Τρικλοποδιά στον εαυτό του έβαλε ο Παναθηναϊκός

Το κοκκαλάκι της νυχτερίδας που κράτησε τα πόδια του Παναθηναϊκού στεγνά στη Γερμανία μάλλον ξεχάστηκε στα αποδυτήρια της Μπάμπεργκ ή δόθηκε κατά λάθος στον τυχεράκια Βέλιμιρ Περάσοβιτς, μαζί με τα αναμνηστικά λάβαρα.

Η φωτεινή όχθη του Βοσπόρου δείχνει το σακούλι των «πρασίνων» γεμάτο από καλούδια, αλλά απέναντι, στη σκοτεινή, πανηγυρίζει η Εφές με ένα πολύτιμο λάφυρο στο τσεπάκι.

Η νίκη επί του Παναθηναϊκού μπορεί να γίνει ασήκωτο βαρίδι όταν μετρηθούν τα κουκιά.

Εάν είχε βγει το διπλό, ο Παναθηναϊκός θα βρισκόταν σήμερα 3 βαθμούς μπροστά από την Εφές και με την ισοβαθμία δυνητικά δική του. Ας μη πει κανείς ότι είναι υπερβολικά νωρίς, διότι δεν υπάρχει «υπερβολικά νωρίς» σε αυτόν τον μαραθώνιο.

Για τις ομάδες που θα παίξουν τη διάκρισή τους σε 1-2 νίκες παραπάνω ή παρακάτω, κάθε αποτέλεσμα μετράει.

Όσο οι ομάδες ισορροπούσαν πάνω στο τεντωμένο σχοινί, ο Παναθηναϊκός έβαλε ουκ ολίγες τρικλοποδιές στον εαυτό του, στην τελική ευθεία του αγώνα.

Το άστοχο σουτ του ανενόχλητου (και ζεστού) Νίκολς στο τέλος της κανονικής διάρκειας. Η κακή επιλογή του Παππά που θέλησε να γίνει ήρωας στα 27’’, με τον Παναθηναϊκό στο +2. Η τζούφια άμυνα του Σίνγκλετον στον Κότον στη φάση της ισοφάρισης (70-70).

Τα απανωτά λέι-απ που σπατάλησε ο Μπουρούσης στο 77-75, λίγο πριν τελειώσει η πρώτη παράταση. Η πάσα του Καλάθη που κατέστρεψε έναν αιφνιδιασμό, όταν ο Παναθηναϊκός πάσχιζε να επιστρέψει από το -9 (με σκορ 86-83).

Ένα χαμένο ριμπάουντ εδώ, ένα άτσαλο σουτ εκεί, μία συζητήσιμη επιλογή του προπονητή πιο πέρα, μια καραμπόλα που έστειλε τη μπάλα σε λάθος χέρια, αυτό ήταν.

Ένα παιχνίδι που μπορούσε να ανεβέσει τον κυπελλούχο Ελλάδας στο άλογο χάθηκε στις λεπτομέρειες. Ας μην γράψω ξανά το όνομα με τα δύο «Δ» και ερεθίσω μνήμες και συνειδήσεις…

Ο Παναθηναϊκός, βέβαια, έδειξε χαρακτήρα και προσωπικότητα, όπως τον παλιό καλό καιρό. Ο Τσάβι Πασκουάλ προσθέτει σιγά σιγά η σφραγίδα του, αλλά το μέταλλο και οι στέρεες βάσεις τοποθετήθηκαν (όπως προς τιμήν του επισήμανε ο Νίκος Παππάς) στο τετράμηνο του Πεδουλάκη.

Το ομολόγησε άλλωστε, και ο βοηθός του Καταλανού προπονητή: «Πριν από 15 μέρες, ήμασταν ακόμη στο σπίτι μας στη Βαρκελώνη».

Εάν κάπου ελέγχεται ο Πασκουάλ, είναι στη ανεξήγητη επιλογή του να παίξει την τελευταία επίθεση της 1ης παράτασης και το πρώτη δίλεπτο της 2ης χωρίς τον Καλάθη, που (κουρασμένος, ξε-κουρασμένος) ήταν και απόψε ο μοναδικός δημιουργός της ομάδας.

Το play που έβγαλε τον Ρίβερς σε πλεονεκτική θέση για την ισοφάριση στην εκπνοή της 1ης παράτασης δεν ήταν κάτι ξεχωριστό, τώρα που το ξαναβλέπω στην ανάλυση του Μανουσέλη. Ο Αμερικανός πήρε ένα ανθυπο-σκρίν από τον Σίνγκλετον και απλώς εκμεταλλεύτηκε την έκρηξή του.

Συνολικά, όμως, ο πάγκος του Παναθηναϊκού πήρε καλό βαθμό. Τα προβλήματα που τον ταλάνισαν στα 50 λεπτά του θρίλερ είναι μάλλον «αντικειμενικά» παρά προϊόντα προπονητικής παρέμβασης.

Η Εφές είναι η κορυφαία ομάδα της Εuroleague στα επιθετικά ριμπάουντ με τη φοβερά αθλητική της frontline και μάλιστα μάζεψε απόψε λιγότερα από τον μέσο όρο της. Η λειψανδρία του Παναθηναϊκού, το μικρό του rotation (των 9 παικτών απόψε) και το μισογεμάτο ρεζερβουάρ δεν είναι φυσικά ευθύνη του Πασκουάλ.

Το στοιχείο που έκανε ζημιά στους «πρασίνους» ήταν η ευκολία με την οποία παρασύρθηκαν στον ρυθμό της Εφές αμέσως μετά την ανάπαυλα πρώτα ο Καλάθης και μετά ο Παππάς.

Η ομάδα χρειάζεται έναν γκαρντ επειγόντως και δεν είμαι βέβαιος ότι ο τρελο-Πόποβιτς είναι αυτό που της λείπει. Μάλλον οργανωτικό είναι το πρόβλημα παρά εκτελεστικό.

Στην άκρη της εικόνας, στην άκρη διότι εκεί τα τοποθέτησαν γενναιόψυχα οι παίκτες και ο προπονητής του «τριφυλλιού» ήταν τα σπάνια ρεκόρ της σφυρίχτρας.

Η Εφές δεν χρεώθηκε ούτε ένα φάουλ στην δ’ περίοδο και στην πρώτη παράταση (με εξαίρεση τα 4 που παραχώρησαν επίτηδες στην τελική της ευθεία), ενώ ο Παναθηναϊκός εκτέλεσε τις τελευταίες του βολές στο 12ο λεπτό του αγώνα!

Κάτι με την παραχαϊδεμένη ΤΣΣΚΑ, κάτι με τα πατριωτάκια του μεγάλου χορηγού, οι διαιτητολάγνοι και οι εραστές των θεωριών συνωμοσίας απέκτησαν υλικό για να ασχολούνται επί εβδομάδες.

Τη δική μου γνώμη, την ξέρετε. Η διαιτητολογία είναι το άλλοθι του ηττημένου και η καραμέλα της εσωτερικής κατανάλωσης, για να μένουν ήσυχοι οι ιθαγενείς.

Ας ζεσταίνονται σιγά σιγά οι αμετανόητοι, διότι σε δύο εβδομάδες το πρόγραμμα της Euroleague έχει «αιώνιο» ελληνικό ντέρμπι…

Πηγή: gazzetta.gr