Οι ενέσεις ποιότητας και τα… αποδυτήρια αλλάζουν τον Παναθηναϊκό

Δεν χρειάζονται ιδιαίτερες γνώσεις για να κατανοήσει κανείς ότι ο Παναθηναϊκός ήταν απολαυστικός στο ματς με τον Αστέρας Τρίπολης, αφήνοντας και τον πιο απαιτητικό φίλο του συλλόγου «γεμάτο» εξαιτίας της πιο πειστικής εικόνας της ομάδας φέτος στη Λεωφόρο.

Σε ένα ματς με έντονο «πρέπει», καθώς αφορούσε στο βασικό στόχο του Κυπέλλου Ελλάδας, απέναντι σε έναν αντίπαλο που πριν τη Λεωφόρο έδειχνε επικίνδυνος και άπαντες αναγνώριζαν ότι βρίσκεται σε φόρμα, με ελάχιστο, για τα δεδομένα του συλλόγου, κόσμο στο γήπεδο και με μπόλικη καχυποψία και αμφισβήτηση όσων έκαναν τον κόπο να πάνε εξαιτίας φυσικά όλων των δεινών που έχουν προηγηθεί.

 Λίγες ώρες, λοιπόν, από την πολύ καλή εικόνα της ομάδας στα Γιάννενα, ήρθε μία ακόμα καλύτερη ως συνέχειά της που συνδυάστηκε με νίκη-πρόκριση, με γκολ και θέαμα και είχε ως κοινό παρονομαστή τις ποιοτικές πινελιές/επιστροφές των Εμποκού, Κουλιμπαλί, αλλά και του Κλωναρίδη, το εξαιρετικό πρέσινγκ στο αμυντικό τρίτο του αντιπάλου, τη συνοχή των γραμμών και το σωστό διάβασμα των δεδομένων του παιχνιδιού από τον προπονητή, στοιχεία που προκάλεσαν επί της ουσίας το χορταστικό 4-0 που έφερε τον Παναθηναϊκό νωρίς-νωρίς στα ημιτελικά του θεσμού.

Με δώδεκα τελικές προς την εστία, τέσσερα γκολ και πολλές υποσχόμενες ευκαιρίες, έναντι μόλις μίας τελικής των Αρκάδων και με το τελικό σκορ να φαντάζει φτωχό σε σχέση με την εικόνα του ματς και τις φάσεις που έγιναν μπροστά από την εστία του Ντοναρούμα, ο Παναθηναϊκός πιστοποίησε ότι το ταβάνι του είναι σαφώς μεγαλύτερο απ’ ό,τι πίστευε η πλειονότητα εχθρών και φίλων…

Ανέκαθεν το ζητούμενο ήταν, είναι και θα είναι ασφαλώς η διάρκεια και πολύ σωστά αναφέρθηκε σε αυτήν ο Μαρίνος Ουζουνίδης μετά το τέλος του ματς, ωστόσο από το στιγμή που το μέλλον μόνο ο Θεός μπορεί να το προβλέψει, οι όποιες κρίσεις αφορούν στο τώρα, το «σήμερα».

Και το απρόσμενο για πολλούς ανέβασμα της ομάδας «σήμερα», δεν ήταν αποτέλεσμα της θεάς τύχης ή κάποιων συγκυριών, αλλά του (απαραίτητου) συνδυασμού της έννοιας ομάδα και των (όσο το δυνατόν περισσότερων) ποιοτικών παικτών που εμπεριέχονται σε αυτήν.

Διότι αποτελεί κανόνα σε κάθε ομαδικό άθλημα στον πλανήτη ότι είναι άλλο πράγμα η ποιότητα των παικτών που διαθέτεις κι άλλο το να γίνει ομάδα με όλα τα γράμματα κεφαλαία…Διότι αποτελεί κανόνα σε κάθε ομαδικό άθλημα στον πλανήτη ότι είναι άλλο πράγμα η ποιότητα των παικτών που διαθέτεις κι άλλο το να γίνει ομάδα με όλα τα γράμματα κεφαλαία…

Τίποτα όμως απ’ τα δύο μόνο του, δεν είναι ικανό να φέρει την ευτυχία ή την επιτυχία. Παντού και πάντα, στον αιώνα τον άπαντα, κυρίαρχο είναι το σύνολο, το δέσιμο, η νοοτροπία στα αποδυτήρια, η φυσική κατάσταση, οι αποθεραπείες των παικτών και κάθε μικρή ή μεγάλη «λεπτομέρεια», που διαμορφώνει και διαχειρίζεται ο προπονητής, ο βασικότερος κρίκος της αλυσίδας σε όλα τα ομαδικά αθλήματα.

