Καλή αρχή με το staff, κακή αρχή με τον Κουρμπέλη

​Τρεις εβδομάδες πίσω, το ερώτημα εδώ ήταν (ναι, ένας σύγχρονος Κυράστας, αλλά) ποιος Παναθηναϊκός τον προσέλαβε. Πώς ήταν ο Παναθηναϊκός όταν έδωσαν τότε τη δουλειά στον συχωρεμένο Γιάννη, πώς είναι τώρα ο Παναθηναϊκός που δίνει τη δουλειά στον Μαρίνο. Τρεις εβδομάδες μετά, ήδη έχουμε αρκετές από τις απαντήσεις. Και είναι, ομολογουμένως, ενδιαφέρουσες.

Ο Αλαφούζος, το φανερώνουν οι εσπευσμένες κινήσεις αμέσως μετά την πρόσληψη του προπονητή,αντιλήφθηκε πως δεν χρειαζόταν, ίσα-ίσα για ν’ αποσυμπιεστεί με τον Στραματσόνι, ένα σαν τον Ουζουνίδη…και τέλος. Ο Αλαφούζος αντιλήφθηκε πως χρειαζόταν τον Ουζουνίδη, σ’ ένα εκ θεμελίων αναδομημένο οργανόγραμμα. Του ποδοσφαιρικού τμήματος, κατ’ αρχήν.

Το ποδοσφαιρικό είναι, ανέκαθεν, το πρωτεύον. γοφυσιολογικό, αποκατάσταση, σκάουτινγκ, ό,τι άλλο. Πήρε καλούς «παίκτες» εδώ κι εκεί, και στα γρήγορα, αυτό το διάστημα ο Παναθηναϊκός. Οι καλύτεροι παίκτες, όμως, παντού είναι οι καλοί συμπαίκτες. Μένει να φανεί. Όχι αν ξέρουν να παίξουν, τον ρόλο τους. Αν μπορούν να παίξουν, σαν τα συγκοινωνούντα δοχεία, μαζί. Αν θα ταιριάξουν.

Οι καλοί συμπαίκτες, ο καθένας με τον τρόπο του και στο πόστο του, συντελούν στο να εξοικονομεί το κλαμπ, πανταχόθεν, χρήματα. Μειώνουν, λόγω της επαγγελματικής ικανότητος, τα λεγόμενα πεταμένα λεφτά. Ένα κακό στήσιμο, μία κακή εκγύμναση, μία κακή επιλογή ή μία κακή διαπραγμάτευση, μία κακή διαχείριση τραυματισμών, στο τέλος όλα είναι (απολεσθέν) χρήμα.

Ο Παναθηναϊκός τους πήρε, ακριβώς σε φάση που το χρειάζεται όλο αυτό. Και κάτι σωστό να βάλει μπροστά για να φτιάξει, έστω ξεκινώντας από μέσα περιόδου, και πεταμένα λεφτά να γλιτώσει. Λίγα, περισσεύουν. Κάμποσα, εκκρεμούν να οφείλονται αριστερά και δεξιά.Κάμποσα, επίσης, καθημερινά φεύγουν απ’ τις τρύπες του διάτρητου βαρελιού. Δίχως να επιστρέφουν, με κάποιου είδους ανταπόδοση. Ο Βέμερ κι ο Ταυλαρίδης, ένα παράδειγμα, ακόμη (ανήκουν στο pay-roll και) πληρώνονται.

Το νέο σχήμα, σε οποιονδήποτε άνθρωπο του αληθινού ποδοσφαίρου προξενεί μόνον ευμενή διάθεση. Αυτή την Παρασκευή, στο ράδιο, είχα τη δυνατότητα να δω στο μισό μέτρο, να ψηλαφίσω πες, την ευμενή διάθεση του Ντέμη Νικολαίδη, ενός ΑΕΚτσή, ενόσω αραδιάζαμε τα καινούργια ονόματα. Τα καινούργια πρόσωπα. Οι περισσότεροι, άλλωστε, είναι φίλοι. Δεν υπηρετούν ομάδες. Έχουν υπηρετήσει το ποδόσφαιρο, δια των ομάδων στις οποίες εκάστοτε εργάζονται. Ο,τι ομάδα και να είσαι, εάν είσαι «του ποδοσφαίρου» εύχεσαι, δεν νοείται κάτι διαφορετικό, να πάνε καλά.

Και έρχεται η, απ’ όσα αντιλαμβανόμαστε μάλλον δρομολογημένη πριν την επαναστελέχωση του σταφ, πρώτη κίνηση. Κουρμπέλης. Πολύ καλός παίκτης. Πολύ σοβαρό παιδί. Εκτός μόδας, άρα ψαγμένη επιλογή, όχι παρορμητική, όχι σε εποχή να τον θέλουν όλοι και να γίνεται ο κλασικός πλειστηριασμός. Κι όμως, σε τίμημα μη ρεαλιστικό. Εκτός πραγματικότητος (της αγοράς). Για την ακρίβεια, σε τίμημα διπλάσιο του ρεαλιστικού. Και δεν είναι θέμα, τόσο, εάν ο ποδοσφαιριστής θα μπορέσει να το σηκώσει. Το εύλογο αντίβαρο των απαιτήσεων.

Το βασικό after-effect είναι, ένα, πώς θα το ακούσουν όσοι στα πέριξ έχουν λαμβάνειν και τους πηγαίνουν από μήνα σε μήνα. Δεύτερον και ακόμη πιο σημαντικό επί του πρακτέου, εάν φεύγουν τόσα χρήματα σ’ αυτό, τι θα περισσέψει για τις περαιτέρω ανάγκες του Ιανουαρίου. Τα λοιπά συν, στο ρόστερ. Και, κυρίως, τα (κοστοβόρα, όσο να πεις) πλην. Άλλη μία φορά, ο αγαθών προθέσεων Αλαφούζος έκανε μια «καλή αρχή» με μια…κακή αρχή. Η λογική, προς το παρόν, εξακολουθεί ν’ αναζητείται.

Πηγή: sdna.gr