Δυστυχισμένα ευτυχής, ή ευτυχισμένα δυστυχής!

Πριν από δύο χρόνια, ένα από τους καλύτερους σουτέρ τριών πόντων στο show time των Lakers, ο Μπάιρον Σκοτ, γύριζε την πλάτη του στο στοιχείο που ως παίκτη του πρόσφερε το παντεσπάνι του… “Με τα τρίποντα δεν κερδίζεις πρωταθλήματα. Φτάνεις μέχρι στα πλέι οφς”. Η στατιστική βέβαια τον διέψευδε, διότι πριν το 2014, όταν και ο πρώην παίκτης του Παναθηναϊκού έκανε τη δήλωση, οι επτά από τις οκτώ πρωταθλήτριες ομάδες του ΝΒΑ είχαν τα περισσότερα τρίποντα στην κανονική σεζόν, αλλά και τα περισσότερα εύστοχα. 

Αρκετούς μήνες αργότερα, ο Γκρεγκ Πόποβιτς, παραδεχόταν ότι… “Εξακολουθώ να μισώ τα τρίποντα, δε θα τα αποδεχτώ ποτέ”, αλλά ακόμα και σήμερα η ομάδα του εκτελεί με πολύ μεγαλύτερη του μέσου όρου συχνότητα, έξω από το τόξο κι ένα σημαντικό μέρος της επιτυχίας των Σπερς οφείλεται σε αυτό. 

Ο Οσκαρ Ρόμπερτσον, που ουδέποτε επιχείρησε να γίνει υψηλού επιπέδου προπονητής, ως απλός παρατηρητής πια και με άποψη που κουβαλάει τον ρομαντισμό του παρελθόντος, είπε πως… “Κοιτάξτε πως παίζεται το μπάσκετ σήμερα: Οι περισσότερες επιθέσεις, είτε καταλήγουν με κάρφωμα, είτε με σουτ τριών πόντων”. Η σκέψη του μπορεί να μην είναι ακονισμένη με τη λεπίδα του εκμοντερνισμού, αλλά στη γενική εικόνα ο Mr Triple Double ήταν απολύτως to the point.

Οπως είχε περιγράψει σε ένα παλιότερο κείμενο στο section “Ηoops Roots”, το τρίποντο σήμερα μοιάζει με μία εσωτερική διελκυστίνδα… Περισσότερα τρίποντα, λιγότερα δίποντα, περισσότερα δίποντα, λιγότερα τρίποντα. Αυτονόητο! Το θέμα όμως, είναι ότι ακόμα και οι προπονητές πια θεωρούν ότι είναι πιο παραγωγικό (άρα και ζητούμενο) ένα σουτ τριών πόντων, παρά ένα σουτ για δύο μετά από ντρίμπλα. Αρα το τρίποντο είναι φιλοσοφία πια (τονίζω το “πια”), όσο κι αν αυτό δεν αρέσει στους προπονητές. Το ερώτημα είναι με ποιο τρόπο οι ομάδες αποζητούν ένα σουτ τριών πόντων, ποιες προϋποθέσεις δημιουργούν και πως μπορούν οι παίκτες να ανταποκριθούν…

Επί Πασκουάλ ο Παναθηναϊκός είναι η ομάδα που, μαζί με τη Ρεάλ Μαδρίτης, επιχειρεί τα περισσότερα τρίποντα από κάθε άλλη. Με βάση το ποσοστό ευστοχίας του, που κυμαίνεται στο 36% και τον κατατάσσεις αρκετά κάτω από τη μέση της σχετικής λίστας, αυτό μάλλον είναι περίεργο. Ως εκ τούτου, το απίθανο 51% σε 32 προσπάθειες που είχαν οι Πράσινοι στο Αμπντί Ιπεκτσί, θεωρείται εκ των ων ουκ άνευ διαστροφικό και παρά φύσιν. Από την άλλη πλευρά όμως, όπως απαντώ σε όλους όσοι χρησιμοποιούν την συνταρακτική δικαιολογία της “ατυχίας”, ότι οι παίκτες προπονούνται για να ευστοχούν, κι όχι για να αστοχούν. Οι παίκτες πληρώνονται για να τα βάζουν, και όχι για να τα χάνουν. Αρα, αν τους επιτρέψεις να σουτάρουν ξεμαρκάριστοι μπορεί και να ευστοχήσουν… Κι αν ευστοχήσουν δεν έχασες επειδή ήσουν άτυχος, ούτε νίκησες επειδή ήσουν τυχερός. 

