ΠΑΟΚ: Τρέξε να προλάβεις το… ποδόσφαιρο

Στην εποχή της απαξίωσης, όσο καλές προθέσεις και να έχεις για την ομάδα, δεν είσαι σε θέση να εκπαιδεύσεις κανέναν. Έχεις το κοινό που σε αγαπά και αυτό που σε μισεί, έχεις κάποιους που έχουν θετική προδιάθεση αλλά αδυναμία να φιλτράρουν τα πάντα λόγω υπερπληροφόρησης. Γενικά υπάρχει ένα αδιέξοδο, γιατί ο κόσμος δεν είναι σε θέση – και δεν έχει διάθεση είναι η αλήθεια – να διαχωρίσει τον επαγγελματία δημοσιογράφο από τον καφενόβιο ραδιοφωνικό παραγωγό.

Όχι πως το επίπεδο του επαγγελματία είναι κανένα σοβαρό. Η κατάρα του ποδοσφαίρου όπως έχω χιλιοπεί, είναι πως αισθάνονται όλοι πως το γνωρίζουν. Ακόμη και επαγγελματίες δημοσιογράφοι που όταν πας να παίξεις μπάλα μαζί τους θέλεις να κάνεις χαρακίρι επί τόπου.

Από τον κόσμο ζητάμε πολλά. Να ξεχωρίσουν προθέσεις, επίπεδο του καθενός, ποιος είναι δημοσιογράφος και ποιος όχι. Σου λέει «δεν πας στο διάολο, μας πρήξατε» και τους καταλαβαίνω. 

Ο μοναδικός που μπορεί να δώσει μία κατεύθυνση και να εκπαιδεύσει το κοινό είναι ο ίδιος ο ΠΑΟΚ. Σε μία εποχή που έχει λύσει όλα τα προβλήματά του πλην των ποδοσφαιρικών, πρέπει να μάθει να αναλύει δημοσίως το τι συμβαίνει, το πώς προχωρά και το τι σκέφτεται για κάθε στέλεχος.

Το ζήσαμε και αυτό επί Σάντος, όταν ο Πορτογάλος δάσκαλος έμπαινε στην διαδικασία της εβδομαδιαίας συνέντευξης Τύπου. Έδινε επιχειρήματα σε εμάς συνεχώς, κυρίως ψυχολογία για να αντικρούσουμε το κύμα άρνησης που εκτοξεύονταν κυρίως την πρώτη του χρονιά και σε βάθος χρόνου το κοινό έμαθε να αντιμετωπίζει τα όσα συναντούσε σε κάθε παιχνίδι.

Ο ΠΑΟΚ του Ιβάν είναι αντιποδοσφαιρικός. Και είναι τόσο κακό αυτό το φαινόμενο που σκεπάζει την τεράστια προσπάθεια του συλλόγου να κατεδαφίσει την ΕΠΟ, να αναπτυχθεί ως εταιρία, να αναπτύξει το κοινωνικό προφίλ του κλαμπ και βέβαια να στηρίξει και όλα τα υπόλοιπα τμήματα λόγω της οικονομικής δυναμικής του μεγαλομετόχου.

Ο Μίχελ δεν το κάνει, προφανώς γιατί δεν αισθάνεται πως έχει τον πλήρη έλεγχο του πρότζεκτ. Είναι κάπως άβολο να μιλάς δημοσίως για ένα πρότζεκτ που δεν έχεις πάρει όλες τις αποφάσεις.

Είναι θέμα δομής και σκεπτικού, γιατί στον ΠΑΟΚ του Ιβάν, τον βασικό λόγο για τα πάντα έχει ο προπονητής. Δεν αναγνωρίζεται ο ρόλος του αθλητικού διευθυντή όπως θα έπρεπε. Και αυτό είναι κακό για τον προπονητή που αποκτά υπεραρμοδιότητες.