Ο Παναθηναϊκός είχε φυσικά μεταγραφικές αστοχίες (Ιβανόφ, Σάμπα, Ρινάλντι), αλλά γενικώς ενισχύθηκε ποιοτικά σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια και απέκτησε αρκετούς καλούς παίκτες το καλοκαίρι (Γουακάσο, Ιμπάρμπο, Λεντέσμα, Εμποκού, Κουλιμπαλί, Χουλτ), αλλά δεν απέκτησε ποτέ τη νοοτροπία ομάδας που σέβεται το άθλημα και τον εαυτό της και ήταν ανύπαρκτος σε εξοργιστικό βαθμό επί Στραματσόνι σε όλες τις «λεπτομέρειες» που προαναφέραμε.Με τον Ουζουνίδη στα ηνία και την καταλυτική παρουσία του Λυμπερόπουλου στο πλευρό του, μειώθηκε μεν δραστικά το μπάτζετ κι έφυγαν ο Γουακάσο με τον Ιμπάρμπο που είχαν ποιότητα, ωστόσο είναι τεράστια η διαφορά στις «λεπτομέρειες», στον πάγκο και τα αποδυτήρια της ομάδας και είναι προφανές ότι οι «πράσινοι» γίνονται σταδιακά ομάδα με την πλήρη έννοια της λέξεως.

Η ιστορία μας έχει διδάξει ότι κάποιοι μαζεμένοι καλοί παίκτες μόνο ή μία δεμένη ομάδα μόνο, χωρίς επαρκή ποιότητα, έστω για τα ελληνικά δεδομένα, κάνουν απλώς μία τρύπα στο νερό…

Για να πετύχει η συνταγή στον Παναθηναϊκό δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου, για πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσας στιγμής, αλλά είναι πασιφανές ότι απαιτείται συνδυασμός όλων των παραπάνω δεδομένων. Αυτό είναι το «κλειδί» για την επιστροφή του… κανονικού Παναθηναϊκού στα γήπεδα.Για να πετύχει η συνταγή στον Παναθηναϊκό δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα του κόσμου, για πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσας στιγμής, αλλά είναι πασιφανές ότι απαιτείται συνδυασμός όλων των παραπάνω δεδομένων. Αυτό είναι το «κλειδί» για την επιστροφή του… κανονικού Παναθηναϊκού στα γήπεδα.

Το αγωνιστικό πρόβλημα των προηγούμενων αγώνων ήταν κυρίως ποιοτικό, διότι έλειπαν παίκτες-κλειδιά όπως ο Εμποκού και ο Κουλιμπαλί, ήταν τραυματίες ο Λέτο και ο Μολέδο, δεν υπήρχε καν διαθέσιμος ένας αξιόπιστος παρτενέρ του Μπεργκ και η αυτοπεποίθηση της ομάδας επίσης ήταν σε χαμηλά επίπεδα για αυτονόητους λόγους.

Πλέον η βασική ενδεκάδα έχει επάρκεια ποιότητας (χωρίς αυτό να σημαίνει προφανώς ότι δεν έχει και περαιτέρω περιθώρια ενίσχυσης), υπάρχουν ακόμα 2-3 σχετικά ισάξιες επιλογές, αλλά το μεγαλύτερο πρόβλημα που μπορεί να προκύψει στον Παναθηναϊκό στο άμεσο μέλλον αφορά ακριβώς αυτό: την έλλειψη επαρκούς ποιοτικού βάθους, την απουσία ισάξιου πάγκου κυρίως μεσοεπιθετικά (Μπεργκ, Εμποκού, Βιγιαφάνες) αλλά και στα άκρα της άμυνας (Κουλιμπαλί, Χουλτ).

