Ο «θάνατος» των προβληματικών…

​Κάποια ερωτήματα στα επαγγελματικά σπορ απαντώνται εύκολα, χωρίς καν να χρειαστεί έρευνα. «Υπάρχει περίπτωση να κινηθεί ο Παναθηναϊκός για τον Αλεσάντρο Τζεντίλε;», ρωτούσαν αρκετοί φίλοι του Τριφυλλιού, όταν έσκασε σαν βόμβα η είδηση του «διαζυγίου» του Ιταλού σταρ με την Αρμάνι Μιλάνο συνταράζοντας την μπασκετική κοινότητα και γεννώντας μεταγραφικά σενάρια. 

Για όποιον γνωρίζει τι σημαίνουν αποδυτήρια, ομάδα, χημεία, καλός συμπαίκτης, καλή νοοτροπία, δεν χρειάζεται ιδιαίτερη σκέψη. Η απάντηση είναι «αποκλείεται». Από εδώ μέχρι το Μιλάνο! Φυσιολογικά, ένα τέτοιο όνομα θα δημιουργούσε επίδοξους μνηστήρες. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς, όμως, έδωσε πρώτος το στίγμα. «Ολα αυτά είναι φήμες», ξεκαθάρισε ο «Ζοτς» και μέσα του θα σκέφτηκε πόσο πολύ έχει κοπιάσει όχι μόνο ο ίδιος, αλλά οποιοσδήποτε προπονητής σε έναν σοβαρό σύλλογο, για να δημιουργήσει καλό κλίμα στα αποδυτήρια της ομάδας του. Για να επιτευχθεί αυτός ο στόχος, υπάρχει μόνο ένας τρόπος. Η συνύπαρξη καλών χαρακτήρων. 

Η πρώτη ήττα για τον ικανότατο παίκτη, αλλά με πολύ κακή νοοτροπία και με υπερτροφικό εγωισμό γιο του Νάντο Τζεντίλε, ήλθε στα μέσα του περασμένου Σεπτεμβρίου, όταν λίγες ημέρες πριν από την έναρξη της σεζόν, ο πρόεδρος της Αρμάνι Λίβιο Πρόλι πήρε την πολυσυζητημένη απόφαση να ξηλώσει το περιβραχιόνιο του αρχηγού από τον 24χρονο σταρ! Το γυαλί ράγισε, ωστόσο ο ιστορικός σύλλογος του έδωσε την ευκαιρία να επανορθώσει, αλλά εκείνος τα έκανε μαντάρα, όπως θα διαβάσετε στο ρεπορτάζ του Γιώργου Ζάκκα. Ο Τζεντίλε, όχι μόνο αψήφησε το καμπανάκι συναγερμού, αλλά το προσπέρασε επιδεικτικά, προκαλώντας ουσιαστικά την απομάκρυνσή του με τη μορφή δανεισμού, καθώς το συμβόλαιό του έληγε κανονικά το 2018. Το ότι η ανακοίνωση αναφέρει τη φράση κοινή συναινέσει έγινε προφανώς για λόγους ευγενείας. 

Όσο ταλέντο κι αν έχει ένας παίκτης, άλλο τόσα προβλήματα προσθέτει στην ομάδα του εάν αποδεδειγμένα διαθέτει κακή νοοτροπία. Και είναι τέτοιοι οι ρυθμοί στον πρωταθλητισμό, ώστε δύσκολα ένας προπονητής να θελήσει να ασχοληθεί με έναν τόσο ιδιόρρυθμο χαρακτήρα. Και να ξοδέψει χρόνο για να τον τιθασεύσει. Οι σοβαρές ομάδες της Ευρώπης έχουν συγκεκριμένους κώδικες. Δίνουν τεράστια έμφαση στα αποδυτήρια. Προτού υπογράψουν έναν παίκτη, λαμβάνουν τόσες πολλές πληροφορίες, ώστε τις περισσότερες φορές είναι σαν να κρατούν στα χέρια τους μαζί με το συμβόλαιο και το ψυχογράφημά του! Ρωτούν και μαθαίνουν τα πάντα. Από τα προφανή, δηλαδή τη συμπεριφορά και τις συνήθειες, ως το παρελθόν, ακόμη και το πιο κρυφό μυστικό, που αφορά στην προ-προηγούμενη συζυγική σχέση.

