Ρίβερς ο εκτελεστής, Παππάς ο εξολοθρευτής!

​Κακά τα ψέματα το +25 δεν ήταν ποτέ πραγματικό ζητούμενο για τον Παναθηναϊκό στο συγκεκριμένο παιχνίδι, είτε ο Ολυμπιακός έπαιζε πλήρης είτε έπαιζε με μισή ομάδα. Στόχος των «πράσινων» δεν ήταν να ρεφάρουν την ήττα του πρώτου γύρου, αλλά να πετύχουν μια δεύτερη σερί νίκη επί του Ολυμπιακού που θα τους βοηθούσε ψυχολογικά και θα επιβεβαίωνε πως η επιτυχία στο Κύπελλο δεν ήταν παρένθεση στα αρνητικά αποτελέσματα των τελευταίων δύο σεζόν.

Υπό αυτή την έννοια μπορεί κανείς να δει το ποτήρι μισογεμάτο και κάποιος άλλος μισοάδειο. Ο αισιόδοξος θα σταθεί στο γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός με κακό μπάσκετ κατά διαστήματα κατάφερε να φτάσει σε μια άνετη νίκη, ο απαισιόδοξος θα σταθεί στο γεγονός ότι οι «πράσινοι» δυσκολεύτηκαν με τον μισό Ολυμπιακό, παίζοντας μπάσκετ παιδικής χαράς στη μεγαλύτερη διάρκεια. Η αλήθεια είναι πως και οι δύο απόψεις έχουν επιχειρήματα. Πράγματι, ο κακός Παναθηναϊκός πέτυχε τον στόχο του, αλλά το μπάσκετ που έπαιξε στα τρία πρώτα δεκάλεπτα σε έκαναν να απορείς για τη στόχευση και τον σκοπό.

Ο Ολυμπιακός από την άλλη άντεξε όσο βαστούσαν τα πόδια των λίγων παικτών που απέμειναν στον Σφαιρόπουλο. Οι «ερυθρόλευκοι» αντιμετώπισαν το παιχνίδι αρκετά διαφορετικά σε σχέση με τον αγώνα Κυπέλλου, μάλλον είχαν λίγο πιο διαβασμένο πλάνο, αλλά γκρεμίστηκαν όλα με την είσοδο του Ρίβερς και τον τραυματισμό του Σπανούλη. Ο Ολυμπιακός δεν έχασε μόνο σε ποσότητα, έχασε κατά βάθος σε ποιότητα με τον τραυματισμό του αρχηγού και η… ταραχή, η έλλειψη καθαρού μυαλού, φάνηκε ξεκάθαρα όταν οδηγήθηκε στα αποδυτήρια.

Αναμφισβήτητα, ο Ρίβερς σε πρώτη φάση και ο Σίνγκλέτον σε δεύτερη ήταν οι MVP του Παναθηναϊκού, αλλά θα προτιμήσω να σταθώ στον Παππά που προσωπικά θεωρώ πως ήταν η μεγάλη αποκάλυψη του ντέρμπι. Ενας αθλητής δεν σε εκπλήσσει όταν κάνει καλά αυτό που ξέρει, αλλά όταν προσαρμόζεται σ’ έναν ρόλο που δεν φαντάζεσαι ότι μπορεί να ανταποκριθεί. Το να βάλει ο Παππάς 20 πόντους στον Ολυμπιακό δεν θα το θεωρούσα έκπληξη, αλλά το ενδεχόμενο να κάνει τον Παναθηναϊκό τόσο πιεστικό στην άμυνα μου φαινόταν τόσο απίθανο που δεν θα πόνταρα ούτε ένα ευρώ.

Κι όμως, ο Παππάς όχι απλά το έκανε, αλλά θεωρώ πως ήταν ο παίκτης – κλειδί στις περιόδους που ο Παναθηναϊκός πήρε τη διαφορά. Βουτούσε σε κάθε μπάλα, έβαζε τα χέρια του και το κορμί του με τρομερό πάθος, ήταν πάντα ένα βήμα μπροστά από τον αντίπαλό του, είχε ακόμη και το «καθαρό» μυαλό να ζητήσει συγγνώμη για την τελευταία φάση που πήγε στην μπάλα πιο επιθετικά απ’ ό,τι έπρεπε, με δεδομένο πως το παιχνίδι και η διαφορά είχε κριθεί. Ο Παναθηναϊκός με Τζέιμς και Παππά στο «1»-«2» ήταν δύο φορές πιο πιεστικός απ΄ ό,τι ήταν με Καλάθη και Φελντέιν ή με οποιοδήποτε άλλο σχήμα δοκίμασε ο Πασκουάλ.

