ΠΝΟ

Η ίδρυση της Πανελλήνιας Ναυτικής Ομοσπονδίας (ΠΝΟ) πραγματοποιήθηκε το 1920, όταν συνήλθε από 11 μέχρι 20 Νοεμβρίου το πρώτο ιδρυτικό Συνέδριο της Ομοσπονδίας. Στο Συνέδριο αυτό πήραν μέρος όλες οι υπάρχουσες τότε ναυτεργατικές οργανώσεις, η ίδρυση των οποίων είχε προηγηθεί εκείνης της ΠΝΟ. Αξίζει να σημειώσουμε ότι στις αρχές του περασμένου αιώνα είχαν ιδρυθεί και λειτουργούσαν η Πανελλήνια Ένωση Πλοιάρχων, η Πανελλήνια Ένωση Μηχανικών Ε.Ν., η Ένωση Ναυτοθερμαστών “Ο Άγιος Σπυρίδων” και αργότερα ιδρύθηκαν άλλες οργανώσεις όπως, η Πανελλήνια Ένωση Ναυτών ΕΝ (1912) ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Θαλαμηπόλων (1913), η Πανελλήνια Ένωση Ναυτομαγείρων που ιδρύθηκε και αυτή τον ίδιο χρόνο. Στα 1916 ιδρύεται η Πανελλήνια Ένωση Φροντιστών και ο Πανελλήνιος Σύνδεσμος Λογιστών Εμπορικών Ατμοπλοϊών, ενώ οι Ραδιοτηλεγραφητές οργανώνονται το 1917 κάτω από τον Σύνδεσμο τους, τον Πανελλήνιο Σύνδεσμο Αξιωματικών Ασυρμάτου Θαλάσσης, Αέρος, Ξηράς και ακολουθεί η ίδρυση της Πανελλήνιας Ένωσης Μηχανικών ΜΕΚ στα 1928, της Πανελλήνιας Ένωσης Ναυτών Μότορσιπς και Πετρελαιοκινήτων στα 1943, της Ένωσης Κυβερνητών Ιστιοφόρων στα 1938 της Ένωσης Προσωπικού Τροφοδοσίας στα 1940 και τέλος οι Ηλεκτρολόγοι Ε.Ν. οργανώθηκαν το 1947.

Από την προηγηθείσα αναδρομή προκύπτει ότι η οργάνωση των διαφόρων κλάδων δεν έγινε ταυτόχρονα, προηγήθηκαν θα μπορούσε να πει κανείς οι δυναμικότεροι κλάδοι και ακολούθησαν οι υπόλοιποι, με αποτέλεσμα η ολοκλήρωση να πραγματοποιηθεί μέσα στα πρώτα πενήντα περίπου χρόνια του περασμένου αιώνα. Η ΠΝΟ με το οργανωτικό σχήμα που την γνωρίζουμε σήμερα άρχισε την δράση της από τον Νοέμβριο του 1920. Πρώτος Γενικός της Γραμματέας εξελέγη ο Θ. Μάλλωσης. Αξιοσημείωτο είναι το γεγονός, που αποδεικνύει πως η ΠΝΟ από τα πρώτα κιόλας βήματα της συνειδητοποίησε την σημασία της διεθνούς εργατικής συνεργασίας και αλληλεγγύης , οτι η Διοίκηση της Ομοσπονδίας απεφάσισε τον Δεκέμβρη του 1920 – ένα μόλις μήνα μετά την ίδρυση της- να προσχωρήσει στην Διεθνή Ομοσπονδία Εργατών Μεταφορών (ITF) και να αποτελέσει μία από τις αρχαιότερες οργανώσεις της δύναμης της Διεθνούς.

Η εμφάνιση της ΠΝΟ μέσα στην συνδικαλιστική ζωή της χώρας έδωσε νέα ορμή και δυναμικότητα στο όλο εργατικό κίνημα, πράγμα που έμελλε να ενταθεί τα αμέσως επόμενα χρόνια

Μετά από αυτήν την σύντομη αναφορά στα της ίδρυσης της ΠΝΟ και των Ναυτεργατικών Οργανώσεων θα επιχειρήσουμε να σταθούμε σε κάποιες ιδιαίτερα σημαντικές στιγμές των αγώνων και της δράσης της Ομοσπονδίας που απετέλεσαν σταθμούς στην 80χρονη ιστορία της.

