ΠΑΟΚ. Ένα εργοστάσιο εσωστρέφειας

Στις 8 Σεπτεμβρίου είχα γράψει πως ο ΠΑΟΚ έχει τύχη για το πρωτάθλημα, αν αποβάλει τις παθογένειές του. Αυτό που συνήθως τον σκοτώνει είναι η εσωστρέφειά του. Εννοείται πως στις 8 Σεπτεμβρίου ήλπιζα πως θα δούμε ποδόσφαιρο, κάτι που δεν συνέβη τελικά, με τον Ολυμπιακό να «κλέβει» βαθμούς και τους άλλους να στερούνται. Υπό κανονικές συνθήκες θα είχαμε πρωτάθλημα σήμερα, αλλά πάμε παρακάτω.

Τη στιγμή που κάποιοι καίνε σπίτια, στον ΠΑΟΚ βρήκαμε κάτι να φαγωθούμε πάλι. Να χωριστούμε στη μέση και να βρίζουμε ο ένας τον άλλο. Η επαρχιώτικη γραφικότητα σε όλο της το μεγαλείο.

Κεντρικό πρόσωπο ο Στέφανος Αθανασιάδης, ο άνθρωπος που σκέφτηκε πως είναι σοφό να πάει στα γενέθλια του Χάρη Σιανίδη μετά την ήττα από τον Πανιώνιο και να φωτογραφηθεί με μία ιδιαιτέρως χαριτωμένη παρέα. Εννοείται πως και εγώ όταν το είδα αράδιασα καμιά πενηνταριά αγίους γιατί εκτός των άλλων αντιλήφθηκα τι θα ακολουθήσει. Έπρεπε να κλείσει ο κύκλος που ξεκίνησε με τις χαμένες ευκαιρίες απέναντι στον Άγιαξ και ολοκληρώθηκε στο σπίτι του Χάρη των απανταχού Ελλήνων.

Και ξεκίνησε η κλισέ κουβέντα αυτών που είναι υπέρ και αυτών που είναι κατά. Οι πρώτοι αράδιαζαν τα στατιστικά του τα πέντε τελευταία χρόνια που είναι βασικός και οι δεύτεροι χρησιμοποίησαν την μισητή φράση σε εμένα πλέον «δεν έχει δουλέψει για να βελτιωθεί». Σήμα κατατεθέν των απανταχού άμπαλων που νομίζουν πως έχουν άποψη. Ή το άλλο που παθαίνω αμόκ όταν το διαβάζω «δεν είναι ο ηγέτης που ψάχνουμε».

Για να είναι κάποιος ηγέτης πρέπει πρώτα απ όλα να έχει την προσωπικότητα να είναι ηγέτης. Ο Κλάους δεν είναι από αυτούς. Δεν ήταν και δεν θα γίνει. Είναι ένα παιδί χαμηλών τόνων, που δεν δημιουργεί ποτέ προβλήματα στην ομάδα, που δεν δημιουργεί καν τεχνητές κρίσεις όταν τις χρειάζονται τα αποδυτήρια. Του έχουνε πει τόσα, ποτέ δεν απάντησε. Τον έχουν βάλει να παίξει εξτρέμ ενώ δεν έχει μισό χαρακτηριστικό για αυτό, τον έχουν βάλει περιφερειακό φορ που και πάλι δεν έχει τα στοιχεία, δεν είπε ποτέ κουβέντα. Είναι τέτοιος άνθρωπος. Ας το χωνέψουμε λοιπόν, δεν είναι ηγέτης. Είναι αρχηγός της ομάδας γιατί παίζει σε αυτή από τα 8 του χρόνια.Και όταν έναν τέτοιο άνθρωπο τον βάλεις να ηγηθεί ενός οργανισμού ανισόρροπου όπως ο δικός μας, την πήδηξε μία, την πήδηξε δύο, την πήδηξε τρεις, κάποτε θα το χάσει. Και πλέον είμαστε σε αυτή τη φάση.

Ο Κλάους που δεν βελτιώνεται εδώ και χρόνια. Προφανώς αυτός που στα 20 του κάνει καλά ένα πράγμα, το γκολ μίας επαφής, στα 27 με 28 του θα παίρνει τη μπάλα, θα περνάει δέκα αντιπάλους, δύο ball boy, τον τέταρτο, δύο εμπρηστές του σπιτιού του Μπίκα και τέσσερα μοντέλα για να σκοράρει. Αρκεί να δουλέψει. Καμιά δεκαριά προπονητές που τον είχαν βασικό, προφανώς τον έβλεπαν να τα ξύνει εντυπωσιακά στη προπόνηση και είπαν μέσα τους «θέλω να τα ξύνει έτσι και μέσα στον αγώνα».

