Ο Παναθηναϊκός ψάχνει τον χαρακτήρα του!

​Η έκτη σερί ήττα από τον Ολυμπιακό, ο οποίος συνεχίζει να επιβεβαιώνει την ανωτερότητά του, καθώς και ο «ύπνος» (31-16) που έριξε ο Παναθηναϊκός στο τέταρτο δεκάλεπτο απέναντι στον ΠΑΟΚ στην Πυλαία, δεν πρέπει να εκπλήσσουν κανέναν. Οι Πράσινοι βρίσκονται σε διαδικασία σφυρηλάτησης του χαρακτήρα τους και τέτοια βράδια, είτε συνοδεύονται από χτυπήματα στο πρεστίζ είτε από νικηφόρα αποτελέσματα, πρέπει να θεωρούνται αναπόφευκτα. 

Δύο αποφθέγματα μου έρχονται αυτή τη στιγμή για τη σύγχρονη έκδοση του Παναθηναϊκού, η οποία (έκδοση) χαρακτηρίζεται και σημαδεύεται από δύο κοσμοϊστορικά γεγονότα για την ιστορία του αστραφτερού τμήματος μπάσκετ. Και που δεν πρέπει να ξεχνάμε: την αποχώρηση του Ζέλικο Ομπράντοβιτς το 2012 και το αγωνιστικό «αντίο» του Δημήτρη Διαμαντίδη το 2016. Τι είπατε; Είναι εύκολη μια τέτοια διπλή δοκιμασία; 

«Η τύχη, για να φθάσει σε σένα, περνάει μέσα από συνθήκες που δημιουργεί ο χαρακτήρας σου», είχε πει, λοιπόν, ένας γάλλος συγγραφέας, αλλά από την άλλη και «χαρακτήρας είναι αυτό που σου μένει όταν χάσεις όλα όσα θα μπορούσες να χάσεις», σύμφωνα με το αιρετικό σχόλιο ενός αμερικανού χιουμορίστα. Ο Παναθηναϊκός αυτά τα τέσσερα χρόνια προσπάθησε να χάσει όσο λιγότερα μπορούσε. 

Εν πολλοίς, το βασικότερο από αυτά που έχασε σε επίπεδο αποτελεσμάτων ήταν η συμμετοχή στο Φάιναλ Φορ και αυτό το βίωσε με διάφορους τρόπους. Με σκληρές μάχες στα πλέι οφ (Μπαρτσελόνα – ΠΑΟ 3-2, ΤΣΣΚΑ – ΠΑΟ 3-2), αλλά και χωρίς ιδιαίτερη αντίσταση (ΤΣΣΚΑ – ΠΑΟ 3-1, Μπασκόνια – ΠΑΟ 3-0). Ολες, πάντως, τις φορές με μειονέκτημα έδρας. 

Στις εγχώριες διοργανώσεις, οι Πράσινοι κατέκτησαν δυο νταμπλ (σεζόν 2012-13 και 2013-14), πανηγύρισαν και τα τέσσερα Κύπελλα (2012-2016) και έχασαν τον τίτλο του πρωταθλητή τις δύο τελευταίες σεζόν από τον Ολυμπιακό. 

Εχασε, λοιπόν, και κέρδισε προκρίσεις και τίτλους. Δεν κατάφερε, όμως, να κτίσει ό,τι με κόπο, υπομονή, επιμονή και ακόμη περισσότερες απώλειες δημιούργησε ο Ολυμπιακός από το 2004 και εντεύθεν: ισχυρό κορμό, που μεταφράζεται σε ισχυρή προσωπικότητα και ατσάλινο χαρακτήρα, σε ένα σύνολο με τον ίδιο προπονητή για τρίτη σερί σεζόν (Σφαιρόπουλος), με έναν κεντρικό πυλώνα (Σπανούλης), σημαντικούς έλληνες παίκτες (Πρίντεζης, Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Μάντζαρης), έναν σπουδαίο σουτέρ (Λοτζέσκι), και άξιους ρολίστες (Μπιρτς, Γκριν, Μιλουτίνοφ). 

