Οι δυο μπελάδες του Παναθηναϊκού
Ωραίες είναι αυτές οι συγκρίσεις σχετικά με το «πού έχασε ο Ολυμπιακός», «πού κέρδισε ο Παναθηναϊκός», «πώς τη γλίτωσαν οι Ερυθρόλευκοι» ή «πώς δραπέτευσαν οι Πράσινοι» από συγκεκριμένες ευρωπαϊκές έδρες, ωστόσο κάποια στιγμή θα πρέπει να μας γίνει βίωμα ότι στην αναδιαρθρωμένη Ευρωλίγκα δεν υπάρχει εύκολο ματς και αν μια ομάδα δεν έχει την απαιτούμενη συγκέντρωση, μπορεί να γκρεμοτσακιστεί στα καλά καθούμενα προκαλώντας το χαμόγελο ακόμη και της χειρότερης αντιπάλου.
Αφού συμφωνήσουμε, λοιπόν, ότι (μετά τον Ολυμπιακό στο Καζάν) ούτε ο Παναθηναϊκός «σκότωσε» το θηρίο περνώντας νικηφόρα από την έδρα της Γαλατάσαραϊ στην Κωνσταντινούπολη, ας δούμε ορισμένες αγωνιστικές πτυχές που έκριναν την τρίτη ευρωπαϊκή νίκη μακριά από το σχεδόν άβατο κλειστό «Νίκος Γκάλης» των ολυμπιακών εγκαταστάσεων. Είμαι πεπεισμένος ότι ανήμερα της συμπλήρωσης των 109 χρόνων από την ίδρυσή του, ο Παναθηναϊκός θα έκανε πάρτι στον Βόσπορο, εάν δεν κουβαλούσε από την Αθήνα την ταμπέλα του «πρέπει».
Οποιος θεωρεί ότι το ψυχολογικό βάρος δεν έχει δύναμη στο υψηλότερο σκαλί πρωταθλητισμού, θα πρέπει να αναθεωρήσει. Οι Πράσινοι ταξίδεψαν στην Πόλη αισθανόμενοι πίεση και αυτή η πίεση ήταν η τροχοπέδη, που επιβράδυνε την απόδοσή τους, ειδάλλως η διαφορά θα κυμαινόταν στους 15-20 πόντους. Ακόμη και έτσι, όμως, παρότι η Γαλατάσαραϊ προσπάθησε να ανατρέψει το σκηνικό και να διεκδικήσει τη νίκη, ο Παναθηναϊκός εκπλήρωσε την αποστολή του και πλέον, στους εννέα εναπομείναντες αγώνες της κανονικής περιόδου, θα λειτουργεί με μεγαλύτερη ηρεμία και άνεση χρόνου.
Η αναλογία στα σουτ δύο (13/30) και τριών πόντων (16/31) δεν συνιστά στοιχείο, που ανησυχεί τον Τσάβι Πασκουάλ. Και αυτό γιατί οι παίκτες του είχαν πολύ καλή κυκλοφορία, πολύ πιο άρτιες αποστάσεις σε σχέση με προηγούμενους αγώνες και τα περισσότερα μακρινά σουτ έγιναν υπό εξαιρετικές προϋποθέσεις. Ηταν κυρίως τρίποντα από θέση και όχι σουτ ενστίκτου μέσα από προσωπική κίνηση και αναρχία! Οι 20 ασίστ επιβεβαιώνουν τον συλλογισμό, ενώ τα δέκα λάθη σε συνάρτηση με τα δέκα κλεψίματα είναι αριθμοί που μαρτυρούν την αποτελεσματικότητα στη λειτουργία του Παναθηναϊκού. Γενικά, στο επιθετικό κομμάτι, οι Πράσινοι είχαν ομαδικό πνεύμα, υψηλή συγκέντρωση για μεγάλα διαστήματα και ήταν ουσιαστικοί στο set παιχνίδι.
