Ο πόλεμος των… 15 ημερών του Ουζουνίδη

Ο Μαρίνος Ουζουνίδης συμπλήρωσε στο ματς με τον Απόλλωνα στη Ριζούπολη δεκαπέντε ημερολογιακές ημέρες στον πάγκο του Παναθηναϊκού και τα κατορθώματά του φαντάζουν εντυπωσιακά εάν αναλογιστεί κανείς τα δεδομένα που προϋπήρχαν και τις συνθήκες που επικρατούσαν στην ομάδα όταν αντικατέστησε τον Αντρέα Στραματσόνι στο «τιμόνι».

Μέσα σε (κυριολεκτικά) ελάχιστο χρονικό διάστημα, δηλαδή, και παρότι το δείγμα γραφής είναι αντικειμενικά ανεπαρκές για ασφαλή συμπεράσματα ως προς την εξέλιξη της πορείας του στο τριφύλλι, είναι ξεκάθαρο και στον πλέον αδαή ότι ο Παναθηναϊκός έβαλε «φρένο» στον κατήφορο και πραγματοποιεί σταθερά βήματα προς την (επιστροφή στην) κανονικότητά του.

Ο Ουζουνίδης ανέλαβε μία ομάδα καταρρακωμένη ψυχολογικά, χωρίς νεύρο και επίγνωση της κατάστασης και της βαριάς φανέλας που κουβαλάει, απείθαρχη εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων, «soft» σε όλους τους τομείς, δίχως ικανοποιητικά επίπεδα φυσικής κατάστασης, με τον κόσμο στα… κάγκελα, την πίεση να σπάει κόκαλα και τον αθλητικό εγωισμό των παικτών στα τάρταρα.

Μία ομάδα που δεν μπορούσε να γυρίσει, όχι ματς αλλά ούτε… μπιφτέκι, που όταν ένας αγώνας της στράβωνε ο διακόπτης έπεφτε ολοκληρωτικά και έσβηνε ταπεινωτικά και εξοργιστικά.

Αυτή (και ακόμα χειρότερη) ήταν η κατάσταση στον Παναθηναϊκό το τελευταίο δίμηνο της… κατηφόρας με σπασμένα τα φρένα, υπό αυτές τις αν μη τι άλλο δύσκολες/οριακές συνθήκες ο Αλαφούζος έδωσε στον Ουζουνίδη τα «κλειδιά».

Και με τον Ουζουνίδη να επιβεβαιώνει, σε πρώτη τουλάχιστον φάση, το μέγα σφάλμα του Αλαφούζου να μην τον είχε προσλάβει νωρίτερα, αμέσως μετά το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό ή ορθότερα μετά το «τέλος» του Αναστασίου όταν το είχαν εισηγηθεί οι Φύσσας-Βόκολος, αλλά προτιμήθηκε από τη διοίκηση η επιλογή ξένου και κούρσα ανάμεσα σε Παούνοβιτς και Στραματσόνι.

Ο Ουζουνίδης ανέλαβε ωστόσο εν μέσω οριακών καταστάσεων, με πρόγραμμα «φωτιά» στο πρωτάθλημα, μία τελευταία υποχρέωση στον όμιλο της Ευρώπης, αλλά και με την ομάδα με το ενάμιση πόδι αποκλεισμένη από το βασικό στόχο του Κυπέλλου Ελλάδας μετά την ταπεινωτική ήττα από τον ΟΦΗ στο Ηράκλειο.

Κι, όμως, κατάφερε μία σειρά από άκρως σημαντικά πράγματα που φάνταζαν ακατόρθωτα ίσως και αδιανόητα πριν από δύο εβδομάδες, όταν έκανε την πρώτη του προπόνηση ως προπονητής του Παναθηναϊκού στο Κορωπί εν μέσω του «ντου» των εξαγριωμένων οπαδών και των παρεπόμενών της.

Κράτησε την ομάδα ενωμένη στα αποδυτήρια, σε μία εξαιρετικά κομβική χρονική περίοδο και στο παρθενικό του ντέρμπι με την πράσινη φόρμα, στην πιο βουβή και άδεια Λεωφόρο των τελευταίων ετών, κατέκτησε τη νίκη απέναντι στον ΠΑΟΚ.