Την ίδια στιγμή, ο Παναθηναϊκός έχει αναθέσει την τεχνική ηγεσία σε τέταρτο προπονητή σε ισάριθμα χρόνια (Πασκουάλ μετά τους Πεδουλάκη, Ιβάνοβιτς, Τζόρτζεβιτς) και αν εξαιρέσουμε τους Καλάθη και Φώτση η αγωνιστική υφή του παραπέμπει στη Φενέρμπαχτσε του Ζέλικο Ομπράντοβιτς (έλλειψη κορμού γηγενών παικτών) με τη διαφορά ότι οι παίκτες του Τριφυλλιού είναι μεν -όχι όλοι, αλλά κάποιοι- από το λεγόμενο πρώτο ράφι, αλλά δεν παίρνουν και 2,5 εκατ. δολ. όπως π.χ. ο Εκπε Ούντο! Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν Ελληνες στο ρόστερ, αλλά ο ποιοτικός Μπουρούσης δεν έχει πλησιάσει ακόμη τον περυσινό κυρίαρχο εαυτό του, ο Παππάς δεν δείχνει να ταιριάζει μπασκετικά με τον Πασκουάλ και οι Μποχωρίδης – Χαραλαμπόπουλος παίρνουν χρόνο μόνο στο ελληνικό πρωτάθλημα. Επί του παρόντος τουλάχιστον…

Εχουν γραφτεί πολλά για τον Παναθηναϊκό του ΣΕΦ. Αλλα αποδίδουν τη δικαιοσύνη και άλλα είναι ακραία και υπερβολικά. Το βέβαιον είναι ότι οι Πράσινοι αναζητούν το χαμένο μέταλλο, που είχαν επί των ημερών του Ομπράντοβιτς, αλλά και σε μια ακόμη περίοδο, που αρκετοί εξ ημών λησμονούμε ή αφήνουμε στην άκρη υποσυνείδητα. Είναι η περίοδος 2012-13, κατά την οποία η συνύπαρξη των Γκιστ – Λάσμε, σε συνάρτηση με την παρουσία του Διαμαντίδη (και του Τσαρτσαρή), διατήρησαν τον Παναθηναϊκό σε πολύ υψηλό επίπεδο. Για ποιο λόγο; Γιατί απέκτησαν γρήγορα «χημεία» και χαρακτηρίζονταν από ισχυρό μέταλλο, που κόντεψε να φέρει τον ΠΑΟ σε ένα ακόμη Φάιναλ Φορ και προκάλεσε το «sweep» επί του Ολυμπιακού και μάλιστα με μειονέκτημα έδρας.

Ο Παναθηναϊκός πρέπει να χαίρεται γιατί έπειτα από μετριότατες λύσεις μετά τον Πεδουλάκη (ο Ιβάνοβιτς κύριος, αλλά αναχρονιστικός και ο Τζόρτζεβιτς, basketball genius, αλλά εχθρός της εργατικότητας) βρήκε έναν από τους κορυφαίους προπονητές της Ευρώπης, που έχει όλο το πακέτο για να τον ξανακάνει σπουδαίο: είναι ευφυέστατος, εργασιομανής, τελειομανής, αλλά και δίκαιος. Σαφώς και θα υπάρξουν βράδια, όπως στο ΣΕΦ, όπου ο Ολυμπιακός -αν και πολύ μακριά από την τελειότητα- έβγαζε φλόγα και δίψα, προσωπικότητα και αυτοπεποίθηση και ο Παναθηναϊκός ήταν εκκωφαντικά μονοδιάστατος, ή στην Πυλαία, όπου οι Πράσινοι είδαν και έπαθαν, ώσπου να υποτάξουν μια ομάδα, η οποία κοστίζει όλη όσο ο Φελντίν, που θεωρείται χαμηλόμισθος!

Το Τριφύλλι, όμως, βρίσκεται σε διαδικασία σφυρηλάτησης χαρακτήρα και αυτά τα φαινόμενα, οι οδυνηρές ήττες και οι μετριότατες εγχώριες βραδιές, θα συνεχίσουν να υπάρχουν για ένα διάστημα. Το πόσο δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε. Η διαίσθηση που υπάρχει στα ενδότερα της ομάδας είναι ότι η φετινή εκδοχή του Panathinaikos BC έχει τα στοιχεία, ώστε να μπορέσει να γίνει ανταγωνιστικός και να κατακτήσει στόχους από αυτή κιόλας της σεζόν. Μένει να αποδειχτεί αν αυτή η αίσθηση έχει ισχυρά θεμέλια ή αν αποτελεί ευσεβή πόθο των παροικούντων την πράσινη Ιερουσαλήμ. Κοινώς αν άλλη μια σεζόν πάει στράφι…

Πηγή: sdna.gr