Το μαρτύριο της σταγόνας…

​Το χειρότερο δεν είναι το τελικό σκορ στην Κέρκυρα. Άλλωστε στο κανονικό ποδόσφαιρο πάντα παίζουν και τα τρία αποτελέσματα. Το χειρότερο είναι ότι αυτό που βλέπουμε έχει πάψει προ καιρού να θεωρείται «κανονικό ποδόσφαιρο», άρα και το Χ στην Κέρκυρα λιγότερο μπορεί να λογιστεί ως έκπληξη ή ως απώλεια βαθμών και περισσότερο ως… αναμενόμενο και ως σκληρή πραγματικότητα.

Ούτε τώρα δεν ήρθε λοιπόν το διπλό, παρότι το ματς ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις. Και μετράς μόλις δύο νίκες μακριά από την έδρα σου, μία στη Λιβαδειά το… καλοκαίρι και μια στο Περιστέρι. Έτσι όμως δεν πας πουθενά και αυτός που σε βλέπει, σε αγαπάει και σε πονάει, υποβάλλεται στο μαρτύριο της σταγόνας. Για τους μη γνωρίζοντες πρόκειται για μια αργή και βασανιστική διαδικασία. Κάτι σαν αργός θάνατος δηλαδή. Ότι χειρότερο… 

Δίχως υπερβολή ακόμη και ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στον κόσμο να είσαι, αν κάτσεις να δεις συνεχόμενα παιχνίδια του Παναθηναϊκού κινδυνεύεις να πάθεις κατάθλιψη. Σκεφτείτε δηλαδή πως αισθάνονται οι οπαδοί του τριφυλλιού που έχουν πάψει εδώ και χρόνια να είναι και ευτυχισμένοι. Από συνήθεια το κάνουν, πάθος και τρέλα. Και φυσικά ο πόνος, όσων πλέον ασχολούνται, είναι πιο μεγάλος.

Το έχω πει εδώ και δυο μήνες πως δυστυχώς το φετινό δεν μαζεύεται με τίποτα. Έτσι θα πάει ως το τέλος. Παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του Ουζουνίδη, τον οποίο πραγματικά ώρες – ώρες είναι για να τον λυπάσαι. Θέλω να πω πως ακόμη και όταν ήρθε αν μη τι άλλο είχε στη διάθεσή του ένα αξιοπρεπές σε επίπεδο ποιότητας ρόστερ. Και σας διαβεβαιώνω πως αυτός ήταν και ο βασικότερος λόγος που δέχτηκε να «μπλέξει» με μια ομάδα που έδειχνε να έχει ξεκινήσει ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή. Πίστευε ότι τους συγκεκριμένους (καλούς στα χαρτιά) ποδοσφαιριστές θα τους έκανε ΟΜΑΔΑ. 

Από τότε λοιπόν όχι μόνο δεν έγινε καμία προσθήκη (πλην Κουρμπέλη, ο οποίος το ότι κάνει τη διαφορά λέει πολλά), αλλά δείτε και τι του… απέμεινε. Με απανωτούς τραυματισμούς, Κόπα Αφρικα, κοπάνες κλπ. Μια ματιά, όχι μόνο στον πάγκο, αλλά ακόμη και σε κάποιες επιλογές της αρχικής ενδεκάδας και σε πιάνει μελαγχολία. Θέλετε παραδείγματα; Ας πιάσουμε μερικά. Καλό, χρυσό και άγιο παιδί ο Μαρινάκης αλλά είναι δυνατόν να παίζει δεξιός μπακ στον Παναθηναϊκό; Και δεν το λέω επειδή τον πέρασε σαν σταματημένο ο Επστάιν. Δυο χρόνια φαίνεται ότι δεν μπορεί να παίξει σε αυτό το επίπεδο. Και δεν φταίει αυτός φυσικά.

Πόσο χειρότερος δηλαδή μπορεί να είναι ο Ρέις; Τα ίδια και για τον Χουχούμη, ο οποίος ΑΚΟΜΑ αντιμετωπίζεται ως ταλέντο. Μα εδώ όμως δεν μιλάμε απλά για παίκτες που δεν βελτιώθηκαν, αλλά που έγιναν ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΙ. Θες να λέγεται Ζέκα,θες Στιλ, θες Λουντ, θες Μέστο και πόσοι άλλοι; Ακόμη και ο Βιγιαφάνες, που γκρίνιαζαν όλοι το καλοκαίρι επειδή δεν τον βάζει ο Ιταλός, μήπως κάνει διαφορά; Οι δυο μπαλιές που πέρασε σήμερα στον Μάρκους είναι η εξαίρεση, αντί για τον κανόνα. Και λογικό είναι έτσι να μην πας πουθενά. Όχι για δεύτερος που θα περνούσες αν κέρδιζες στην Κέρκυρα, αλλά αν συνεχίσεις έτσι μπορεί να έχεις και σοβαρότερα θέματα. Αυτά που ήδη έχουν η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ. 

Για το ματς δεν έχεις να πεις και πολλά. Κάπως έτσι το περιμέναμε, με την ελπίδα ωστόσο ότι στο τέλος της ημέρας θα έκανες έστω αυτό που λένε οι μεγάλοι «επαγγελματική νίκη». Διότι αυτή είναι και η διαφορά των μεγάλων ομάδων από τις άλλες. Ότι κερδίζουν και στην κακή τους μέρα. Αμ δε. Και για τη νίκη και (με βάση την εικόνα της) για τη μεγάλη ομάδα. 

Το παιχνίδι ξεκίνησε ιδανικά, ο Μπεργκ έβαλε ένα πολύ όμορφο γκολ και εκεί που δεν υπήρχε ο παραμικρός κίνδυνος βρέθηκες από το πουθενά στο 1-1 με αυτό που έκανε ο Επστάιν στον Μαρινάκη. Καμία αντίδραση για μεγάλο χρονικό διάστημα, μια – δυο καλές ευκαιρίες μέχρι το φινάλε και… τέλος. Ήταν στραβό το κλήμα το έφαγε και ο γάιδαρος, με τις δύο αναγκαστικές αλλαγές. Μυϊκό τραυματισμό(ξανά) ο Χουλτ, μυϊκό και ο Λέτο, που παίζε-παίζε επειδή δεν υπάρχει άλλος «έσκασε». Μέσα ο Χουχούμης και ο…Χατζηγιοβάννης. Μήπως είχε κι άλλους; 

Είναι φορές που περνάει από το μυαλό σου το «αυτή η στάνη αυτό το τυρί βγάζει», αλλά δεν τον δέχεσαι. Γιατί ξέρεις πως δεν είναι αυτές οι πραγματικές δυνατότητες των παικτών και πως δεν γίνεται να μην μπορούν παραπάνω. Δεν είναι για να λέμε περισσότερα. Ούτε για τον Θάνο, ούτε για τον βοηθό του. Δεν ήταν έκπληξη αυτό, όπως δυστυχώς δεν ήταν και το (νέο) χάλι που είδαμε…

Πηγή: sdna.gr