Εφερε την πρώτη νίκη του Παναθηναϊκού σε ντέρμπι για πρώτη φορά μετά τα… περυσινά πλέι οφ κόντρα στην ΑΕΚ, έχοντας μόλις δύο προπονήσεις στο ενεργητικό του.

Εδωσε αρχικά το φιλί της ζωής και συνέχισε περνώντας νικηφόρα από το Περιστέρι, χωρίς να αισθανθεί την παραμικρή απειλή, με αντίπαλο μία από τις πιο φορμαρισμένες και επικίνδυνες ομάδες του πρωταθλήματος.

Και«έσωσε» τον ένα από τους δύο βασικούς εγχώριους στόχους, έχοντας προφανώς υπέρ του τις συγκυρίες στο άλλο ματς του ομίλου, αλλά και ανατρέποντας με ιδανικό τρόπο την τραγική εικόνα και την κατάσταση του πρώτου ημιχρόνου στη Ριζούπολη.

Πράγματι ουδείς στον Παναθηναϊκό δικαιούται να είναι ικανοποιημένος, πόσω μάλλον χαρούμενος, από τη συνολική εικόνα της ομάδας, έστω κι αν ήταν πειραματική/δοκιμαστική η ενδεκάδα που παρατάχθηκε στο συγκεκριμένο ματς, ούτε φυσικά από το γεγονός ότι μία αυτονόητη νίκη έγινε τελικά… θρίλερ.

Αλλίμονο. Προφανώς έχει πέρα ως πέρα δίκιο ο Ουζουνίδης στα λεγόμενά του, μέσω των οποίων άλλωστε περνάει το σωστό μήνυμα και την ενδεδειγμένη νοοτροπία στους παίκτες του Παναθηναϊκού (προφανής ο στόχος), για τον απλούστατο λόγο ότι νιώθει τι εστί Παναθηναϊκός και έχει την εμπειρία και την προσωπικότητα να το περάσει και στους παίκτες στα αποδυτήρια.

Ο Ουζουνίδης έχει επιβάλει ξανά αρχές στα αποδυτήρια, μετέδωσε τα Παναθηναϊκά… αυτονόητα, με «γκάζια» αλλά και παροτρύνσεις και πώρωση, ανάλογα με τις περιστάσεις, «τσιτώνοντας» τον αθλητικό (και όχι μόνο) εγωισμό των παικτών του.

Ανεξαρτήτως δηλαδή της εικόνας και της πρόκρισης ζωτικής σημασίας, σε ένα ματς που οι ουδέτεροι το απόλαυσαν αλλά οι Παναθηναϊκοί πήγαν να πάθουν καρδιακά, το μεγαλύτερο όφελος της ομάδας ήταν αναμφίβολα η αντίδρασή της.

Η πρώτη φετινή της ανατροπή, ανεξαρτήτως αντιπάλου, όταν το ματς «έκαιγε» και η «ταφόπλακα» αιωρούνταν πάνω απ’ τα κεφάλια όλων.

Γεγονός πρωτόγνωρο για τη φετινή ομάδα του Παναθηναϊκού που όταν «στράβωνε» ένα ματς, παρέδιδε πνεύμα και έχανε τα αβγά και τα πασχάλια και τη γη κάτω απ’ τα πόδια της.

Για αυτό άλλωστε είναι τόσο σημαντικά τα αποδυτήρια μιας μεγάλης ομάδας με τεράστιο ειδικό βάρος, για αυτό ένας ολοκληρωμένος προπονητής δεν αρκεί να είναι γνώστης του ποδοσφαίρου, της τακτικής και των αυτοματισμών, αλλά να έχει και την προσωπικότητα να εμπνεύσει, να ξυπνήσει, να ταρακουνήσει και να κουμαντάρει ένα υπερωκεάνιο (ειδικότερα) εν μέσω θυελλωδών ανέμων.



Πηγή:sdna.gr