Κι όμως είναι ακόμα εδώ…

​Όποιος περίμενε – σε επίπεδο θεάματος – να δει κάτι παραπάνω από τον σημερινό Παναθηναϊκό μάλλον θα έλειπε δυο μήνες εκτός Ελλάδας και δεν θα είχε ούτε καν ίντερνετ.

Το ζητούμενο για τους πράσινους σε ένα από τα πιο «περίεργα» σε επίπεδο περιρρέουσας ατμόσφαιρας ματς που έχουν δώσει στη Λεωφόρο ήταν η νίκη. Με… ΟΠΟΙΟΝΔΗΠΟΠΟΤΕ τρόπο και φυσικά δεν υπονοώ σαν των «άλλων» που το ‘χουν κάνει δεύτερη φύση τους και το παίζουν και αδικημένοι. Ε από την στιγμή που το πέτυχαν μόνο ικανοποιημένοι μπορεί να είναι αγοράζοντας χρόνο και (σχετική) ηρεμία.

Ο Παναθηναϊκός, με τον Μαρίνο Ουζουνίδη για πρώτη φορά στο τιμόνι, έβγαλε «σφυγμό» και συσπείρωση, ήταν αμυντικά συγκεντρωμένος και παρότι δεν είχε δημιουργία και φαντασία στο παιχνίδι κατάφερε να το πάρει με το γκολ του Λουντ, το οποίο η τραγική ειρωνεία για τον Ιβιτς είναι ότι το «έπνιξε» ο τερματοφύλακας που ο ίδιος έφερε.

Μην ξεγελιέστε από το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός κέρδισε ένα παντελώς ανύπαρκτο αντίπαλο. Στη φάση που ήταν το τριφύλλι μπορούσε να χάσει και από τον… κανέναν. Δεν ήταν θέμα αντιπάλου δηλαδή. Άλλωστε μόνος σου έχανες τόσο καιρό και αυτό τουλάχιστον «πρόλαβε» να το διορθώσει ο νέος κόουτς. Τα υπόλοιπα στην πορεία και χωρίς βιασύνες. Κάτω η μπάλα και βλέπουμε. Το ζητούμενο σε αυτή τη φάση είναι να γίνουμε ξανά ομάδα, γιατί μόνο αυτό δεν ήμασταν και όλα τα άλλα θα τα βρούμε.

Κρατάω και κάτι ακόμη από το ματς. Κι αυτό σιγά –σιγά θα έρθει, είδαμε ωστόσο ένα μικρό δείγμα. Καταρχήν μιλάμε για το πιο παγωμένο παιχνίδι του τριφυλλιού τον τελευταίο καιρό. Στο γήπεδο βρέθηκαν επτά –οκτώ χιλιάδες Παναθηναϊκοί, η «13» έμεινε κλειστή ενώ από τις υπόλοιπες θύρες δεν ακουγόταν ούτε… ανάσα. Άλλο να στο λένε και άλλο να το ζεις. Καμία «συμμετοχή», ούτε υπέρ, ούτε σε βάρος της ομάδας. Μόνος του έπαιζε ο… Παπαπέτρου. 

Μπήκε λοιπόν το γκολ του Λουντ, ο κόσμος σηκώθηκε λίγο από τη θέση του και τέσσερα πέντε λεπτά αργότερα είχαμε μια ωραία φάση με το σουτ του Βιγιαφάνες που πέρασε λίγο άουτ. ΕΚΕΙ άρχισε δειλά-δειλά να λειτουργεί ξανά το «πράγμα»., να ζεσταινόμαστε, να καταλαβαίνουμε που βρισκόμαστε.

Το επισημαίνω γιατί είναι ΕΙΔΗΣΗ και μπορούν να το πιστοποιήσουν όσοι βίωσαν από το πρώτο λεπτό την ατμόσφαιρα της Λεωφόρου. Η ιαχή «Παναθηναϊκός –Παναθηναϊκός» άρχισε να ακούγεται ξανά από στόμα σε στόμα. Από τη μία θύρα στην άλλη. ΟΚ, δεν σου τρύπαγε τα αυτιά, αλλά ακουγόταν και ήταν μια ΝΙΚΗ, σημαντικότερη ακόμη και από αυτή μέσα στο γήπεδο. Μακάρι να υπάρξει και συνέχεια.

Κλείνοντας να πω και κάτι που έχει αναφερθεί ξανά. Μάντης δεν μπορείς να είσαι για να ξέρεις τι… θα γινόταν, πλην όμως μοιάζει πολύ πιθανό η μοίρα του Παναθηναϊκού να ήταν διαφορετική αν η αλλαγή προπονητή είχε γίνει αμέσως μετά την ήττα στο ντέρμπι. Χωρίς να είναι ο Ιταλός ο απόλυτος υπεύθυνος έγινε σαφές ότι μόνο ένα τέτοιο ηλεκτροσόκ μπορεί να γύρναγε το χαρτί. Επομένως μπορεί αν σώζαμε το Κύπελλο, την Ευρώπη και να ήμασταν και δυο πόντους πιο κοντά στην κορυφή. Επαναλαμβάνω «μπορεί». Γιατί ΠΟΤΕ δεν ξέρεις…

Πηγή: sdna.gr