Μπορώ να πω με σιγουριά πως αυτός ο Παππάς είναι πιο απαραίτητος σε μια μεγάλη ομάδα απ’ ό,τι ο Παππάς των 20 πόντων. Αυτό το μπάσκετ είναι πιο κοντά στον τρόπο που θέλουν οι προπονητές να αντιμετωπίζουν τα παιχνίδια, είναι πιο κοντά στη νοοτροπία μιας ομάδας που θέλει να έχει βλέψεις για φάιναλ φορ και ξέρει πως το άλφα και το ωμέγα σ΄αυτό το επίπεδο είναι η άμυνα και μετά το ταλέντο στο ένας εναντίον ενός. Με λίγα λόγια, αυτός ο Παππάς θεωρώ ότι πολύ πιο εύκολο να κερδίσει τον προπονητή του, όπως κι αν λέγεται αυτός…

H «πίεση» στο συγκεκριμένο ματς ήταν και η μεγάλη διαφορά των δύο ομάδων. Δεν θυμάμαι άλλο παιχνίδι που να τελείωσε με 10-0 στα κλεψίματα! Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο δεν έδωσε εύκολο καλάθι στον αντίπαλο, αλλά έκανε το μίνιμουμ των λαθών (6), στοιχείο που πάντα παίζει αποφασιστικό ρόλο σε ένα ντέρμπι. Ο συνδυασμός κλεψίματα-λάθη είναι το στατιστικό στοιχείο που έκανε τη διαφορά των δύο «αιωνίων», πέραν βεβαίως της προσωπικότητας που έδειξε ο Παναθηναϊκός στα κρίσιμα σημεία. Πρώτα ήταν ο εκπληκτικός Ρίβερς που «ξεπάγωσε» το ΟΑΚΑ, μετά το εντυπωσιακό ξεκίνημα του Ολυμπιακού και ακολούθησε ο Σίνγκλέτον που ήταν εξαιρετικός στο δεύτερο ημίχρονο.

Για να… ικανοποιήσουμε και τους λιγότερους αισιόδοξους, η αλήθεια είναι πως ο Παναθηναϊκός είχε (πάλι) προβλήματα. Ειδικά η εικόνα του πρώτου ημιχρόνου σε έκανε να απορείς για το τι ζητούσαν οι «πράσινοι» στο επιθετικό κομμάτι. «Βροχή» τα τρίποντα, μηδενική η προσπάθεια να μεταφερθεί η μπάλα κοντά στο καλάθι, μέχρι την στιγμή που μπήκε ο Ρίβερς, έλυσε το γόρδιο δεσμό και βοήθησε τον Παναθηναϊκό να «ξεμπλοκάρει» επιθετικά. 

Ο Ολυμπιακός έκλεισε περισσότερο μέσα στη ρακέτα, ρίσκαρε να αφήσει πολλά ελεύθερα σουτ, αλλά την πάτησε από την στιγμή που ο Ρίβερς έβαζε το ένα τρίποντο μετά το άλλο. Και σα να μην έφτανε αυτό, την ξαναπάτησε δεύτερη φορά στο β΄ημίχρονο, όταν ο Μιλουτίνοφ δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον Σίνγκλετον ή όταν ο Μπιρτς άφηνε τον παίκτη του και πήγαινε στη βοήθεια.

Στα εντυπωσιακά του παιχνιδιού, το γεγονός ότι ο Πασκουάλ άφησε τον Καλάθη στο παρκέ μόλις 8:33 συν το γεγονός ότι ο Αλεσάντρο Τζεντίλε χρησιμοποιήθηκε για λιγότερο από τρία λεπτά. Ο Ισπανός επέμεινε στον Χαραλαμπόπουλο, ο οποίος ήταν σαφώς πιο επιθετικός απ’ ό,τι στο Βελιγράδι, αλλά πρέπει να πιστέψει ακόμη περισσότερο στον εαυτό του και να μη διστάζει να σουτάρει. Σε φάσεις που βρίσκεται μόνος στο τρίποντο με την μπάλα στα χέρια, δεν πρέπει να υπάρχει η σκέψη της πάσας, παρά μόνο η σκέψη του σουτ!

Πηγή: sdna.gr