιέζει τον Μπάρκα όπως και όσο όρμησε ο Αραούχο να πιέσει τον Λεάλι, εκεί που τον έκανε να διώξει μακρυά (αντί να παίξει) τη μπάλα. Αλλά το τυφλό διώξιμο μακρυά, που το έχουμε για πολιτική ασφαλείας τάχα, στην πραγματικότητα είναι τζόγος. Μαύρο-κόκκινο, αν η μπάλα θα πάει σε συμπαίκτη ή αντίπαλο. Εν προκειμένω, πήγε στον Πατίτο.

Επίσης δεν μου έρχεται, από το ματς, εικόνα ένας match winner του Ολυμπιακού να ‘ναι έτοιμος να περπατήσει ξυπόλητος επάνω στα κάρβουνα για ν’ ανοίξει τον δρόμο, σαν Πατίτο εναντίον Μποτία. Το φάουλ του μοναδικού γκολ. Ούτε μου έρχεται ένας κόκκινος Λάζαρος να ξεκινά πίσω από Ντα Κόστα και Μποτία, να περνά ανάμεσά τους, ν’ αφήνει τον ένα πίσω, και να πετάει έξω με κόκκινη κάρτα τον άλλον. Πράγμα που ο Λάζαρος θυμάμαι να το επανέλαβε λίγο αργότερο, τρυπώντας «μέσα σε τηλεφωνικό θάλαμο» στην άκρη του γηπέδου Σεμπά και Ντε Λα Μπέγια.

 Ο Ολυμπιακός βγήκε να παίξει με αυτήν που, στη θεωρία, σήμερα είναι η ιδεατή ενδεκάδα του. Once de gala. Κανείς μικρός μέσα, ο βασικός σέντερ-φορ, η βασική τριάδα χαφ, βασικοί ακραίοι πίσω και μπροστά, οι βασικοί σέντερ-μπακ. Ούτε ο Καρδόσο έπαιξε για να φταίει, ούτε οι της ακαδημίας που ο Πάουλο Μπέντο «δεν ξέρει πότε να τους βάζει», ούτε καν ο Μπρούνο Βιάνα που είναι…δικός του. Ο Πάουλο Μπέντο, απ’ όσα φάνηκαν, δεν χρειαζόταν την ιδεατή ενδεκάδα. Χρειαζόταν (εάν θα ήταν εφικτό να φτιάξει μία τέτοια) την κατάλληλη. Το βέβαιον είναι ότι η ιδεατή δεν ήταν η κατάλληλη.

Πηγή: sdna.gr