Για κάθε Μπέντο που ισοπεδώνουμε, υπάρχει ένας Ζαρντίμ που διώξαμε!

​Πόσο διακριτά είναι τα όρια που χωρίζουν την καλοπροαίρετη κριτική από την ολοκληρωτική ισοπέδωση στο χώρο του ελληνικού αθλητισμού;

Αν κρίνει κανείς από την αντιμετώπιση που τυγχάνει εδώ και πολλές εβδομάδες ο Πάουλο Μπέντο, θα αντιληφθεί ότι είναι από μηδαμινά έως απειροελάχιστα!

Ούτε επιθυμώ να αναλάβω χρέη υπερασπιστή του Πορτογάλου – δεν νομίζω ότι το έχει και ανάγκη άλλωστε – ούτε να τον… εξαγνίσω στα μάτια όσων τον αμφισβητούν. Κι εγώ, άλλωστε, έχω διαφωνήσει ανοιχτά με επιλογές του, ιδιαίτερα αυτή που αφορά τη διαχείριση των στόπερ και τη συνολική λειτουργία της αμυντικής γραμμής του Ολυμπιακού.

Κάποια στιγμή, όμως, οφείλουμε όλοι μας να μαθαίνουμε από τα λάθη του παρελθόντος. Οφείλουμε να αντιληφθούμε ότι κάθε κριτική είναι καλοδεχούμενη αρκεί να συνοδεύεται από τον σεβασμό προς το πρόσωπο που την ασκούμε. Ειδικά σε περιπτώσεις όπως ο Μπέντο. Ανθρώπους, δηλαδή, που έρχονται να δουλέψουν στην Ελλάδα από μια ξένη χώρα και το πράττουν με σεβασμό, μεθοδικότητα, εργατικότητα αρνούμενοι να παρασυρθούν από το γενικότερο τριτοκοσμικό κλίμα που διέπει την κοινωνία μας.

Επιπλέον, οφείλουμε να κάνουμε την αυτοκριτική μας και να επιχειρούμε συχνά – πυκνά μια βουτιά στο παρελθόν, προκειμένου να αντιλαμβανόμαστε λάθη που έχουμε πραγματοποιήσει.

Δεδομένα, ο Μπέντο έχει και καλά και κακά, όπως κάθε προπονητής. Και εμμονές έχει, και αρετές διαθέτει. Είναι δηλαδή ένας… φυσιολογικός προπονητής!

Η σχεδόν ολοκληρωτική ισοπέδωσή του, όμως, ξεφεύγει από τα όρια του φυσιολογικού και αγγίζει τη σφαίρα του παράλογου. Προσωπικά μου θυμίζει σε μεγάλο βαθμό την άθλια αντιμετώπιση που είχε ο Λεονάρντο Ζαρντίμ όταν βρισκόταν στον «ερυθρόλευκο» πάγκο, και η οποία οδήγησε τελικά στην απομάκρυνση του από τον Πειραιά, μέσω της πλήρους απαξίωσής του.

Προσέξτε, μιλάμε, για δύο προπονητές που στήθηκαν στον τοίχο… όντας ουσιαστικά πρωταθλητές! Με τον Πάουλο Μπέντο, μάλιστα, να έχει επιτελέσει ένα μικρό θαύμα επί των ημερών του, καθώς κλήθηκε να χτίσει μια ομάδα από το μηδέν, παραλαμβάνοντας τα υλικά του στις 10 Σεπτεμβρίου (!), με τον κόσμο της στα κάγκελα μετά τον αποκλεισμό από τους ομίλους του Champions League και με ένα ρόστερ, χαμηλότερης ποιοτικής στάθμης, σε σχέση με αυτό που έχουν συνηθίσει να βλέπουν οι φίλοι του Ολυμπιακού, εδώ και πολλά χρόνια.

Κι όμως, αυτός ο προπονητής παρουσιάζεται αυτή τη στιγμή – ούτε λίγο, ούτε πολύ – ως… ταβερνιάρης. Καλείται να κουβαλήσει την ίδια ταμπέλα με αυτή που φορέθηκε στον Ζαρντίμ, κατά τον άγαρμπο διωγμό του από την Ελλάδα, μετά από ουσιαστική απαίτηση των ίδιων των φιλάθλων του Ολυμπιακού! Γιατί; Μα γιατί το θέαμα που προσέφεραν επί Ζαρντίμ οι «ερυθρόλευκοι» δεν ήταν αντάξιο των απαιτήσεων του κόσμου. Γιατί ο Ολυμπιακός είναι μια επιθετική ομάδα και ο Ζαρντίμ ήταν συντηρητικός. Σκεφτείτε, δηλαδή, να κινδύνευε, είτε στην περίπτωση του ενός, είτε του άλλου Πορτογάλου, να χάσει ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα. Με λιθοβολισμό στην Πλατεία Αλεξάνδρας θα είχαν απομακρυνθεί και οι δύο!

Ειλικρινά, πίστευα ότι η μετέπειτα πορεία του Λεονάρντο Ζαρντίμ στον πάγκο της Μονακό, θα μας είχε κάνει όλους σοφότερους, στην αντιμετώπιση των προπονητών που καλούμαστε να κριτικάρουμε, είτε μπροστά από έναν υπολογιστή, είτε καθισμένοι στην εξέδρα.

Η περίπτωση Ζαρντίμ, δίδαξε σε όλους μας, ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν… μαγικά ραβδιά, ή μαγικά κουμπιά που πατάς και μεταμορφώνεις ομάδες σε… μηχανές παραγωγής ποδοσφαιρικού θεάματος.

Γιατί στην Ελλάδα, βλέπετε, τα θέλουμε όλα και τα θέλουμε… εδώ και τώρα. Και θέαμα, και τίτλους, και παραγωγή δικών μας παιδιών, και πολλές μεταγραφές. Κι όποιος δεν αντέχει στις δικές μας απαιτήσεις, ας επιστρέψει σπίτι του να ανοίξει ταβέρνα ή… μανάβικο για να πουλάει καρπούζια (για να θυμηθούμε και μια άλλη ψυχή)!

Και για να κλείσουμε με την περίπτωση Μπέντο, νομίζω ότι ο Πορτογάλος – με τα καλά και τα στραβά του – έχει κερδίσει με το σπαθί του, το δικαίωμα να κριθεί στο τέλος της σεζόν, για να μην πω το καλοκαίρι του 2018, όταν θα του έχει δοθεί η δυνατότητα να χτίσει τη δική του ομάδα από το ξεκίνημα μιας προετοιμασίας και όχι… με την ψυχή στο στόμα αρχές Σεπτεμβρίου.

Το ίδιο δικαίωμα που άξιζε να απολαύσει και ο Λεονάρντο Ζαρντίμ στη δική του θητεία. Και ποιος ξέρει; Αν είχε μείνει στον Ολυμπιακό περισσότερο διάστημα, ίσως και οι φίλοι των «ερυθρόλευκων» να απολάμβαναν στη δεύτερη σεζόν του, το θέαμα που χαίρονται την τελευταία διετία οι φίλαθλοι της Μονακό. Γιατί, καμιά φορά η υπομονή αποτελεί τη μεγαλύτερη και πιο δυσεύρετη αρετή στο ποδόσφαιρο.

Πηγή: sdna.gr