«Αν έβλεπες τα αποδυτήρια του Ολυμπιακού μετά το σημαντικό διπλό επί της Νταρουσάφακα, θα νόμιζες ότι για αυτούς ήταν άλλη μια μέρα στη δουλειά», μου μετέφερε αυτόπτης μάρτυρας και αυτή η αντιμετώπιση φέρει πρωτίστως τη σφραγίδα του Βασίλη Σπανούλη και του εκάστοτε προπονητή, οι οποίοι ξέρουν να διαχειρίζονται τα συναισθήματα στις μεγάλες νίκες και τις οδυνηρές ήττες. Σε αυτό παίζουν ρόλο οι χαρακτήρες. «Αν έβλεπες με πόσο μεγάλο σεβασμό παρατηρούσε ο νέος ξένος μας τη στάση του Διαμαντίδη, θα καταλάβαινες για ποιο λόγο ο εν λόγω παίκτης αφομοίωσε τόσο γρήγορα τη φιλοσοφία του Παναθηναϊκού», μου είχαν πει παλαιότερα. Σε αυτές τις ομάδες η κακή νοοτροπία δεν προλαβαίνει να εισβάλλει σαν ιός. Αποβάλλεται από το scouting…

Σαφέστατα, ο κάθε παίκτης, ο κάθε άνθρωπος, δικαιούται μια δεύτερη ευκαιρία. Και με σωσίβιο το ταλέντο του ο Τζεντίλε θα την έχει λογικά σε κάποιο άλλο εργασιακό περιβάλλον. Το επιχείρημα, βέβαια, ότι μπορεί να μην του ταίριαξε το Μιλάνο ανατρέπεται από τη διάρκεια της παραμονής του (έξι χρόνια). Αν απλώς δεν κατάφερε να συνυπάρξει με τον προπονητή Γιάσμιν Ρέπεσα, στο χέρι του είναι να αποδείξει στον επόμενο προπονητή ότι πίσω από το αγγελικό πρόσωπο δεν κρύβεται ένας διάβολος, που τον παρακινεί σε λανθασμένες επιλογές και συμπεριφορές. Αν πάλι φταίει, όπως μου είπε ένας γνώστης της περίπτωσης, το βάρος του ονόματος του πατέρα του, η συγκεκριμένη σκέψη είναι σοβαρή και πιθανώς ο αθλητής χρειαζόταν ένα ηλεκτροσόκ, ώστε να ταρακουνηθεί και να αναθεωρήσει τις απόψεις του για τη ζωή και το μπάσκετ.

Το βέβαιο είναι ότι όσο το επίπεδο μιας ομάδας ανεβαίνει, άλλο τόσο περιορίζεται το πεδίο ανοχής. Για αυτό και οι ομάδες που κάνουν πρωταθλητισμό και όχι απλά όνειρα θα γυρίζουν την πλάτη στους προβληματικούς χαρακτήρες και θα μοιάζουν με «πριβέ» κλαμπ, στα οποία δικαίωμα εισόδου θα έχουν μόνο δοκιμασμένες προσωπικότητες σε βάθος χρόνου. Παίκτες, δηλαδή, που θα έχουν βρει την εσωτερική ελευθερία τους, θα είναι συγκεντρωμένοι στο μπάσκετ και όχι στις ομορφιές της νύχτας, θα χαίρονται για τον συμπαίκτη τους, όπως συνέβαινε στον πάγκο των Γκόλντεν Στέιτ Γουόριορς στα τρίποντα του Κλέι Τόμπσον, θα θυσιάζουν το εγώ τους στον βωμό της ομάδας και δεν θα χρειάζονται μια βόλτα στον ψυχίατρο για ψύλλου πήδημα…

Πηγή: sdna.gr