Ο Ίβιτς τι να πρωτοκάνει τώρα; Να ασχοληθεί με τις μεταγραφές; Τους δανεισμούς; Τις ανανεώσεις; Ή τον τρόπο που θα διαχειριστεί έντεκα παιχνίδια φωτιά σε σαράντα μέρες; Και αν είχε την εμπειρία των ετών, μπορείς να υποστηρίξεις πως είναι ένα κλασικό μοντέλο μάνατζερ αγγλικής ομάδας. Όμως δεν την έχει. Τώρα ξεκινάει και χρειάζεται υποστήριξη. Όχι παραπάνω αρμοδιότητες από αυτές που μπορεί να σηκώσει. Μέσα σε αυτές και την επικοινωνία, αφού ουδείς άλλος κουβαλάει τη φθορά της.

Ένα κλαμπ του επιπέδου του ΠΑΟΚ, με τα νούμερα που τζιράρει και τη δυναμική που έχει, είναι αδιανόητο να αφήνει ποδοσφαιρικά ζητήματα να αιωρούνται. Και η ανάγκη για ξεκάθαρη ενημέρωση του κοινού χωρίς μισόλογα, είναι τεράστια.

Θα χρησιμοποιήσω για παράδειγμα το χθεσινό. Όπου ένα 70% των οπαδών της ομάδας πιστεύουν πως ο λόγος που δεν παίρνει πολλή χρόνο συμμετοχής ο Φακούντο, δεν είναι ποδοσφαιρικός. Ο Ίβιτς μίλησε εχθές, είπε ένα κομμάτι των αυτονόητων, όμως δεν πρόκειται να εμπλακεί στην τελική απόφαση γιατί είναι λογικό να μην επιθυμεί την φθορά που μεταφράζεται σε επιπλέον πίεση προς το πρόσωπό του. Δεν είναι ορθολογικός τρόπος λειτουργίας αυτός.

Αν ο Περέιρα θελήσει να φύγει θα φύγει, αν ο Περέιρα θελήσει να μείνει θα μείνει, χωρίς να είναι ικανοποιημένος από τον χρόνο συμμετοχής και αυτομάτως θα διατηρηθούν τα ερωτηματικά στο κοινό για τους λόγους που δεν παίζει περισσότερο.

Είναι τόσο απαίδευτο ποδοσφαιρικά το κοινό, που δεν έχει μπει κανένας στη διαδικασία να του εξηγήσει ποια είναι τα στοιχεία που ανεβάζουν την αξία ενός ποδοσφαιριστή. Τι τσεκάρει ρε φίλε ένα τμήμα σκάουτινγκ σε έναν ποδοσφαιριστή;

Η εικόνα που έχει το κοινό είναι πως τσεκάρει την ταχύτητα, την πάσα, τα τελειώματα και την προσωπικότητα. Όμως δεν είναι τόσο απλό.

Ένα σοβαρό τμήμα σκάουτινγκ ορίζει πρώτα την φιλοσοφία της ομάδας, το πώς εξελίχθηκε στον χρόνο. Ο ΠΑΟΚ για παράδειγμα που μεγάλωσε με την ομάδα της δεκαετίας του 70΄, είναι υποχρεωμένος να επιλέγει παίκτες που παίζουν ποδόσφαιρο κυριαρχίας. Για παράδειγμα, ένα κλασικό λάθος του ΠΑΟΚ γίνεται στα στόπερ όταν και επέλεξε δύο φορές στο κοντινό παρελθόν τους Ινίγκο Λόπεθ και Χατζηϊσαία που έπαιζαν σε ομάδες που δεν άφηναν μέτρα στη πλάτη τους.

Μετά αναζητά τα βασικά στοιχεία. Τακτική, τεχνική, ταχύτητα ευστροφία. Μετά πάει στα επί μέρους χαρακτηριστικά. Μπορεί να είναι και κάποια που δεν τα βλέπει το μάτι σου. Στον Ουαρντά για παράδειγμα, αυτό που έχει και δεν έχουν άλλοι παίκτες του ΠΑΟΚ είναι η αναρχία στο παιχνίδι του. Ναι χρειάζεται και αυτή καμιά φορά για να σε ξεμπλοκάρει. Να συμβεί κάτι μέσα στο γήπεδο που δεν αντιμετωπίζεται τακτικά.