Με 16 τρίποντα, με 51% έξω από το τόξο και με τους 48 από τους 81 πόντους από μακριά και μάλιστα εκτός έδρας, είναι δύσκολα μία ομάδα επιπέδου Ευρωλίγκας να χάσει όποτε αντιμετωπίζει χειρότερο αντίπαλο. Ο Παναθηναϊκός “προσπάθησε” να δώσει το δικαίωμα στους Τούρκους να μπουν στο ματς, αλλά η ευχή και η κατάρα των Πράσινων, το σουτ τριών πόντων τους κράτησε ζωντανούς. Σουτ τα οποία μία ομάδα, όπως ο Παναθηναϊκός, που αναπτύσσει το διάβασμά της, τη στόχευσή της, έστω κι αν δεν έχει άρτια δημιουργία, τα επιδιώκει και τα βρίσκει συνήθως αμαρκάριστα. Οχι πάντα, αλλά αρκετά συχνά… Ειδικά στο Αμπντί Ιπεκτσί, πολλά από τα σουτ που πήραν οι πράσινοι ήταν εντελώς ανοιχτά. Το ερώτημα είναι πόσο μακριά μπορεί να πάει μία ομάδα με τα τρίποντα; Η απάντηση έρχεται μόνο από το αποτέλεσμα και όχι από την πρόβλεψη και τις εμμονές. 

Το μόνο σίγουρο είναι ότι αν ο Μπουρούσης ήταν πιο αποτελεσματικός στο λόου ποστ κι αν ο Τζεντίλε ήταν κανονικός παίκτης και όχι το φάντασμα που σέρνεται, τότε το παιχνίδι του Πασκουάλ θα ήταν εντελώς διαφορετικό και το τρίποντο θα ερχόταν επικουρικά και όχι ως η βασική λύση. 

Ο Πασκουάλ διόρθωσε άμεσα την κακογραφία του Τζεντίλε (στον οποίο κατά τη γνώμη μου καλά κάνει και δίνει χρόνο συμμετοχής), αλλά η άμυνα του Παναθηναϊκού καθυστέρησε πολύ να βγει από τον ύπνο της, όμως τα σουτ τριών πόντων και η επιθετικότητα του καταπληκτικού για ακόμα ένα βράδυ Τζέιμς, μαζί με την ευστοχία του Φελντέιν, είχαν προλάβει να συμμαζέψουν τα πράγματα. 

Ο Παναθηναϊκός δεν είναι τυχαία η πρώτη ομάδα σε προσπάθειες τριών πόντων στη φετινή Ευρωλίγκα. Αυτό το ρόστερ που διαθέτει ο Παναθηναϊκός, αυτές τις επιλογές προσφέρει στον Τσάβι Πασκουάλ. Και η συζήτηση σταματάει εκεί… 

Σήμερα βέβαια βοήθησε πολύ και ο Εγκίν Αταμάν, ο οποίος θέλησε να πρωτοτυπήσει, δίνοντας εντολή στο Κοκσάλ που ανέλαβε το μαρκάρισμα του Καλάθη, να τον πιέζει ασφυκτικά στο μισό γήπεδο και στη συνέχεια, στα σκριν να παίζει shadow (σκιά), προκαλώντας τη βοήθεια του ψηλού. Προφανώς ο Αταμάν, είτε ήθελε να δώσει την ευκαιρία στον Καλάθη να φτιάξει την ψυχολογία του, ή σιχαινόταν την ιδέα της αντιγραφής των πετυχημένων συνταγών που χρησιμοποίησαν οι προηγούμενοι προπονητές κρατώντας τον Καλάθη σε μονοψήφιο. 

Ο Καλάθης βρήκε χώρο, απέναντι στην άθλια άμυνα των Τούρκων κι αν ο Μπουρούσης ήταν λίγο πιο αθλητικός, θα μπορούσε να έχει τελειώσει το ματς με τουλάχιστον 15 πόντους και ο Έλληνας γκαρντ με πέντε ασίστ περισσότερες. 