Η φράση πάντως που με χαζεύει περισσότερο απ όλες, είναι η «δεν είναι ο σέντερ φορ που ονειρεύομαι». Αν ονειρεύεσαι εσύ ρε φίλε, ο ΠΑΟΚ τι φταίει;

Ο καθένας μπορεί να ονειρεύεται ότι γουστάρει, είναι δικαίωμά του. Και εγώ είμαι σε σχέση αλλά δεν είναι αυτή που ονειρεύομαι. Της είπα πρόσφατα πως «κοίτα να δεις αγάπη μου, εγώ δεν ονειρευόμουν έτσι τη σχέση μας. Φανταζόμουν να είμαι χάλια ψυχολογικά και να έρχεσαι με τις τέσσερις αδύνατες κολλητές σου στο σπίτι και να αναρωτιέστε γιατί δεν είμαι καλά, να ξεντύνεστε και να κυνηγιόμαστε στους διαδρόμους έτσι ώστε να αλλάξει η ψυχολογία μου». Και φίλοι αναγνώστες, αυτό το απλό πράγμα που σκέφτηκα, που ονειρεύτηκα, δεν έχει γίνει ακόμη πραγματικότητα. Βρίσκομαι σε ένα τέλμα.

Που θέλω να καταλήξω; Πως το θέμα του ΠΑΟΚ δεν είναι σίγουρα ο Κλάους. Είναι γιατί ο Κλάους σήμερα στα 28 του θεωρείται από πολλούς καμένο χαρτί. Είναι το γιατί ο Πέλκας ακούει γιούχα στο γήπεδο όταν μπαίνει, ενώ δεν έχει αποδειχτεί πως υπάρχει κάποιος καλύτερός του. Είναι γιατί ο Τζαβέλλας πέρασε μία διετία στα κόκκινα για να μπορέσει να σταθεροποιηθεί σε καλά επίπεδα απόδοσης και γιατί ο Γλύκος αναγνωρίζεται στα 30 του.

Σήμερα δηλαδή θα ήμασταν καλά αν είχαμε δώσει 3,5 εκατ. ευρώ συν το συμβόλαιο και την εφορία αν είχαμε πάρει τον Αλβάρο Βάσκεθ που δεν έχει ακουμπήσει στην Εσπανιόλ που επέλεξε; Αυτό είναι το θέμα;

Το θέμα για εμένα είναι το εξής απλό.

Για να κάνεις πρωταθλητισμό, πρέπει πρώτα απ όλα να υπάρχει προϊόν – που δεν υπάρχει – δεύτερον να έχεις στήσει έναν οργανισμό που τον παίκτη του έξι τον κάνει να παίζει για οκτώ – τρίτον που είναι έτοιμος να αναπτύξει την επιχειρηματολογία του για να αποκρούσει κάθε μορφής κρίση.

Και στα τρία αυτά κομμάτια υπάρχει ξεκάθαρη αδυναμία γιατί αλλάζουν οι στρατηγικές κάθε έξι μήνες. Και η δομή του αγωνιστικού τμήματος έχει τέτοια μορφή που συνήθως ελέγχεται από έναν που δεν τον ελέγχει κανένας. Αυτό πρέπει να αλλάξει.

Και επειδή η κουβέντα είναι να πάρουμε φορ, θα μεταφέρω την κουβέντα σε αγγλικό επίπεδο.

Ο ΠΑΟΚ αυτή τη στιγμή έχει τέσσερις διεθνείς φορ. Όλοι γηγενείς ή κομμάτι των ακαδημιών του για να είμαι σαφής.

Αν ήμουν Άγγλος οπαδός λοιπόν, θα πανηγύριζα γιατί η ομάδα μου έχει τον τρόπο να παράγει σέντερ φορ αξίας.

Με αρχή τον Σαλπιγγίδη, ο οποίος παρέδωσε στον Κλάους, ο οποίος θα παραδώσει στον Κουλούρη, ο οποίος θα παραδώσει στον Σταθόπουλο, ο οποίος θα παραδώσει στον Καρκαλατζίδη.

Προφανώς δεν έχετε εικόνα από τους δύο τελευταίους, αλλά επειδή έχω εγώ θα σας πω απλά πως έχουν τρεις φορές τα στοιχεία που είχε ο Κλάους στην ηλικία τους.

Ως οργανισμός ΠΑΟΚ θα ήμουν περήφανος και θα έριχνα όλο το βάρος εκεί, έτσι ώστε να μη χρειαστώ να δώσω εκατομμύρια ευρώ για να φέρω φορ του δευτέρου ραφιού στην Ελλάδα, γιατί απλά αυτοί έρχονται.

Και τα λεφτά που δεν θα έδινα εκεί, θα τα έδινα στο κομμάτι που η …παραγωγή μου είναι αδύναμη και αναφέρομαι στις θέσεις 8 – 10 και πλάγιους επιθετικούς.

Ξέρω θα βγούνε από κάτω τύποι να γράψουν πως με τον Κουλούρη δεν πας πουθενά και τα γνωστά οπαδικά καγκούρικα.

Ενώ με μισθοφόρους που έχουν πλήρη άγνοια του που βρίσκονται και τι κάνουν, έχεις ξεσκιστεί στους τίτλους.

Το τι έρχεται στην Ελλάδα το γνωρίζουμε πολύ καλά. Μία απλή αναδρομή στο παρελθόν και τελειώνει το παραμυθάκι.

Είναι άλλο η ελπίδα άλλο η πραγματικότητα. Είναι άλλο το όνειρο και είναι άλλο το τι μπορεί να συμβεί.

Όταν με το όνειρο σκοτώνεις την πραγματικότητα, όχι πρωτάθλημα δεν σου αξίζει αλλά ούτε η παραμικρή χαρά.

Πηγή:sdna.gr