Τον Μπεργκ ή τον «προστατεύεις» ή τον αφήνεις να πάει στην ευχή του Θεού

Τον Μάρκους Μπεργκ τον λατρεύει ο κόσμος του Παναθηναϊκού. Δεν έχει άδικο. Είναι ο μοναδικός top class ποδοσφαιριστής που διαθέτει το ρόστερ της ομάδας του. Εκείνος που «διαφημίζει» το όνομα της ομάδας του στο εξωτερικό, λαμβάνοντας μέρος σε μεγάλες διοργανώσεις (παράδειγμα το πρόσφατο EURO). Εκείνος που θα την πει και λίγο στον αντίπαλο, θα μανουριάσει λίγο περισσότερο, θα τρέξει και θα μοχθήσει όταν οι υπόλοιποι θα τα παρατήσουν (βλ. ματς με Απόλλωνα).

Υπάρχουν και οι «στραβές» μέρες του Μπεργκ. Τη φετινή περίοδο είναι πολλές. Πέρασε ένα διάστημα απίστευτου ντεφορμαρίσματος και μάλιστα με πολλαπλές συνέπειες. Δεν έβρισκε δίχτυα, είχε νεύρα, την «έλεγε» σε συμπαίκτες και αντιπάλους, έχανε το μυαλό του, τον ίδιο του τον εαυτό. Εκείνο το «ξενερωμένος» που πολλές φορές ακούμε δεξιά κι αριστερά, είναι πολλές οι στιγμές που έχει βάση. Ο Μπεργκ στις τελευταίες μέρες του Στραματσόνι ήταν ξενερωμένος. Σπασμένος. Εκνευρισμένος. Είδε την ομάδα του να μένει εκτός πρωταθλήματος και γνώριζε πως η μεγαλύτερη ευθύνη ήταν του Ιταλού. Οι ποδοσφαιριστές ξέρουν πάντα πριν από τον καθένα πόσες και ποιες ευθύνες αναλογούν στον προπονητή τους. Πολλές φορές είναι εκείνοι μάλιστα που καθορίζουν τις εξελίξεις.

Ο «ξενερωμένος» Μπεργκ κάνει κακό στον Παναθηναϊκό. Ευτυχώς, εμφανίζεται λιγότερες φορές απ’ ότι ο ορεξάτος Μπεργκ. Η αλλαγή προπονητή άλλαξε και τον Σουηδό. Έβγαλε τον καλό του εαυτό. Το έκανε από το Περιστέρι κιόλας. Ο Σουηδός μπορεί να ήταν άστοχος (έβαλε ένα στα τέσσερα), όμως ήταν εκεί. Μέσα στη φάση, έτοιμος να την τελειώσει. Και με δικό του γκολ ο Παναθηναϊκός πέρασε από μία δύσκολη έδρα. Και μάλιστα γκολ με… νεύρα. Σουτάροντας με οργή στην εστία. Με ξέσπασμα. Λίγες μέρες μετά ο Σουηδός απέδειξε στη Ριζούπολη γιατί τον λατρεύει ο κόσμος του Παναθηναϊκού με τα καλά του και τα στραβά του.

Μπήκε σε ένα ματς που ΔΕΝ γύριζε. Και το γύρισε. Μόνος του. Σκόραρε, πάσαρε, έτρεξε, μάρκαρε, έγινε αμυντικός χαφ, έγινε λίμπερο, ρωτούσε στον πάγκο για το ματς του ΟΦΗ, ρωτούσε και ξανά ρωτούσε για το πόσα γκολ χρειάζονταν, έγινε προπονητής εντός αγωνιστικού χώρου και στο τέλος κάλεσε τους συμπαίκτες του να πάνε να χαιρετήσουν τους ελάχιστους που είχαν μείνει στο γήπεδο από το ημίχρονο. Ηγέτης. Κανονικός. Απ’ αυτούς που γίνονται είδωλα στα μικρά παιδιά που ζητούν απ’ τους μπαμπάδες να τους πάνε στο γήπεδο.

Έμοιαζε, όμως, το απόγευμα της Πέμπτης να είναι απελπιστικά μόνος. Μοναχικός καβαλάρης ανάμεσα σε παίκτες που ήταν έτοιμοι να ξεφτιλιστούν για δεύτερη φορά από ομάδα Β’ Εθνικής. Δεν είναι η πρώτη φορά που συμβαίνει. Έχουν υπάρξει κι άλλες μέρες που ο Μπεργκ έμοιαζε απελπιστικά μόνος να παλεύει για να σώσει τα προσχήματα. Δεν έχει σημασία αν απέναντι είναι ο Απόλλωνας ή ο Ολυμπιακός, ο ΠΑΟΚ ή ο Άγιαξ, ένα ματς Κυπέλλου ή ένα ματς πρόκρισης στην Ευρώπη. Σημασία έχει να παλεύεις μέσα στο γήπεδο για να κερδίζεις είτε παίζεις στο Μπερναμπέου, είτε παίζεις στη γειτονιά σου. Κι αν δεν καταφέρεις να κερδίσεις, να είσαι σίγουρος πως προσπάθησες γι’ αυτό. Όπως έκανε ο Μπεργκ το βράδυ της Πέμπτης. Προσπάθησε για να κερδίσει ο Παναθηναϊκός. Αν δεν τα κατάφερνε, αν το δοκάρι του Απόλλωνα έμπαινε ή αν το ΟΦΗ – Ηρακλής ερχόταν Χ, ο Παναθηναϊκός θα έμενε έξω και πιθανόν να είχε κι άλλες περιπέτειες. Όμως ο Μπεργκ θα είχε παλέψει για να τις αποφύγει ο σύλλογος. Κάτι που δεν έκαναν οι περισσότεροι συμπαίκτες του.

Αν ήμουν Μπεργκ θα ζητούσα από τον προπονητή μου να μου δώσει τις εγγυήσεις πως θα αλλάξει τους συμπαίκτες μου… χθες. Θα τον ρωτούσα αν είναι σε θέση να φέρει στην ομάδα παίκτες με τη δική του σκέψη και συμπεριφορά, με τη δική του προσωπικότητα. Θα του εξηγούσα πως ο ίδιος δέχτηκε να μείνει στον σύλλογο όχι μόνο επειδή έχει βρει τον… παράδεισό του, όπως είχε δηλώσει προσφάτως, αλλά διότι περιμένει απ’ το κλαμπ να εξελιχθεί, να διεκδικεί τίτλους και να τους κατακτά. Θα μιλούσα και στη διοίκηση για όλα αυτά. Θα έκανα ενέργειες προκειμένου να μην πηγαίνει χαμένος ο ιδρώτας μου και η προσπάθειά μου. Κι αν δεν έπαιρνα εγγυήσεις, θα έφευγα. Τόσο απλά, τόσο ειλικρινά, τόσο ποδοσφαιρικά. Ή οι στόχοι της ομάδας θα συμβαδίζουν με αυτούς του Μπεργκ ή ο Μπεργκ θα αποχωρήσει από τον σύλλογο. Αν δεν το καταλάβουν άπαντες, τότε θα χάσουν σύντομα τον ηγέτη τους. Κι αν δεν τον χάσουν με μεταγραφή, θα τον «χάσουν» οριστικά κι αμετάκλητα τούτη τη φορά απ’ το… ξενέρωμά του.

πηγή: panathinaikos24.gr