Μιλώντας για ασίστ ο Νίκος Παππάς τελείωσε το ματς με 4 για ακόμα ένα παιχνίδι ήταν ουσιαστικός για την ομάδα του, φέροντας όμως ως πιο πιο σημαντικό παράσημο την σπουδαία χρήση των χεριών που κάνει στην άμυνα. Ο Παππάς δεν είναι ο πιο αθλητικός γκαρντ, αλλά ασκεί πίεση στον αντίπαλο και χρησιμοποιεί με θαυμάσιο τρόπο το μήκος των χεριών του ώστε να κλείσει το οπτικό πεδίο του. 

Ούτε ο Ολυμπιακός, ούτε ο Παναθηναϊκός, που σούταραν με μυθικά ποσοστά από τη γραμμή νίκησαν κατά τύχη την Ούνικς και τη Γαλατά αντίστοιχα. Απλά νίκησαν με έναν τρόπο που δεν έχουν συνηθίσει. Και οι δύο νίκες έχουν σφραγίδα των προπονητών, του Σφαιρόπουλου και του Πασκουάλ κι εκεί είναι που υπερτερούν οι ελληνικές ομάδες έναντι των περισσότερων. 

Ο Πασκουάλ νίκησε με τον Μπουρούση να τελειώνει το ματς (ενώ κάλλιστα θα μπορούσε να άρει την εμπιστοσύνη του σε αυτόν από νωρίς) και το σχήμα με τον Σίνγκλετον στο “4” να λειτουργεί μαζί με τον Ρίβερς, τον Καλάθη και το Παππά. Πολλοί στη διάρκεια του ματς μπορεί να αντέδρασαν, να επιθυμούσαν άλλα σχήματα, αλλά αυτό αποδεικνύει ότι στον αθλητισμό δεν υπάρχουν λάθη, ακόμα και στις επιλογές των προπονητών, υπάρχουν απλά αποφάσεις που δικαιώνονται κι αυτές που αποτυγχάνουν. Εκτός από τις εξώφθαλμες περιπτώσεις φυσικά. 

Υ.Γ. Ο Πασκουάλ είναι μεγαλειώδης, έστω κι αν δεν αποδειχθεί ποτέ στον Παναθηναϊκό. Και χωρίς να αποτελεί μομφή για το μέσο όρο των οπαδών, το μεγαλείο του δεν είναι και τόσο εμφανές με γυμνό μάτι. Τα παιχνίδια του, εν πολλοίς στηρίζονται στην “κοροϊδία” της άμυνας, συγκεντρώνοντας δράση σε μία γωνία του γηπέδου, ώστε να προκαλέσει ενέργεια από το σημείο που η άμυνα δεν περιμένει. Στη σύγχρονη ορολογία του μπάσκετ ονομάζεται misdirection. Τα δύο από τα πέντε τρίποντα του Φελντέιν, αυτά δηλαδή που βγήκαν σε στατικές φάσεις πέντε εναντίον πέντε, προήλθαν από αυτό ακριβώς κι ένα σκριν του Μπουρούση σε σημείο που κανείς δεν περιμένει στην εξέλιξη της επίθεσης ότι μπορεί να γίνει. Το misdirection είναι μία μπασκετική επιστήμη, στην οποία ο Τσάβι Πασκουάλ είναι ο πιο σημαντικός καθηγητής στο ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Υ.Γ.1 Οταν ο Παναθηναϊκός ξεχνάει ότι το βασικό όπλο του είναι η άμυνα και όχι η επίθεση γίνεται μία από τις πιο ευάλωτες ομάδες της Ευρωλίγκας. Οταν το θυμάται, μπορεί να γίνει πολύ σκληρό καρύδι για τους πάντες.

Υ.Γ. 2 Με δεδομένο ότι ο Παναθηναϊκός δεν έχει παίκτη ψηλό που να παίξει στο πικ εν ρολ με τον τρόπο που πρέπει, η απώλεια του Γκιστ είναι τεράστια.

Πηγή: sdna.gr