Αβοήθητος στην… εντατική ο Παναθηναϊκός!

Θεωρητικά ο Παναθηναϊκός έπαιζε τα ρέστα του στη Νέα Σμύρνη προκειμένου να εμφανίσει ξανά σημάδια ζωής, να επιστρέψει στις νίκες και να ξαναμπεί στο «κόλπο» της διεκδίκησης του πρωταθλήματος.

Υποτίθεται δε ότι ο προπονητής του, σύμφωνα με τις «on camera» δηλώσεις του, ξεκούρασε παίκτες απέναντι στον Αγιαξ (Μπεργκ εκτός αποστολής, Βιγιαφάνιες, αλλαγή στη διάρκεια του ματς) με στόχο να κατανοήσουν άπαντες εντός της ομάδας την «do or die» σημασία του ματς με τον Πανιώνιο ο οποίος, συν τοις άλλοις, είχε και δύο σημαντικές για τα δικά του δεδομένα απουσίες, του Σιώπη και του Ρισβάνη.

Επί της ουσίας εν τούτοις όλα πετάχτηκαν στο καλάθι των αχρήστων και η θεωρία με την πράξη είχαν απόσταση από τη γη ως το φεγγάρι.

Παίκτες φοβισμένοι, «soft» προπονητής που έτρεμε σαν αθώο περιστεράκι, ανύπαρκτη ψυχολογία και μηδενική επίγνωση της μεγάλης ευκαιρίας που προσφέρθηκε αναπάντεχα για ψαλίδισμα της διαφοράς από την κορυφή.

Πλάνο ανάπτυξης (sic) με γεμίσματα του Κουτρουμπή προς τον Μπεργκ που έχασε όλες τις εναέριες μονομαχίες από τον Οικονόμου, παιδικά ατομικά λάθη και άγχος ακόμη και για τα απλά και τα αυτονόητα, για μία πάσα στα δύο μέτρα ή στον προφανή κενό χώρο, προς τα μπροστά και όχι προς τα πίσω. Λες και έτρεμε το φυλλοκάρδι τους.

Ενα πρώτο ημίχρονο εξοργιστικό, το χειρότερο φετινό μακράν του δεύτερου, μία εικόνα απογοητευτικής ομάδας σε όλους τους τομείς, σε ελεύθερη πτώση, διασωληνωμένη στην εντατική με γιατρούς που σηκώνουν τα χέρια ψηλά αντί να δίνουν τις απαιτούμενες λύσεις και να κάνουν το καθήκον τους για να την επαναφέρουν στη ζωή.

Μία εικόνα που ουδεμία σχέση έχει με αυτήν της αρχής της σεζόν όταν ο Παναθηναϊκός ακόμα και στις γκέλες του, έπαιζε καλό ποδόσφαιρο, παρήγαγε ορθολογικά ευκαιρίες και δεν κινδύνευε συχνά σε αριθμητικό επίπεδο ευκαιριών από τους εκάστοτε αντιπάλους του. Είτε ο αντίπαλος λεγόταν Βέροια, είτε Θέλτα, γενικώς ως εικόνα αγώνων και όχι απαραίτητα αποτελεσμάτων.

Με ένα υποφερτό 20λεπτο στο δεύτερο ημίχρονο, όταν έγινε πιο ορθολογικό το σύστημα και υιοθετώντας ρίσκο «όλα για όλα» ανεβάζοντας τις γραμμές και την πίεση στο αμυντικό τρίτο του αντιπάλου στο φινάλε, δεν μπορείς να έχεις απαιτήσεις.

Δεν μπορεί επίσης να είναι τυχαίο ποδοσφαιρικά, το γεγονός ότι οι καλύτεροι παίκτες του Παναθηναϊκού στη Νέα Σμύρνη ήταν οι μοναδικοί που δεν αισθάνονταν τόσο το βάρος της ευθύνης των προηγούμενων αποτελεσμάτων και της αγωνιστικής κρίσης εν γένει. Αντιθέτως είχαν πράγματα να αποδείξουν. Ο ξεχασμένος Οδυσσέας Βλαχοδήμος που ήταν μακράν ο καλύτερος παίκτης της ομάδας (καταδεικνύοντας το αγωνιστικό πρόβλημα) και ο επίσης ξεχασμένος Νούνο Ρέις, την παρουσία των οποίων είχαμε σχεδόν σβήσει απ’ τη μνήμη μας. Οχι, δεν είναι τυχαίο που αυτοί οι δύο διασώθηκαν από το ναυάγιο, με ολίγον από Βιγιαφάνιες που έβγαλε προσωπικότητα και ψυχικά αποθέματα με το γκολ στο φινάλε.