Αυτή είναι η πραγματικότητα και, πλέον, μόνο το καλοκαίρι μπορεί να τροποποιηθεί. Εν ολίγοις, όσο λιγότερα προβλήματα προκύψουν στους παίκτες κλειδιά και τις θέσεις που προαναφέραμε, τόσο το καλύτερο…

Επιστρέφοντας στο αμιγώς αγωνιστικό σκέλος του ματς με τον Αστέρα Τρίπολης, πέραν των «οργίων» του εντυπωσιακού Εμποκού και του αψεγάδιαστου/εξαιρετικού Κουλιμπαλί, αλλά και του Βιγιαφάνιες, του Κλωναρίδη, του Κουτρουμπή και των υπολοίπων μονάδων, ο Παναθηναϊκός έπαιξε πρωτίστως ως ομάδα, δεν σταμάτησε να παλεύει μέχρι το τέλος παρά την έκταση του σκορ, είδε δηλαδή τη σωστή νοοτροπία και έφερε σαφώς τη σφραγίδα του προπονητή του.

Αμιγώς αγωνιστικά, επίσης, σωστά ο Ουζουνίδης επέλεξε τον Ρέις για 6άρι από τη στιγμή που δεν είχε διαθέσιμο τον Κουρμπέλη και ο Λουντ είναι «σκασμένος» από τα σερί ματς και θεωρητικά δικαιώθηκε περίτρανα εκ του αποτελέσματος, από τη γενικότερη εικόνα του Πορτογάλου και το (πρώτο του) γκολ που άνοιξε το δρόμο προς την τεσσάρα.Αμιγώς αγωνιστικά, επίσης, σωστά ο Ουζουνίδης επέλεξε τον Ρέις για 6άρι από τη στιγμή που δεν είχε διαθέσιμο τον Κουρμπέλη και ο Λουντ είναι «σκασμένος» από τα σερί ματς και θεωρητικά δικαιώθηκε περίτρανα εκ του αποτελέσματος, από τη γενικότερη εικόνα του Πορτογάλου και το (πρώτο του) γκολ που άνοιξε το δρόμο προς την τεσσάρα.

Από τακτικής πλευράς, εν τούτοις, το μεγαλύτερο όφελος της ομάδας από την επιλογή του Ρέις στον άξονα (ο οποίος Ρέις παρεμπιπτόντως απέδειξε ότι δεν είναι δα και του πεταματού…) ήταν ότι έδωσε τη δυνατότητα στον Ζέκα να ανέβει ψηλά και να πρεσάρει (με τον Ρέις να μένει στρατηγικά πιο πίσω και να προστατεύει την άμυνα, κάτι που δεν θα μπορούσε να γίνει από τον Λουντ με βάσει τα χαρακτηριστικά του Φινλανδού).

Με τον κορυφαίο κλέφτη της Λίγκας Ζέκα να καραδοκεί στο επιθετικό τρίτο του αντιπάλου και να κάνει αφόρητη τη ζωή των αντιπάλων, τον Κλωναρίδη, που επίσης πηγαίνει επιθετικά στη μπάλα όταν πρεσάρει, αλλά και τον Εμποκού με τον Μπεργκ και τον Βιγιαφάνιες, που έχουν ταχύτητα και διάθεση και δεν τους λες με τίποτα «κώνους» (όπως π.χ. τον Ιμπάρμπο), ο Παναθηναϊκός πίεσε ψηλά τον Αστέρα και βραχυκύκλωσε πλήρως την ανάπτυξή του.

Οι Αρκάδες είχαν τεράστιο πρόβλημα στο να κυκλοφορήσουν τη μπάλα και να αναπτυχθούν από την άμυνά τους, κάνοντας πολλά λάθη υπό το συγκεκριμένο πλάνο και το καθεστώς πίεσης των «πράσινων».

Γεγονός που σε συνδυασμό με τη στιβαρή αμυντική λειτουργία, την παρουσία πλάγιων μπακ που μπορούν να δημιουργήσουν υπεραριθμία (Κουλιμπαλί κυρίως, αλλά και Χουλτ) στα άκρα, αλλά και την επαρκή ποιότητα για συνδυαστικό ποδόσφαιρο στο επιθετικό τρίτο (με την παρουσία της τετράδας Εμποκού, Βιγιαφάνιες, Κλωναρίδη, Μπεργκ), προκάλεσαν τα αίτια της άνετης νίκης επί του Αστέρα.

Μίας νίκης που πάνω απ’ όλα του τόνωσε την αυτοπεποίθηση των παικτών ενόψει της συνέχειας και επανέφερε την ελπίδα ότι ο Παναθηναϊκός είναι εφικτό να… αναστηθεί, εκεί που άπαντες, εχθροί και φίλοι, τον είχαν ξεγραμμένο…

πηγή: sdna.gr