Οι δύο βασικοί αγωνιστικοί μπελάδες αφορούν σε δύο σημεία του παιχνιδιού. Για το πρώτο έχει ξεκάθαρα την ευθύνη ο Τσάβι, για το δεύτερο οι παίκτες του. Η επιλογή της αρχικής πεντάδας, με Καλάθη, Τζεντίλε, Φελντίν, Γκέιμπριελ και Μπουρούση μόνο ως διαστροφή μπορεί να εκληφθεί και είναι αδικαιολόγητη, διότι έχει επαναληφθεί. Οταν πας να πάρεις ένα ματς πάση θυσία, δεν πειραματίζεσαι. Αντιθέτως, μπαίνεις στη μάχη με τα μεγαλύτερα όπλα σου, ακριβώς όπως θα τελείωνες ένα ματς. Δεν μπορεί να κάνουν τόσο λάθος στο ΝΒΑ (αρκετοί στην Ευρώπη το σνομπάρουν επειδή τάχα δεν έχει τακτική στην κανονική περίοδο, αλλά είναι χίλια χρόνια μπροστά!), όπου οι starters έχουν άλλο γόητρο από τους παίκτες του πάγκου. Οπως και να το κάνουμε η έννοια ιεραρχία έχει τη σημασία της και σε τελική ανάλυση ποιος ο λόγος να κυνηγάς να μειώσεις από το 20-9;
Το δεύτερο αγκάθι αφορά σε ορισμένες λανθασμένες επιλογές στην επίθεση και κάποιες χτυπητές αδυναμίες στην ατομική άμυνα, που δεν επέτρεπαν στον Παναθηναϊκό να διατηρήσει μεγάλες διαφορές. Πόσες φορές οι γκαρντ της Γαλατάσαραϊ έφταναν στο λέι απ ή οι ικανότατοι σουτέρ της (Ντίμπλερ, Σιλμπ, Μίτσοφ) «όπλιζαν» και «πυροβολούσαν» με χαρακτηριστική άνεση; Παρ’ όλα αυτά, οι Πράσινοι ήταν συγκεντρωμένοι όταν έπρεπε, τροφοδότησαν στοχεύοντας τον Μπουρούση στο low post και σημάδεψαν τον καλύτερο σουτέρ τους Κέι Σι Ρίβερς, όχι βάσει των ποσοστών του στο «Αμπντί Ιπεκτσί», αλλά της αυτοπεποίθησης, που τον διακατέχει, και της ικανότητας να αναλαμβάνει την ευθύνη στα κρίσιμα σημεία.
Βέβαια, θα περάσει αρκετός καιρός, ίσως και χρόνια, ώσπου να βρεθεί ο πραγματικός διάδοχος του Δημήτρη Διαμαντίδη για να ζητήσει την μπάλα και να κάνει το σωστό στο φινάλε και αυτό είναι κάτι που λογικά συζητείται στον Παναθηναϊκό με αφορμή τα 109α γενέθλια του συλλόγου. Ο Τσάβι θα ήθελε πολύ να έχει -έστω και στα 37- την ιδιοφυΐα, που την πρώτη φορά τον απέκλεισε από το Φάιναλ Φορ 2011 της Βαρκελώνης και τη δεύτερη κόντεψε να τον ξαπλώσει στο καναβάτσο τη σεζόν 2013 στη μετά Ομπράντοβτς εποχή υπό την καθοδήγηση του Αργύρη Πεδουλάκη.
Δεδομένου, ωστόσο, ότι «3D» πολύ δύσκολα θα ξαναβγεί, ο Παναθηναϊκός οφείλει να κοιτάξει μπροστά και να στηρίξει τους έλληνες γκαρντ που διαθέτει. Τον Νικ Καλάθη, ο οποίος έδειξε δείγματα προόδου (10 π., 7 ασ.) και τον Νίκο Παππά, ο οποίος απέναντι στην Γαλατάσαραϊ αναδείχθηκε σε κορυφαίο παίκτη στην εφαρμογή του «pick and roll» και των παραλλαγών του. Με τόσο υψηλή συγκέντρωση μόνο κερδισμένος μπορεί να βγει ο 27χρονος γκαρντ. Στο χέρι του είναι να μετατραπεί σε πολύτιμο εργαλείο για τον τελειομανή κόουτς Πασκουάλ και κάποια στιγμή μεσοπρόθεσμα να αναγορευτεί σε ολοκληρωμένο παίκτη!
πηγή: sdna.gr
Διαβάστε όλες τις τελευταίες Ειδήσεις από την Ελλάδα και τον Κόσμο
Το σχόλιο σας