Η ανάγκη του τριπόντου και το νέο μεγάλο ρίσκο με τον Λάσμε

Πρώτα απ’ όλα θα συμφωνήσω σε μεγάλο βαθμό με το κείμενο του Ασπρούλια «Δυστυχισμένα ευτυχής, ή ευτυχισμένα δυστυχής!» για τη γενικότερη φιλοσοφία του Παναθηναϊκού. Το δόγμα του καλοκαιριού ήταν «γρήγορα κι αθλητικά» και μοιραία οι επιλογές των παικτών έγιναν με βάση αυτές τις δύο προϋποθέσεις.

Ο Παναθηναϊκός έφτιαξε μια ομάδα γρήγορη, αρκετά αθλητική που τις περισσότερες φορές μετατρέπεται σε βιαστική. Ταυτόχρονα, επιχείρησε με την απόκτηση του Γιάννη Μπουρούση να ισορροπήσει το αθλητικό και γρηγορο στυλ, να έχει μια δεύτερη επιλογή στις κακές ημέρες, ελπίζοντας ταυτόχρονα πως θα καλύψει τις αμυντικές αδυναμίες του ψηλού με τα γρήγορα «4άρια» και «5άρια» που είχε στο ρόστερ.

 Ο Παναθηναϊκός λοιπόν έκανε εξ αρχής την επιλογή του σουτ. Αποδέχτηκε πως θα ζήσει και θα πεθάνει μ΄αυτό τον τρόπο, ειδικά σε περιόδους που ο Μπουρούσης δεν θα είναι σε θέση να δημιουργήσει ή να εκτελέσει. Κακά τα ψέμματα ο μοναδικός ουσιαστικός δημιουργός που διαθέτει ο Παναθηναϊκός στο παιχνίδι «πέντε εναντίον πέντε» είναι ο Μπουρούσης, περισσότερο ακόμη κι από τον Καλάθη, πολύ περισσότερο από τον Τζέιμς.

Ο Παναθηναϊκός πίστευε ότι ο δημιουργός Μπουρούσης της Λαμποράλ θα μπορούσε να σηκώσει στην πλάτη του ένα μεγάλο βάρος της δημιουργίας των «πράσινων» στο set παιχνίδι.

Ο Πασκουάλ αυτή τη συνταγή βρήκε και θα ήταν εντελώς παράλογο να την αλλάξει μεσούσης της σεζόν. Ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή δεν συμφωνεί με τις επιλογές του καλοκαιριού, οφείλει να προσαρμόσει τις δικές του αρχές στο συγκεκριμένο ρόστερ και να πάρει ό,τι καλύτερο μπορεί από τους παίκτες που διαθέτει.

Μία από τις μικρές κινήσεις που επέλεξε να κάνει ήταν να προσθέσει τον Αλεσάντρο Τζεντίλε, έναν παίκτη που διαθέτει προσωπικότητα, έχει μπασκετική αντίληψη και θα μπορούσε θεωρητικά να τον βοηθήσει στο πάντρεμα της εκτέλεσης και της δημιουργίας. Ηταν εμφανές από το πρώτο κιόλας παιχνίδι πως ο Πασκουάλ δεν ήθελε τον Τζεντίλε για να σουτάρει 15 τρίποντα στο ματς, αλλά για να βοηθήσει τη δημιουργία στο πέντε εναντίον πέντε, αντιλαμβανόμενος πως έχει κενά με τον Καλάθη που δεν μπορεί να σουτάρει αξιόπιστα από την περιφέρεια και τον Τζέιμς που είναι περισσότερο σουτινγκ γκαρντ και λιγότερο πλέι μέικερ.

Με δεδομένο ότι ο Τζεντίλε είναι σκιά του καλού εαυτού του, ο Πασκουάλ δεν έχει άλλα όπλα στη φαρέτρα για να ψάξει τέταρτο εναλλακτικό πλάνο για το επιθετικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού. Αν ο Μπουρούσης τα βρει σκουρα, αν ο Τζεντίλε είναι αλλού κι αν οι «πράσινοι» δεν μπορέσουν να επιβάλουν τον γρήγορο ρυθμό που ταιριάζει στον Καλάθη και τον Τζέιμς, τότε μοιραία το σουτ μοιάζει ως η τελευταία επιλογή που έχουν.

 Ο Παναθηναϊκός σουτάρει κατά μέσο όρο 26 τρίποντα ανά παιχνίδι, αυτή την στιγμή έχει εκτελέσει όσα τρίποντα είχε επιχειρήσει σε όλη την προηγούμενη σεζόν στην Ευρωλίγκα, ενώ τα νούμερα είναι πολύ μεγαλύτερο απ’ όλες τις χρονιές της τελευταίας 8ετίας!

Για να αντιληφθεί κανείς τη διαφορά, να αναφέρω απλά πως στην τελευταία περίοδο του Ομπράντοβιτς, ο Παναθηναϊκός σούταρε κατά μέσο όρο 19,3 τρίποντα ανά παιχνίδι, επτά λιγότερα δηλαδή από τη φετινή σεζόν! Κι αυτό έχει ιδιάιτερη αξία, αν αναλογίστουμε πως εκείνη τη σεζόν οι «πράσινοι» είχαν στην περιφέρεια σουτέρ όπως ο Διαμαντίδης, ο Σάρας, ο Λόγκαν, ο Σάτο και ο Περπέρογλου!

