ΕΤΣΙ είναι πιο γλυκό!

Καταρχήν είναι κρίμα που το ματς του μπάσκετ συνέπεσε σε μέρα – και λόγω της καθυστέρησης και σε ώρα – με αυτό του ποδοσφαίρου. Είναι από τους αγώνες που ΑΞΙΖΟΥΝ ξεχωριστής κριτικής και όχι να προσπαθούμε να τα βάλουμε όλα μέσα σε ένα κείμενο και εν τέλει να αδικούμε και τα δυο μας τμήματα.

Ξεκινάω την αναφορά μου από το Κύπελλο που σηκώσαμε στη Θεσσαλονίκη για 2-3 προφανείς λόγους. Καταρχήν είναι ΚΟΥΠΑ και θα μείνει για πάντα στην τροπαιοθήκη μας, σε αντίθεση με το διπλό στην Τρίπολη που βασικά είναι τρεις πόντοι. Επίσης, βρέθηκα στο Αλεξάνδρειο και είδα το ματς, άρα αφενός έχω εικόνα για τον τελικό, αφετέρου δεν έχω για την 5άρα στον «Μποροθρύλο».

Πάμε παρακάτω. Αν το παιχνίδι γινόταν στο ΟΑΚΑ ή στην Κρήτη όπως συζητιόταν θα το πανηγυρίζαμε μια – δυο ώρες και θα το ξεχνάγαμε. Θα ήταν άλλωστε μια ακόμη τυπική διαδικασία ή αν θέλετε άλλη μια μέρα στη δουλειά. Αντίθετα τώρα, έτσι όπως τους το έφτιαξες το σενάριο, το γέμισες με γλύκα και ηδονή. Τι άλλο θέλατε δηλαδή ρε παιδιά για να βάλετε μυαλό και να καταλάβετε ποιος είναι ο ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΑΣ του ελληνικού μπάσκετ; Μέχρι και μέσα στο σπίτι σας ήρθαμε να παίξουμε! Αλλά και πάλι για πλάκα το πήραμε το ματσάκι. Στο ρελαντί. Σβηστά και ξεκούραστα. Μα πάνω απ’ όλα αντρίκεια, σπαθάτα και Παναθηναϊκά!

Το τριφύλλι μπορεί να μην βρέθηκε σε καλή μέρα αλλά από αυτόν τον Αρη ΔΕΝ γινόταν να χάσει ούτε σε εκατό ζωές. Είναι πολύ μεγάλη η διαφορά δυναμικότητας μέσα στο παρκέ και βγήκε κάνοντας απλά τα προφανή και τα βασικά. Ετσι λοιπόν συνεχίστηκε η τρομερή παράδοση που θέλει τον μπασκετικό Παναθηναϊκό να κατακτά από το 1996 ΜΙΝΙΜΟΥΜ ένα τίτλου. Αν αυτό δεν λέγεται συνέπεια με την ιστορία και τη δόξα, τότε ας ανοίξουμε κανένα λεξικό να βρούμε πως το λένε.

Αρκετά μετά αγωνιστικά. Πάμε στα υπόλοιπα που για μένα έχουν και τη μεγαλύτερη σημασία. Δεν μου προκάλεσε ιδιαίτερη εντύπωση που οι Αρειανοί ήταν περισσότεροι μέσα στο γήπεδο. Στην έδρα τους παίζανε και στην πόλη τους, όλο και κάποια άκρη θα έβρισκαν. Εστω και με τις προσκλήσεις της ΕΟΚ. Αυτής του Βασιλακόπουλου ντε, του «βάζελου».. Αλλά το παρακάνατε ρε μάγκες. Και φυσικά δεν φταίνε οι οπαδοί γι’ αυτό. Ο οπαδός θέλει να μπει στο γήπεδο και για να το πετύχει θα το ψάξει με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο τρόπο.

Το ΠΩΣ μπήκαν όμως είναι άλλη ιστορία. Και… «γαμώ τους ελέγχους» που λένε. Κάποιοι που έτυχε να περνάνε από μερικές πόρτες μου είπαν για τρεις με ένα εισιτήριο και δεν συμμαζεύεται. Πιστευτό με βάση την εικόνα στις κερκίδες, άσχετα αν η δική μας γωνία δεν σταμάτησε λεπτό να χορεύει και να τραγουδάει σε ένα πάρτι από τα παλιά. Με ματωμένα λαρύγγια και κατάθεση οπαδικής ψυχής. Στο σημείο αυτό ανοίγουμε μια παρένθεση και λέμε περαστικά στον ΜΕΓΑΛΟ Ντόκεν που είχε ένα σοβαρό ατύχημα στο πόδι και γρήγορα ξανά στο… κάγκελο.

Με δεδομένο λοιπόν την μεγάλη επικινδυνότητα του εγχειρήματος «παίζω στην Θεσσαλονίκη με 50-50 εισιτήρια» γνώμη μου είναι ότι οι οπαδοί έδειξαν ότι ΜΠΟΡΟΥΝ να συνυπάρξουν, ακόμη κι αν έγινε ότι έγινε στην απονομή. Αρκεί να υπάρχει σοβαρή οργάνωση και όχι αυτή η αστειότητα που είδαμε στο Αλεξάνδρειο. Θέλω να πω ότι ΑΝ υπήρχε έλεγχος δεν θα υπήρχε τόσος κόσμος μέσα ώστε να μην μπορεί να κάτσει ούτε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος, ενώ ακόμα και αυτό που έγινε στο φινάλε ΦΑΙΝΟΤΑΝ ρε γαμώτο. Το ματς έχει λήξει ώρα, οι Αρειανοί κάθονται στο πέταλο και φαίνεται πως κάτι ετοιμάζουν, εγώ μιλάω με έναν συνάδελφό μου και του λέω όχι με μαντικές ικανότητες αλλά με στοιχειώδη εμπειρία «Μήτσο θα την κάνουν». Και η αστυνομία αντί να τους βγάλει έξω τους περιμένει. Διότι αν δεν το περίμενε είναι ακόμη πιο αστείο καθώς το είχαμε πάρει χαμπάρι ΟΛΟΙ. Και όταν αποφάσισαν να επέμβουν φλόμωσαν τον κόσμο στα δακρυγόνα. Ξέρετε, από τα γνωστά, τα «ληγμένα». Δεν πειράζει, καλή καρδιά. Συνηθισμένοι είναι οι περισσότεροι σε αυτά.

Για το ποδόσφαιρο δεν χρειάζεται να πούμε πολλά. Όχι γιατί δεν είδα το ματς, αλλά γιατί το σκορ τα λέει όλα. Πέντε τώρα και τέσσερα την προηγούμενη εβδομάδα στον Αστέρα, άλλα τέσσερα την περασμένη Κυριακή στον Παναιτωλικό, ε αν μη τι άλλο φαίνεται ξεκάθαρα ότι ο Μαρίνος ΔΟΥΛΕΥΕΙ και η δουλειά αυτή βγαίνει μέσα στο γήπεδο. Το ζητούμενο από εδώ και πέρα δεν είναι μόνο η βελτίωση αλλά κυρίως η σταθερότητα κάτι που σε μεγάλο βαθμό επιτυγχάνεται εσχάτως και μέσα στη γενικότερη μαυρίλα σε κάνει να βρίσκεις λόγους να χαμογελάς. Θα τα ξαναπούμε σύντομα για το ποδόσφαιρο και πιο αναλυτικά. Ηταν ένα υπέροχο Σάββατο για τον Παναθηναϊκό μας και μακάρι να έχουμε κι άλλα στο άμεσο μέλλον.

Πηγή: sdna.gr