Κατά την αμέσως μεταπολεμική περίοδο τα προβλήματα που είχαν συσσωρευτεί για τους ναυτεργάτες της Ακτοπλοΐας και ειδικότερα η επιμονή της τότε Διοίκησης Θαλασσίων Μεταφορών να μην δέχεται καμιά συζήτηση για την βελτίωση των μισθών των ακτοπλόων αξιωματικών και πληρωμάτων οδήγησαν την ΠΝΟ την 10η Μαρτίου 1947 σε κάθοδο σε απεργία η οποία σημείωσε πλήρη επιτυχία, αποσπώντας αύξηση μισθών 50%.

Αμέσως μετά την απελευθέρωση η ΠΝΟ επεχείρησε να ανασυνδέσει τις σχέσεις της με την Διεθνή Ομοσπονδία Εργατών Μεταφορών (ITF) με την ευκαιρία της σύγκλησης της Μικτής Ναυτιλιακής Επιτροπής (Joint Maritime Commission) της Διεθνούς Οργάνωσης Εργασίας (ΔΟΕ), στην Γενεύη, μέλος της οποίας ήταν και ο Γενικός Γραμματέας της ΠΝΟ συν. Μάνθος Πετρουλής. Στην ανωτέρω Επιτροπή μετείχαν οι περισσότεροι ηγέτες των συνδικαλιστικών οργανώσεων των ναυτικών χωρών, έργο της οποίας ήταν και εξακολουθεί να είναι η συζήτηση θεμάτων μεταξύ των κοινωνικών εταίρων της ναυτιλίας με στόχο την αναβάθμιση των συνθηκών εργασίας των ναυτεργατών και την προετοιμασία της Ναυτικής Συνόδου της ΔΟΕ για την υιοθέτηση διεθνών κανόνων ναυτικής εργασίας.

Αφού επετεύχθη η επανασύνδεση των σχέσεων μεταξύ ΠΝΟ – ITF, αντιπροσωπεία της Ομοσπονδίας έλαβε μέρος για πρώτη φορά τον Ιούλιο του 1950 στο Συνέδριο της Διεθνούς Ομοσπονδίας Εργατών Μεταφορών (ITF) που πραγματοποιήθηκε στην Στουτγάρδη της Γερμανίας και από τότε η ΠΝΟ παίρνει ενεργό μέρος σε όλα τα Συνέδρια της Διεθνούς.

Το 1950 απετέλεσε έτος ανασύνταξης και αναδιοργάνωσης των δυνάμεων της με μοναδικό στόχο την προώθηση των αιτημάτων του κλάδου και την προσπάθεια επίτευξης λύσεων στα δίκαια αιτήματα των ναυτεργατών.

Το καλοκαίρι του 1951 διαφαίνεται απειλή στον ορίζοντα για πολλούς Ακτοπλόους ναυτικούς, με το μελετώμενο ακτοπλοϊκό τραστ. Οι Ακτοπλοϊκές εταιρείες συνεννοούνται με σκοπό να περιορίσουν τον αριθμό των κινουμένων σκαφών των , να ελαττώσουν τα δρομολόγια και να επιβάλλουν ένα μονοπωλιακό καθεστώς στις Ακτοπλοϊκές συγκοινωνίες , που θα είχε ολέθριες συνέπειες για τους απασχολουμένους στην Ακτοπλοΐα ναυτικούς και στο κοινό που έκανε χρήση των συγκοινωνιών αυτών. Εάν πραγματοποιείτο το Ακτοπλοϊκό τραστ ,ένας μεγάλος αριθμός ναυτεργατών θα έμεναν χωρίς δουλειά , μια και τα καράβια θα έδεναν, ενώ το κοινό θα υποβάλλετο σε ταλαιπωρίες με την ελάττωση των δρομολογίων και τον συνωστισμό που θα επακολουθούσε μέσα στην καρδιά του καλοκαιριού.

Ύστερα από αυτές τις εξελίξεις η ΠΝΟ αποφάσισε την κήρυξη απεργίας σε όλα τα Ακτοπλοϊκά σκάφη η οποία σημείωσε πλήρη επιτυχία και κράτησε ένα ολόκληρο μήνα. Όχι μόνο κατόρθωσε να αποκρούσει τα σχέδια για το μελετώμενο ακτοπλοϊκό τραστ, αλλά πέτυχε συγχρόνως να αποσπάσει σημαντική αύξηση των μισθών κατά 30%.

