Πουαρό, στην πλάτη του ΠΑΟΚ

​Προπονητής, είναι επάγγελμα μοναχικότητας και ανασφάλειας. Χάνεις παιγνίδι όπως αυτό στην Τούμπα και οι εννέα στους δέκα, το πρώτο που αμέσως θα σκεφτούν είναι, ποιος δεν με γουστάρει και με έστησε. Η καριέρα του Ζοζέ Μουρίνιο ξεκίνησε, επειδή ο Μπόμπι Ρόμπσον ήθελε να ξέρει τι λέει γι’ αυτόν, μες στ’ αποδυτήρια, ο Φίγκο.

Εκείνη την οριακή στιγμή, τόσο ευάλωτος στην υποψία και στους ψύλλους που σου μπαίνουν, ο χρυσός κανόνας είναι ότι ανασαίνεις βαθιά και, προτού πας να μιλήσεις, μετράς ως το εκατό. Αν γίνεται και ως το χίλια, ακόμη καλύτερα. Εάν μετρήσεις, είναι απολύτως βέβαιον ότι δεν έχεις τίποτα να χάσεις ενόσω είναι σφόδρα πιθανό ότι έχεις πολλά να κερδίσεις. Εάν δεν μετρήσεις, έχεις μόνο να χάσεις. Τότε, γίνεσαι Ιβιτς. Βλάνταν Ιβιτς. Με τον Αναστασιάδη κάτι τέτοιο, αν δεν το περίμενες, τουλάχιστον δεν θα εξέπληττε. Με τον Ιβιτς, νέο άνθρωπο, μέχρι πρότινος ποδοσφαιριστή, χάνεις την πάσα ιδέα. Σέρβος, με ελληνική επιρροή, σε άλλα πράγματα μπορεί να είναι ευλογημένος συνδυασμός. Εδώ, είναι καταστροφικός.

Προ τριακονταετίας, μετά από διαδοχικά Παναθηναϊκός-ΟΦΗ 2-5 και Παναθηναϊκός-Εθνικός 3-6 στο Ολυμπιακό Στάδιο, ο Βασίλης Δανιήλ «μέτρησε» και το μόνο που άφησε να του ξεφύγει ήταν το περίφημο «εγώ είμαι εκατό χρόνια μπροστά». Οι πολλοί νόμισαν πως, απλώς, υπεράσπιζε τον εαυτό του. Λίγοι κατάλαβαν ότι είχε σχηματίσει πεποίθηση, και εννοούσε, πως παίκτες τον στήνουν.

Ο Ιβιτς σχημάτισε πεποίθηση πως ο Τζαβέλλας, μονάχα αυτός, τον έστησε. Η διαχείριση θυμού που η πεποίθηση του προκάλεσε, είναι για να διδάσκεται στα σεμινάρια. Τι δεν πρέπει να κάνεις, εν ώρα κρίσης. Απ’ τη λίστα όσων δεν έπρεπε να κάνει, ο Ιβιτς πήρε και τα έκανε όλα. Ένα προς ένα. Δεν είναι χαζός. Τον έκανε η ασφυκτική συγκυρία, να φαίνεται σαν χαζός. Υπέγραψε την καταδίκη του.

Εχασε τα αποδυτήρια, ανεπιστρεπτί. Θα χάσει τη δουλειά του. Πολύ δύσκολα, θα ξαναβρεί άλλη. Οποιοσδήποτε ιδιοκτήτης, μετά απ’ αυτό, θα το σκεφτεί πιο πολλές φορές απ’ το φυσιολογικό, να τον προσλάβει. Το «αυτό» είναι ότι κάθησε κι έξυσε την περιέργεια μερικών εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, να διυλίσουν καρέ-καρέ την κάθε φάση και να κάνουν τους Πουαρό. Στην πλάτη του ΠΑΟΚ.

Ο Τζαβέλλας το έχει ζήσει, και με τον Αγγελο. Αλλ’ ο Αγγελος είχε ένα πάτημα. Πράγματι, ο Τζαβέλλας δεν τον γούσταρε. Ο Ιβιτς δεν έχει, καν, αυτό. Ο Τζαβέλλας το μόνο που έκανε τον τελευταίο καιρό, θέλετε ως αρχηγός, θέλετε ως παίκτης που πρόσφατα ανανέωσε συμβόλαιο με καλά χρήματα, ήταν ότι μύριζε και προσπαθούσε να σώσει «ο,τιδήποτε αν σώζεται» στην κακή διάδραση Ιβιτς/αποδυτηρίων.

Σε ματς που ο Τζαβέλλας ήταν στημένος, η στατιστική γράφει στην καρτέλα του ότι υπέπεσε σε ένα φάουλ (εκείνο το απολύτως απαραίτητο για να μη ξεχυθεί ο Τόνσο σε τετ-α-τετ), κέρδισε τρία, έκανε ένα λάθος, είχε δύο κλεψίματα και έντεκα επεμβάσεις. Ενώ, δε, θέλει να καθαρίσει τον Ιβιτς, εκτελεί το φάουλ για το 3-1, αντί στη Θύρα 4, on target, τόσο καλά που ο Μυστακίδης βάζει ένα εύκολο ριμπάουντ.

Ο Ιβιτς κάλεσε τον κόσμο, αδιανόητο, να ξαναδεί τα γκολ. Κατόπιν τούτου, αρκεί αυτό, δεν στέκεται πουθενά. Ακόμη κι αν ο Σαββίδης σχηματίσει την ίδια πεποίθηση, πως ο Τζαβέλλας πούλησε το παιγνίδι, ο Τζαβέλλας αποκεφαλίζεται. Αλλά και έτσι, ​μετά από όλα αυτά, η μοναδική απορία παραμένει πόσο θα αντέξει ο Ιβιτς.

Πηγή: sdna.gr