Ο προπονητής του Παναθηναϊκό δεν αρκεί να βρίσκει καλούς παίκτες σε καλές τιμές, ούτε να έχει μεταδοτικότητα στις τακτικές και προπονητικές του γνώσεις. Επιβάλλεται ταυτόχρονα να έχει προσωπικότητα, «καρύδια» και να μπορεί να εμπνεύσει. Ο Παναθηναϊκός, στο σύνολο του, έχει λυγίσει στα «ζόρια».

Από την αναπάντεχη ήττα από την Ξάνθη και μετά, όταν τον πήρε η κάτω βόλτα, δεν έβγαλε ποτέ προσωπικότητα και αντίδραση ως ομάδα, γεγονός που πρωτίστως χρεώνεται στη διοίκηση και τον Γιάννη Αλαφούζο προσωπικά και δευτερευόντως στον Αντρέα Στραματσόνι που ως προπονητής όφειλε να διαχειριστεί με αποφασιστικότητα και σθένος την κρίση και να την ξεπεράσει.

Ο Στραματσόνι δεν έχει τις εμπειρίες, προφανώς και το χαρακτήρα για να το γυρίσει, πόσω μάλλον όταν είναι επί της ουσίας μόνος και έρημος στα αποδυτήρια.

Διότι ο προπονητής του Παναθηναϊκού (μία πονεμένη ιστορία για δεκαετίας ολάκερες και με τον υπογράφων να είναι παραδοσιακά υπέρ του επαρκούς χρόνου στους προπονητές) δεν αρκεί να βρίσκει καλούς παίκτες σε καλές τιμές, ούτε να έχει μεταδοτικότητα στις τακτικές και προπονητικές του γνώσεις, επιβάλλεται να έχει ταυτόχρονα και προσωπικότητα και «καρύδια», να μπορεί να εμπνεύσει.

Κι αν δεν τα έχει όλα αυτά μαζί (κάθε προπονητής όπως και κάθε άνθρωπος έχει πλεονεκτήματα και αδυναμίες), τότε οφείλεις ως διοίκηση είτε να τον θωρακίσεις με τους κατάλληλους ανθρώπους (τύπου Νταμπίζα, Ζάετς) στα αποδυτήρια, οι οποίοι θα συμπληρώνουν τις αδυναμίες του, είτε βρίσκεις τον προπονητή εκείνο που διαθέτει το «πακέτο» και προχωράς παρακάτω. Τίποτα απ’ τα δύο δεν γίνεται, εξ ου και το μεγαλύτερο βάρος της ευθύνης ανήκει στη διοίκηση και τον Αλαφούζο που (δεν) παίρνει τις αποφάσεις.

Υ.Γ.: Ο ΠΑΟΚ γνώρισε την ήττα από τον Πανιώνιο στη Νέα Σμύρνη, ο Ολυμπιακός πέρασε όπως πέρασε και σίγουρα χωρίς να έχει καλή απόδοση, ο Παναθηναϊκός ήταν τυχερός που δεν έχασε, η δε ΑΕΚ έμεινε στη λευκή ισοπαλία στο γήπεδό της. Ο Πανιώνιος παραδίδει δωρεάν μαθήματα για το πως πρέπει να φτιάχνονται και (κυρίως) να υποστηρίζονται και να συσπειρώνονται οι ομάδες. Ο Πανιώνιος που… χωρίς μπάτζετ και παρότι άλλαξε προπονητή και αλλάζει διαρκώς (κάθε φορά άλλους) παίκτες, παραμένει ανταγωνιστικός και κάνει υπερήφανους τους φιλάθλους του.

Σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό, παρότι είναι προφανώς άλλα τα μεγέθη, ο οποίος είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως, πνιγμένος στην εσωστρέφεια, στα φαντάσματα του παρελθόντος και στην προκλητική ανυπαρξία ποδοσφαιρικής λογικής και επίγνωσης/κατανόησης της ελληνικής πραγματικότητας.

Υ.Γ.1: Είναι κομβική η παρούσα χρονική συγκυρία για το άμεσο μέλλον του συλλόγου, σε μία εποχή που φαίνεται να αλλάζουν, έστω και σε αυτές τις δυο αγωνιστικές, μετά από πολύ κόπο και μεγάλες «μάχες», οι συνθήκες ανταγωνισμού στο πρωτάθλημα. Λέμε φαίνεται, διότι το δείγμα είναι ελάχιστο για ασφαλείς κρίσεις. Σε αυτή την καθοριστική χρονική καμπή, λοιπόν, ο Παναθηναϊκός παραπαίει αγωνιστικά, δείχνει κλινικά νεκρός και ουδείς μπορεί να προβλέψει διοικητικά τι θα του ξημερώσει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, εάν δεν μπει άμεσα τέλος στην κατηφόρα…

Πηγή:sdna.gr