Κοιτάς γεμάτες χρονιές, κοιτάς αν έχει γίνει αλλαγή πολλές φορές, κοιτάς τραυματισμούς, αλλά κοιτάς και γκολ – ασίστ που υπολογίζονται το ίδιο. Όμως και σε αυτή την αναζήτηση, κοιτάς τον τρόπο. Και το πότε γιατί αν τα γκολ και ασίστ έρχονται σε σημείο που δεν βοηθάνε στο αποτέλεσμα, είναι στοιχείο σημαντικό.

Τα τρεξίματα. Μέτρια τρεξίματα, με ένταση τρεξίματα, σπριντ, επιθετικά τρεξίματα, αμυντικά τρεξίματα. Για παράδειγμα, κοιτάς τον Μάτος που έχει επιθετικά τρεξίματα στο μισό του αντιπάλου και καταλαβαίνεις πως είναι επιθετικός μπακ. Αν τα είχε στο δικό σου μισό θα ήταν καθαρός μπακ.

Οι πάσες παίζουν επίσης σημαντικό ρόλο. Πόσο σίγουρες είναι, σε ποιους χώρους γίνονται, είναι μπροστινές, παράλληλες; Σύγκριση παικτών που παίζουν στην ίδια θέση πχ. Ο Κάνιας είναι πολύ πιο σίγουρος στις μεταβιβάσεις του από τον Μιλιβόγιεβιτς και γενικά σε ότι κάνει στο γήπεδο. Ο Σέρβος όμως κουβαλάει περισσότερο μπάλα, παίρνει περισσότερα ρίσκα στις μεταβιβάσεις και οι πάσες του γίνονται πιο ψηλά που σημαίνει πως βρίσκεται πιο κοντά στην αντίπαλη περιοχή.

Ο ΠΑΟΚ έδωσε τον Ροντρίγκες, έναν εξτρέμ που τρυπούσε την αντίπαλη περιοχή. Δεν έψαχνε τη σέντρα αλλά την μπούκα. Παίρνει τον Πέδρο Ενρίκε έναν πολύ καλό παίκτη να φέρει με σέντρα τη μπάλα εντός περιοχής, με καλύτερη τεχνική, έξυπνο στους χώρους αλλά όχι ταχυδύναμο. Παιχνίδι που μοιάζει περισσότερο στον Τζάλμα και όχι στον Ροντρίγκες. Και αν ο ΠΑΟΚ έχει δύο εξτρέμ που μοιάζουν, σεντράροντας καλά αλλά χωρίς να έχουν τη μπούκα, πόσους παίκτες μπορεί να βάλει στην αντίπαλη περιοχή για να εκμεταλλευτεί τον τρόπο παιχνιδιού των ακραίων; Πλην του φορ και του ενός εξτρέμ που θα κλείνει ποιος; Ο Μπίσεσβαρ ή ο Πέλκας; Ο Τσίμιροτ;

Όλα μετράνε στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Τίποτα δεν συμβαίνει χωρίς λόγο, κανένας οργανισμός στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στο επίπεδο που έχει φτάσει το άθλημα.

Όσο οι ίδιες οι ομάδες δεν φροντίσουν να εκπαιδεύσουν το κοινό – στη προκειμένη περίπτωση εμένα με απασχολεί ο ΠΑΟΚ – τόσο οι κουβέντες να είναι καφενειακές και οι ομάδες δεν θα εξελίσσονται.

Εγώ προσωπικά έχω τεράστιες απαιτήσεις από τον ΠΑΟΚ. Γιατί θεωρώ πως όταν στοχεύσει στο πραγματικό πρόβλημα θα το λύσει σε έναν μήνα.

Και μετά, θα σπάει πλάκα με τους υπόλοιπους.

Πηγή: sdna.gr