Δέκα ερωτήσεις που πάντα ήθελες να κάνεις σε κάποιον που πλακώνεται για τον ΠΑΟΚ

Στην Ελλάδα, η οπαδική βία εμφανίστηκε οργανωμένα την δεκαετία του ’80. Οι λόγοι δεν ήταν μόνο αθλητικοί, αλλά και κοινωνικοί και τοπικιστικοί. Άνθρωποι έχουν σκοτωθεί, άλλοι έχουν καταλήξει στο νοσοκομείο, οι ζημιές είναι ανυπολόγιστες και οι επόμενες γενιές, μεγαλώνουν με διηγήσεις περασμένων μεγαλείων.

Με τον Νίκο γνωρίζομαι εδώ και χρόνια. Είχα καταλάβει εξαρχής πως μπλεκόταν σε οπαδικά μπάχαλα. Είναι οπαδός του ΠΑΟΚ και αρκετά ψαγμένο άτομο. Γι’ αυτό και του έθεσα τις απορίες μου: Γιατί ακριβώς πλακώνεσαι για την φανέλα;

Θυμάσαι πότε πλακώθηκες πρώτη φορά για τον ΠΑΟΚ; 

Νίκος: Νομίζω, ήταν στο γυμνάσιο με έναν Αρειανό. Τσακωθήκαμε για το μπάσκετ, μιας και τότε (μπασκετικά) υπήρχε αυτός και ο Άρης. Τον ακριβή λόγο δεν τον θυμάμαι. Αργότερα έγινε «γαύρος» (εννοεί Ολυπιακός) αυτός.

Δεν θεωρείς ανούσιο να πλακώνεσαι με κάποιον μόνο και μόνο επειδή υποστηρίζει διαφορετική ομάδα; 

Ναι, σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως για παράδειγμα σε μαγαζιά. Έχω φάει «πέσιμο» εκεί που έπινα το πότο μου, με την παρέα μου. Τελικά, δεν έγινε τίποτα επειδή του εξήγησα του τύπου πως το μπαρ δεν είναι χώρος για τέτοια – αυτά στο γήπεδο. Γενικά, είναι μια εκτόνωση για μένα, αλλά μόνο όταν γίνεται εκεί που πρέπει και όταν πρέπει.

Πώς μπήκες στο «τριπάκι» των οπαδικών; 

Πρώτη φορά με πήγε ο πατέρας μου σε αγώνα της τοπικής ομάδας με τον ΠΑΟΚ. Με πήγε όμως στην κερκίδα του ΠΑΟΚ. Μέχρι τότε, δεν είχα ιδέα τι και πώς. Με κέρδισαν η καφρίλα, τα συνθήματα και, γενικά, όλο το vibe. Ανατριχίλα.

Ποιο είναι το χειρότερο πράγμα που έχεις κάνει σε «αντίπαλο»;

Το χειρότερο που θυμάμαι ήταν ένα βράδυ που είχα πάει με ένα φίλο για ποτό κι έσκασαν από το πουθενά «σκουλήκια» (εννοεί οπαδοί του Άρη) μαζί με «γαύρους» και άρχισαν τα συνθήματα. Άναψαν πυρσούς και μέχρι τότε δεν είχαμε καταλάβει τίποτα, ώσπου έφαγα ένα μπουκέτο και σωριάστηκα κάτω. Μόλις σηκώθηκα, είδα τον φίλο μου πεσμένο και τέσσερα άτομα να τον χτυπούν με κλωτσιές. Δεν σκέφτηκα τίποτα εκείνη τη στιγμή, άρπαξα ένα μπουκάλι μπίρας και πήγα προς το μέρος τους. Λίγο πριν τους πλησιάσω, εμφανίστηκε μπροστά μου αυτός που μου έσκασε το μπουκέτο και χωρίς δεύτερη σκέψη του έφερα το μπουκάλι στο κεφάλι. Μάλιστα, τον χτύπησα δύο φορές με αυτό, επειδή την πρώτη δεν έσπασε. Πλημμύρισε με αίματα και για μια στιγμή πάγωσα. Μετά από αυτό, φύγαμε τρέχοντας, διότι ο καταστηματάρχης είχε καλέσει τους μπάτσους. Το περίεργο είναι ότι την επόμενη μέρα βρήκε το τηλέφωνό μου ο τύπος που χτύπησα και μου ζητούσε συγγνώμη για να λήξει εκεί το σκηνικό. Ωραία πράγματα.

Έχεις φάει ποτέ ξύλο; 

Έχω φάει κι έχω ρίξει, χωρίς μαχαίρια και πιστόλια, πάντα με χέρια. Τώρα, πιο συγκεκριμένα, θυμάμαι μια φορά που μου είχε σπάσει η μύτη από κουτουλιά.

Μπορείς να κάνεις παρέα ή να έχεις οποιεσδήποτε σχέσεις με άτομα που υποστηρίζουν άλλες ομάδες; 

Κάνω, ναι. Αλλά με αυτούς τα βρίσκουμε πιο πολύ στα μουσικά. Παίζει, βέβαια, καζούρα για όλες τις ήττες ή ακόμα και για σκηνικά, αλλά μέχρι εκεί. Όσον αφορά τις σχέσεις, είμαι παντρεμένος με γυναίκα «γαύρο», αλλά δεν ασχολείται. Απλώς, μου λέει ότι η ομάδα της είναι και θα είναι πάντα καλύτερη. Βλέπει ότι τσιμπάω και σταματάει.

Αν πετύχαινες έναν φίλο σου που υποστηρίζει άλλη ομάδα σε σκηνικό μεταξύ των οπαδών σας, τι θα έκανες; 

Ευτυχώς, δεν έχω πετύχει, αλλά σίγουρα υπάρχουν φίλοι σε αντίπαλες ομάδες. Το τι θα έκανα εξαρτάται σίγουρα και με το τι θα έκανε αυτός. Είναι, όντως, μπερδεμένη κατάσταση.

Ένα ακραίο σκηνικό που σου έρχεται τώρα στο μυαλό;

Πήγαμε τέσσερα άτομα σε μια καφετέρια για να βρούμε έναν τύπο που είχε πειράξει έναν πιτσιρικά από τον σύνδεσμό μας. Δεν ήταν εκεί, αλλά αφού πήγαμε, κάναμε την καφετέρια «λαμπόγυαλο».

Ποιοι είναι οι πιο μισητοί αντίπαλοι για εσένα;

Οι χειρότεροι, κατά την άποψή μου, είναι οι Αρειανοί γιατί είναι ύπουλοι. Μόνο λόγια και προπαγάνδα είναι. Μετά τους Αρειανούς, οι «γαύροι».

Μια τρελή μέρα που θυμάσαι να έχεις περάσει ως οπαδός; 

Μέτα από αγώνα του ποδοσφαιρικού ΠΑΟΚ, έχουμε πάει από Θεσσαλονίκη, Τρίκαλα για να δούμε την ομάδα του μπάσκετ, γνωρίζοντας εξαρχής ότι δεν θα μας βάλουν μέσα. Μόλις φτάσαμε και είδα κάτι φίλους να μαζεύουν κάδους, κατάλαβα ότι η μέρα θα ήταν μεγάλη. Ακόμα θυμάμαι το ασταμάτητο κυνηγητό με τους μπάτσους -παίζει να κράτησε δύο ώρες- και τα μπάχαλα μέσα στο κέντρο, σε μια περιοχή που είναι γεμάτη καφετέριες κι εγώ να είμαι εκεί και να πετάω γλάστρες.

Πηγή: vice.com