Αποφασιστικό σταθμό στην δράση και την ιστορία της ΠΝΟ απετέλεσε η υπογραφή στα 1951 της πρώτης μεταπολεμικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας με την Ένωση των Ελλήνων Εφοπλιστών για τους αξιωματικούς και τα πληρώματα των υπό Ελληνική σημαία φορτηγών πλοίων.

Η ΠΝΟ κατακτά την θέση της ως αντιπροσωπευτικός συνδικαλιστικός οργανισμός και των Ελλήνων ναυτικών των εργαζομένων στα φορτηγά πλοία, που κινούνται σε όλη την υδρόγειο. Αποτελεί συγχρόνως το πρώτο βήμα για την ανάπτυξη της δραστηριότητας της πέραν από τις Ελληνικές θάλασσες, γεγονός που είχε αποφασιστική σημασία για τις μετέπειτα εξελίξεις, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά τα πλοία με σημαίες ευκαιρίας.

Η παραπάνω Συλλογική Σύμβαση ανανεώθηκε το Μάρτιο του 1954, με μόνη την διαφορά ότι από τότε η εφαρμογή της εκτείνεται στα πλοία άνω των 4.500 κόρων , ενώ για τα πλοία κάτω από 4.500 κόρους καθορίζονται αργότερα κάπως διαφορετικοί όροι εργασίας και αμοιβής.

Από τον Ιανουάριο του 1957 υπογράφεται η Συλλογική Σύμβαση για τα Ποντοπόρα Φορτηγά χωρητικότητας πάνω από 4.500 κόρους και επέρχονται σημαντικές αυξήσεις στους μισθούς. Η Σύμβαση αυτή ανανεώθηκε τον Μάιο του 1959 . Σημαντική επιτυχία της Διοίκησης της ΠΝΟ υπήρξε η ανανέωση της παραπάνω Σύμβασης, χωρίς καμία ελάττωση του μισθολογίου, δεδομένου ότι η ναυτιλιακή κρίση την εποχή εκείνη είχε φθάσει στο απόγειο της, μεγάλος αριθμός ναυτικών ήσαν άνεργοι και πίεζαν την αγορά εργασίας.

Τον Φεβρουάριο του 1957 υπογράφεται ξεχωριστή Συλλογική Σύμβαση Εργασίας που ρύθμιζε τους όρους εργασίας και αμοιβής των πληρωμάτων των εργαζομένων σε Φορτηγά πλοία χωρητικότητος από 801 μέχρι 4.500 T.D.W.

Το πρώτο μεταπολεμικό Παν-Ναυτικό Συνέδριο της Ομοσπονδίας συνήλθε στις 2 Νοεμβρίου του 1952 και αποτέλεσε αποφασιστικό σταθμό στην ιστορία της ΠΝΟ. Η ακτινοβολία του ξεπέρασε τα στενά επαγγελματικά όρια και πήρε γενικότερη προβολή μέσα σε ολόκληρο το εργατικό κίνημα της χώρας μας . Για πρώτη φορά εξ άλλου παρέστησαν ξένοι εργατικοί αντιπρόσωποι σε Συνέδριο της ΠΝΟ, η δε απήχηση του ήταν ευρύτατη και μέσα στον τόπο μας και ανάμεσα στους ξένους συνδικαλιστικούς κύκλους.

Το 12ο Παν-Ναυτικό Συνέδριο ασχολήθηκε με όλα τα βασικά ζητήματα του ναυτεργατικού κόσμου. Αφού προηγήθηκαν εξονυχιστικές και εμπεριστατωμένες συζητήσεις, διατύπωσε ένα εκτεταμένο πρόγραμμα δράσης, χαράσσοντας κατ΄αυτον τον τρόπο την γραμμή πλεύσης του σκάφους της ΠΝΟ μέχρι το 13 Συνέδριο και απετέλεσε την πυξίδα της δράσης και των παραπέρα αγώνων της.

