Η ΕΕ και ο νόμος του Μέρφυ

Ο τρόπος αντιμετώπισης των ενεργειακών και γεωπολιτικών εξελίξεων στην Ευρώπη επιβεβαιώνει αυτό που ήταν εμφανές εξ αρχής. Ότι η ΕΕ στην πραγματικότητα δεν είχε ποτέ σχέδιο αντιμετώπισης.

Ας ξεκινήσουμε από το ότι είχε καταφέρει να προκαλέσει ενεργειακή κρίση εαυτό της πριν από την εισβολή του Πούτιν την Ουκρανία. Ο ανεδαφικός και αίολος στόχος της fast track εγκατάλειψης των υδρογονανθράκων και μετάβασης στην πράσινη ενέργεια είχε υπονομεύσει την ευρωπαϊκή ενεργειακή ασφάλεια πριν ληφθεί η απόφαση για το εμπάργκο στη Ρωσία και πριν η Μόσχα αρχίσει το παιχνίδι με την κάνουλα.

Η σοβαρή διατάραξη της αγοράς ενέργειας και της εφοδιαστικής αλυσίδας που προηγήθηκε λόγω της πανδημίας και οδήγησε σε ακραίες διακυμάνσεις τιμών και διαθεσίμων ποσοτήτων και η μετ’ εμποδίων επανεκκίνηση της παγκόσμιας οικονομίας μετά τα lockdown δεν στάθηκαν ικανά να συνετίσουν την ΕΕ η οποία συνέχισε την πράσινη πρεμούρα προτάσσοντας τα περιβαλλοντικά επιχειρήματα και έχοντας παράλληλα ως στόχο την ενεργειακή απεξάρτηση από τη Ρωσία μέσω των ΑΠΕ.

Η Γερμανία βέβαια είχε φροντίσει να εξασφαλιστεί με άφθονο, φθηνό, ρωσικό φυσικό αέριο μέσω των αγωγών Nord Stream 1 & 2,  110 δις κ.μ. ετησίως, και ταυτόχρονα να πουλάει ανεμογεννήτριες και φωτοβολταϊκά μαζί με μπόλικη περιβαλλοντική ευαισθησία στους άλλους, ενώ είχε παρατείνει και τη χρήση λιγνίτη για την ίδια .

Και μετά ήρθε ο πόλεμος τον οποίο η ΕΕ για κάποιον λόγο δεν περίμενε. Ο νόμος του Μέρφυ σε ευρωπαϊκή version.

Η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία άλλαξε τα πάντα μέσα σε λίγες ώρες και έδειξε τη γύμνια, την υποκρισία και την ανεπάρκεια αυτών που χειρίζονται τις τύχες 450 εκατομμυρίων Ευρωπαίων.

Το φυσικό αέριο το οποίο η Κομισιόν αντιμετώπιζε ως καύσιμο του… παρελθόντος (όχι όμως για τη Γερμανία που είχε δέσει τον ρωσικό γάιδαρό της) ενώ ήταν σαφές ότι θα αποτελέσει μεταβατικό καύσιμο για τουλάχιστον τριάντα χρόνια ακόμα,  έγινε είδος εν ανεπαρκεία.

Η ΕΕ βρέθηκε στην εξής πρωτόγνωρη κατάσταση για την  οποία χρειάζονται τόνοι πολιτικής ασχετοσύνης και επιπόλαιας διαχείρισης για να φθάσεις εκεί.

Επιβάλλει κυρώσεις στη Ρωσία και ανακοινώνει πρόθεση να μειώσει κατά 2/3 την προμήθεια ρωσικού φυσικού αερίου σε σύντομο χρονικό διάστημα, αμφότερα ορθά ως κατ’ αρχήν στόχοι διότι ούτε η ρωσική εισβολή μπορεί να μείνει δίχως οικονομικά αντίμετρα, ούτε η ενεργειακή ομηρία της Ευρώπης μπορεί να συνεχιστεί, με τη διαφορά ότι αυτά απαιτούν άλλο χρονοδιάγραμμα, προληπτικό σχεδιασμό και σοβαρούς υπολογισμούς ώστε να μετριαστούν οι αναπόφευκτες επιπτώσεις στη ίδια την ΕΕ.  Αυτά δηλαδή που δεν έκανε η Ευρώπη.

Το αποτέλεσμα βέβαια είναι ότι ο Πούτιν μειώνει ο ίδιος τη ροή φυσικού αερίου και εμποδίζει τη μεταφορά σιτηρών για να δημιουργήσει συνθήκες κοινωνικής αναταραχής στις χώρες και πολιτικής ρευστοποίησης στις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις αλλά και στον γεωπολιτικό περίγυρο της ΕΕ, ώστε να διασπάσει το ευρω-ατλαντικό μέτωπο απειλώντας την Ευρώπη με κρύο και πείνα.

Αν τα προηγούμενα χρόνια η ΕΕ στήριζε και προωθούσε την έρευνα και αξιοποίηση των κοιτασμάτων φυσικού αερίου και πετρελαίου των κρατών μελών, βλέπε Ελλάδα και όχι μόνο, καθώς και τους σχετιζόμενους αγωγούς, βλέπε EastMed, στέλνοντας ανάλογα μηνύματα βούλησης στις εταιρείες αντί να κάνει τον πράσινο ιεροκήρυκα, ο μετριασμός της ενεργειακής εξάρτησης από τη Ρωσία θα είχε βαθμιαία προχωρήσει.

Αντ’ αυτού αφέθηκε η Γερμανία να είναι ο βενζινάς των Ρώσων, υπονομεύοντας  – με μπροστινό  και των δύο την Τουρκία – την αξιοποίηση των μεσογειακών κοιτασμάτων .

Εκ των υστέρων και κατόπιν καταστροφής η ΕΕ εδέησε να εντάξει το φυσικό αέριο και τα πυρηνική ενέργεια στις φιλικές προς το περιβάλλον πηγές ενέργειας.

Τώρα που οι Ευρωπαίοι πληρώνουν το φυσικό αέριο σαν να μεταφέρεται από την Ανδρομέδα και πάμε για ρεύμα με δελτίο, δυστυχώς ο λογαριασμός δεν θα σταλεί εκεί που πρέπει. Αν και εκεί τους τον έστειλαν στο ίδιο νόμισμα οι Αμερικανοί, δίχως αυτό να αποτελεί παρηγοριά για αυτό που θα περάσουμε τον χειμώνα.