Με δεδομένα λοιπόν τα παραπάνω, τα πολλά σουτ του Παναθηναϊκού, ακόμη και μετά την τρίτη πάσα δεν είναι θέμα τύχης, αλλά επιλογής. Προφανέστατα κι έχει ρίσκο, μεγαλύτερο από οποιοδήποτε άλλο σενάριο, αλλά δε νομίζω πως ο Πασκουάλ σ’ αυτή τη φάση μπορεί να κάνει κάτι διαφορετικό, πέραν του να προσπαθήσει να βγάλει τα σουτ με τις καλύτερες δυνατές συνθήκες, όσο οι υπόλοιπες εναλλακτικές του δεν είναι στο επιθυμητό επίπεδο.

Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν ότι η πιθανή έλευση του Λάσμε θα μπορούσε να βελτιώσει την κατάσταση στο επιθετικό κομμάτι, αλλά ομολογώ πως έχω τις αμφιβολίες μου. Το πρόβλημα άλλωστε δεν είναι στην εκτέλεση που θα μπορούσε πράγματι ο Λάσμε να τελειώσει φάσεις, αλλά στη δημιουργία και το πώς θα φτάσει η μπάλα στον Γκαμπονέζο μέσα από τα χέρια των περιφερειακών.

Σίγουρα ο Παναθηναϊκός θα προσθέσει έναν ψηλό με διαφορετικά χαρακτηριστικά απ’ αυτά που διαθέτει ο Μπουρούσης, σίγουρα μπορεί να του δώσει κάποιες λύσεις στο πικ εντ ρολ και στο παιχνίδι με πρόσωπο, αλλά έχω τις επιφυλάξεις μου για το κατά πόσο η παρουσία του Λάσμε θα ισορροπήσει το επιθετικό παιχνίδι του Παναθηναϊκού στο πέντε εναντίον πέντε. Και μην ξεχνάμε βεβαίως πως πλέον δεν υπάρχει Διαμαντίδης για να κάνει… μάγκα τον οποιονδήποτε ψηλό διαθέτει το ρόστερ του Παναθηναϊκού…

Από την άλλη, η παρουσία του Λάσμε στην άμυνα, εφόσον είναι σε καλή αγωνιστική κατάσταση, θα μπορούσε πράγματι να δώσει μεγαλύτερη ενέργεια, περισσότερη δύναμη, εκρηκτικότητα και επιλογές στα χέρια του Πασκουάλ. Με τον Λάσμε πίσω από τον Μπουρούση υπάρχει πλέον μια πιο νορμάλ επιλογή για την αντιμετώπιση του πικ εντ ρολ, χωρίς να χρειάζονται τα 4άρια να γίνονται 5άρια.

Υπάρχουν πολλοί και καλύτεροι συνδυασμό στο «4»-«5», ειδικά αν επιστρέψει ο Γκιστ και γενικότερα ο Παναθηναϊκός «δένει» ακόμη περισσότερο την άμυνα του, έστω κι αν αυτό δεν είναι το βασικό του πρόβλημα τη φετινή σεζόν. Το ερώτημα βεβαίως είναι σε ποια κατάσταση βρίσκεται ο Λάσμε, τι κίνητρο έχει αυτή τη στιγμή και πόσο γρήγορα μπορεί να προσαρμοστεί στη φιλοσοφία του Παναθηναϊκού.

Υ.Γ.1: Βαρέθηκα να διαβάζω «διώξτε τον Φελντέιν». Σ’ αυτό το στυλ παιχνιδιού που έχει ο Παναθηναϊκός ο Φελντέιν είναι υπεραπαραίτητος. Είναι ο μοναδικός κλασικός σουτέρ που διαθέτει το ρόστερ, ο μόνος που μετά το πρώτο εύστοχο θα βάλει και το δεύτερο και μετά το δεύτερο θα βάλει και το τρίτο. Ο μόνος δηλαδή που διαθέτει ψυχολογία σουτέρ…

Υ.Γ.2: Καλά κάνει και επιμένει ο Πασκουάλ στον Τζεντίλε. Αν δεν το κάνει, θα τον χάσει εντελώς, τουλάχιστον τώρα έχει την ελπίδα πως κάποια στιγμή θα τον κερδίσει. Αλλωστε εδώ που φτάσαμε και μια μέτρια ημέρα του Ιταλού, κέρδος θα είναι για τον Παναθηναϊκό.

Υ.Γ.3: Ουδέποτε ήμουν φαν των μεταγραφών μεσούσης της περιόδου, παρά μόνο αν επρόκειτο για σοβαρούς τραυματισμούς. Την ίδια επιφύλαξη που είχα για την περίπτωση του Τζεντίλε, την ίδια έχω και τώρα με τον Λάσμε. Επαναλαμβάνω πως το βασικό πρόβλημα του Παναθηναϊκού δεν είναι η ενίσχυση, είναι η «χημεία» κι αυτή δεν φτιάχνει με προσθήκες, αλλά με χρόνο, ηρεμία και υπομονή. Αν όχι, τότε με αλλαγές το καλοκαίρι…

πηγή:  sdna.gr