Στον Ολυμπιακό… δεν αντέχεται η «περιπέτεια»

​Στην προσπάθεια να κατανοήσει κανείς απέξω, προς τι όλο αυτό το ασταμάτητο τσιτσίρισμα εντός και πέριξ του Ολυμπιακού με τον Πάουλο Μπέντο, τα κόκκινα πρωτοσέλιδα της Δευτέρας υπήρξαν, ομολογουμένως, κατατοπιστικά.

Γενικώς τα πρωτοσέλιδα, ιδίως τα λεγόμενα οπαδικά, εκτός απ’ το να εξυπηρετούν τη σκοπιμότητα ότι αποτυπώνουν (όσα το κάνουν, εννοείται όχι όλα) νον-πέιπερ, επιπλέον έχουν το καλό ότι εκφράζουν τον παλμό. Το σκεπτικό. Τη νοοτροπία. Εν ολίγοις, κοιτάζεις και μπαίνεις γρήγορα στο νόημα.

Ετούτη τη Δευτέρα, εκείνο που αυθορμήτως εκφράστηκε ήταν ότι όλα τα ματς τα κάνουμε ντέρμπι, δεν μπορούμε να ησυχάσουμε, μας βγαίνει η ψυχή. Εν κατακλείδι, για να μη συμβαίνει τίποτε απ’ όλ’ αυτά τα διαβολικά πράγματα, πρέπει να ενισχυθεί η ομάδα. Ειδάλλως, «δεν αντέχεται».

Η περιπέτεια, ξέρετε, είναι η κανονικότητα στο ποδόσφαιρο. Το συν-πλην σε σχέση με τον ανταγωνισμό, το ν’ αυξομειώνεται κάθε Κυριακή η διαφορά σαν ακορντεόν, είναι το φυσιολογικό. Το ανώμαλο, ήταν το άλλο. Απλώς, είχαμε (κακο)μάθει στο άλλο και δυσκολευόμαστε να συνηθίσουμε αυτό.

Η Ρεάλ φέρνει στο Μπερναμπέου, κάποια Κυριακή, 1-1 με την Εϊμπαρ, άλλες Κυριακές νικά τη Θέλτα με γκολ στο 81’ ή την Αθλέτικ με γκολ στο 83’, τις προάλλες με τη Ντεπορτίβο ήταν πίσω (1-2) ως το 84’ και νίκησαν (3-2) με γκολ στο 90’+2’, η Ρεάλ επαναλαμβάνω, και δεν κάνει εντύπωση σε κανένα.

Είναι μέρος του πρωταθλήματος, και οι δύσκολες νίκες, και οι ξεκούραστες νίκες, και…οι μη-νίκες. Δεν θυμάμαι κανένα πρωτοσέλιδο της Μάρκα, να κλαίγεται γι’ αυτό. Ισα-ίσα, ξέρουν να εκτιμούν τα κατά καιρούς θρίλερ. Ν’ απολαμβάνουν το ακορντεόν. Και δεν ντρέπονται, από μεγαλομανία, να πανηγυρίσουν σαν τρελοί μία νίκη στο 90’+2’.

Το ανώμαλο «άλλο» εδώ σε μας, ήταν ότι οι μισές ομάδες της Σούπερ Λιγκ δεν έμπαιναν καν στη διαδικασία να τα παίξουν, τα παιγνίδια με τον Ολυμπιακό. Για να μη το μετανιώσουν. Μερικές που τα έπαιζαν, το σκυλομετάνιωναν επειδή και την ημέρα τους χαλούσαν και αφόρητο κόστος, άμα δεν κάθονταν φρόνιμα, πλήρωναν μετά. Τα υπόλοιπα δε, ήταν τα ντέρμπι.

Δεν μπορούν να είναι όλα, όμως, εξάρες με τη Βέροια και τεσσάρες με τον Λεβαδειακό. Εάν ο Ολυμπιακός ψάχνει προπονητή «να κερδάμε 3-0 από το 20’» κι ο αντίπαλος να επιτρέπεται να περάσει τη σέντρα μετά το 75’ και μόνον όταν το ταμπλό γράφει τουλάχιστον 5-0, κι άμα μειώσει σε 5-1 να τους χειροκροτήσουμε κιόλας, μάλλον ψάχνουν ένα είδος που, στον αληθινό κόσμο, δεν υπάρχει.

Οι περισσότερες ομάδες έχουν την (όποια) αξία τους, τις (όποιες) δυνατότητές τους, τον (όποιον) τρόπο τους. Την περηφάνια τους και, φυσικά, το εξτρά κίνητρο ότι παίζουν με τον πιο ισχυρό αντίπαλο στη χώρα. Να ματώσεις, λοιπόν, για να (εάν) γονατίσεις τον ΠΑΣ, τον Ατρόμητο, την Κέρκυρα, τον Ηρακλή, τον Παναιτωλικό, τον Πανιώνιο, τη Λάρισα, δεν είναι ντροπή, είναι νορμάλ. Θα πάρεις και πέντε σφυρίγματα επειδή είσαι το μεγάλο όνομα, ως εκεί. Όπως κάποτε που είχες να πας Κυριακή στη Δράμα, στο Ηράκλειο, στην Ξάνθη και το σκεφτόσουν…απ’ τη Δευτέρα. Γιατί ήταν, πράγματι, περιπέτεια. Ωραιότατη, έχω να σας πω.

Αν ο Ολυμπιακός το ξεσυνήθισε και δεν τους αρέσει, αν τρελαίνονται επειδή ο αντίπαλος στο 0-0 τους κάνει φάση, αν τα θέλουν όλα σίγουρα και δεδομένα, αν Χριστούγεννα με +9 είναι λίγο γιατί μόνον ένα +25 θα μπορούσε να θεωρηθεί ικανοποιητικό, τότε κακώς τα βάζουν με τον δύστυχο προπονητή. Η μοναδική λύση σ’ αυτό είναι να βρουν, όχι άλλον προπονητή, άλλους (μετά απ’ αυτούς που έχουν, πια, καεί) νταραβεριτζήδες. Ωστε να επαναφέρουν το έργο του πρωταθλήματος, στην προτέρα ευτυχή περίοδο…

Πηγή: sdna.gr