Τον ΠΑΟΚ δεν τον ξεγράφεις ποτέ!

​Το να χάσεις δύο παιχνίδια από την Κάραμπαχ και να κερδίσεις μέσα στο Αρτέμιο Φράνκι, είναι κάτι που ελάχιστες ομάδες στον πλανήτη μπορούν να καταφέρουν.

Τον ΠΑΟΚ γενικά μην τον φοβάσαι όταν έχεις το συναίσθημα πως πας να φας τρία γκολ. Είναι η στιγμή που σου υπενθυμίζει την ανωμαλία του. Και ένα κοινό που παρά τις ελάχιστες πιθανότητες που είχε η ομάδα, κουβαλήθηκε μαζικά στην Ιταλία, δεν γίνεται να μην επιβραβευτεί.

Ήταν μία ποδοσφαιρική βραδιά που ποδοσφαιρικά εμφανίστηκαν αρκετά νέα στοιχεία στη ζωή μας. Το πρώτο γκολ του Σάκχοφ για παράδειγμα. Η επιστροφή σε αυτά του Τζάλμα από το πρώτο επίσημο της σεζόν. Το μεγάλο γκολ του Γκάρι ήταν το πρώτο του εκτός έδρας από τη μέρα που παίζει στον ΠΑΟΚ. Μέχρι χθες, μετρούσε μόνο δοκάρια.

Ήταν η βραδιά του. Δοκάρι στο 8΄, ασίστ στο 27΄, χαμένη ευκαιρία για σήμα εκπομπής στο 53΄, μεγάλο γκολ στο 93΄σε ένα σημείο που με τους πανηγυρισμούς καλύφθηκαν τα τρία λεπτά των καθυστερήσεων. Ο ΠΑΟΚ είναι στο παιχνίδι.

Η ομάδα πατούσε καλά. Αυτή τη φορά όχι τόσο στο αμυντικό κομμάτι που είχε αρκετά θέματα, αλλά στο δημιουργικό. Εκμεταλλεύτηκε άψογα τους χώρους που έδωσαν οι Βιόλα και τους έκανε ζημιά.

Χωρίς να έχει σε καλή μέρα τους πλάγιους μπακ που ελάχιστα βοήθησαν στη δημιουργία. Με γρήγορη μετάβαση από τον άξονα, χωρίς φλυαρία. Οι Ιταλοί μάλλον τον υποτίμησαν έχοντας την εικόνα του πρώτου αγώνα που ο ΠΑΟΚ δεν το είχε πιστέψει. Έχοντας παθητικό ρόλο, έχοντας μία φοβία άνευ λόγου και αιτίας.

Ποδοσφαιρικά δεν άλλαξε κάτι με αυτά που ξέραμε. Η γνωστή αδυναμία του ΠΑΟΚ να κρατήσει μπάλα, ήταν και ο λόγος που δέχτηκε σε αρκετά σημεία πίεση. Ο ίδιος ΠΑΟΚ με έναν – δύο πιο έμπειρους χαφ θα είχε κάνει μεγάλη κηδεία στο Αρτέμιο Φράνκι. Αυτή τη φορά όμως, η τύχη ήταν με το μέρος του και δεν πλήρωσε την αδυναμία του αυτή.

Ήταν ένα από τα πιο ωραία παιχνίδια του ΠΑΟΚ στην Ευρώπη. Πολύ καλό ρυθμό, μεγάλη ταχύτητα, αποτελεσματικότητα και εκπληκτικό επιθετικό τρανσίσιον για ελληνική ομάδα.

Αυτή τη φορά πήρε και ένα σφύριγμα αφού στο σουτ του Κριστόφορο η μπάλα πέρασε τη γραμμή. Δεν το πήρε στο πρώτο παιχνίδι με την Φιορεντίνα και το πέναλτι που δεν δόθηκε στο τέλος. Μία η άλλη ήρθε το πράγμα.Και τώρα νομίζω πως ο όμιλος ήρθε πάλι στα χέρια του. Γιατί δεν πιστεύω πως η Φιορεντίνα μπορεί να χάσει στο Μπακού. Το ζητούμενο για εμένα είναι το πώς θα κερδίσει ο ΠΑΟΚ τη Λίμπερετς. Σε έναν όμιλο που η νίκη στο Αρτέμιο Φράνκι τον έκανε.. μπουρδέλο. Υπάρχει ενδεχόμενο τριπλής ισοβαθμίας με Φιορεντίνα, ΠΑΟΚ και Κάραμπαχ, υπάρχει ενδεχόμενο τριπλής ισοβαθμίας με ΠΑΟΚ, Κάραμπαχ και Λίμπερετς για την δεύτερη θέση.

Ο ΠΑΟΚ πρέπει να κερδίσει στη Τούμπα λοιπόν. Κάτι που έχει να κάνει σε αγώνα ομίλου εδώ και δύο χρόνια, από εκείνο τον εύκολο άσο απέναντι στη Ντιναμό Μινσκ. Το γιατί δεν κερδίζει ο ΠΑΟΚ στη Τούμπα το ξέρουμε όλοι. Δεν είναι τόσο ποδοσφαιρικό όσο θέμα αύρας. Μία έδρα φόβητρο για τους αντιπάλους, έχει καταντήσει φόβητρο για τους δικούς μας. Ένα θέμα που σε ένα άλλο τάιμινγκ θα το αναλύσουμε χωρίς να μασήσουμε τα λόγια μας.

Το θέμα λοιπόν δεν είναι τι θα κάνει η Κάραμπαχ με τη Φιορεντίνα, αλλά τι θα κάνουμε εμείς. Και όσοι πάνε στο γήπεδο θα πρέπει να αφήσουν στην άκρη ακραία συναισθήματα για πρόσωπα και πράγματα.

Κλείνοντας, σε ατομικό επίπεδο δεν μπορώ να μη σταθώ στη παρουσία του Γκάρι που έκανε όργια, με αποκορύφωμα το γκολ, δεν μπορώ να μη σταθώ στον Κάνιας που μετά το είκοσι κάνει αυτό που πρέπει συνεχώς και με τεράστια οξυδέρκεια στο παιχνίδι του, δεν μπορώ να μη σταθώ στη σοβαρότητα του Τζάλμα αλλά και στην ωριμότητα του Κουλούρη που δείχνει πως πατάει πάρα πολύ καλά.

Και δεν μπορώ επίσης να μη σταθώ στο τρολάρισμα της κερκίδας πριν το παιχνίδι, που πήγε γούρι. Ήταν ένα από τα πιο αστεία σκηνικά που έχουμε δει σε γήπεδο με μαζική συμμετοχή.

Πηγή: sdna.gr