Το πρόγραμμα δράσης που υιοθέτησε το 12 Παν-Ναυτικό Συνέδριο περιέλαβε όλες τις τότε βασικές απαιτήσεις των ναυτεργατών , όπως η εξυγίανση του Ναυτικού Απομαχικού Ταμείου, τα προβλήματα της Ακτοπλοΐας , οι Συλλογικές Συμβάσεις των πληρωμάτων για την βελτίωση των αποδοχών τους, η επέκταση της προστασίας του Οίκου του Ναύτου σε ναυτικές περιφέρειες, η διεύρυνση της προστασίας των ναυτικών και των οικογενειών τους, οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας για τα πληρώματα που απασχολούνταν σε πλοία υπό σημαίες ευκαιρίας και άλλα θέματα. Τέλος, το Συνέδριο εξέλεξε Γενικό Γραμματέα της ΠΝΟ τον Μάνθο Πετρουλή.

Μια αναδρομή στους σταθμούς που σημάδεψαν την δράση της ΠΝΟ δεν θα μπορούσε να μην σταθεί σε μια σελίδα της ιστορίας της, κορυφαία κατά την άποψη μου, που αφορά τον αγώνα κατά των πλοίων υπό σημαίες ευκαιρίας και μάλιστα την πρώτη μορφή αγώνα που εκδηλώθηκε διεθνώς.

Μετά το πέρας του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου σημειώνεται στην διεθνή εμπορική ναυτιλία ένα φαινόμενο -πρωτόγνωρο μέχρι τότε- που βάζει σε ανησυχία την Διεθνή Ομοσπονδία Εργατών Μεταφορών και τις ναυτεργατικές οργανώσεις της δύναμης της.

Παρατηρείται μια αλματώδης αύξηση της χωρητικότητας πλοίων εγγεγραμμένων στα νηολόγια του Παναμά, της Λιβερίας, Ονδούρας και Κοστα Ρίκας (Pan Lib Hon Co).Το περίεργο του πράγματος ήταν ότι οι χώρες αυτές στις οποίες ήταν νηολογημένα τα εν λόγω πλοία δεν είχαν ναυτική παράδοση, δεν διατηρούσαν ειδικό ναυτιλιακό μηχανισμό επιθεώρησης της αξιοπλοίας των πλοίων ώστε να διασφαλίζονται οι προϋποθέσεις της ασφάλειας ζωής στη θάλασσα στα πλοία που έφεραν τις σημαίες τους, δεν διέθεταν νομοθεσία προστασίας των ναυτεργατών ούτε πλαίσιο κοινωνικής ασφάλισης των ναυτεργατών και των οικογενειών τους, δεν διέθεταν ναυτεργατικές οργανώσεις που θα αγωνίζονταν για να επιτύχουν Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας που θα προστάτευαν κατά κάποιο τρόπο τα πληρώματα για τον απλούστατο λόγο ότι δεν είχαν ναυτικούς των εθνικοτήτων τους. Το σημαντικότερο όλων ήταν το γεγονός ότι οι εφοπλιστές των πλοίων αυτών δεν ήταν ούτε Παναμαδέζοι, ούτε Λιβεριάνοι αλλά αλλοδαποί ως προς την σημαία του πλοίου (κυρίως Ελληνες και Αμερικανοί).

Για όλους τους παραπάνω λόγους η διεθνής ναυτεργατική κοινότητα έδωσε τον χαρακτηρισμό και ονόμασε τις σημαίες αυτές σημαίες ευκαιρίας ή ευκολίας ή σημαίες ασυδοσίας. Το αποτέλεσμα ήταν οι εφοπλιστές των πλοίων αυτών να ναυτολογούν πληρώματα με μισθούς πείνας, να τα εξαναγκάζουν σε υπερωριακές εργασίες χωρίς καμία αμοιβή, να εγκαταλείπουν στα διάφορα λιμάνια τους ναυτικούς χωρίς χρήματα χωρίς καμία αποζημίωση χωρίς έξοδα παλιννόστησης τους – πράγμα που δυστυχώς συνεχίζεται και μέχρι σήμερα – χωρίς καμιά προστασία σε περίπτωση ασθενείας των ίδιων και των μελών των οικογενειών τους και το χειρότερο να μην έχουν τις προϋποθέσεις για συνταξιοδότηση όταν θα ήταν πλέον απόμαχοι του κύματος.

Η Διεθνής Ομοσπονδία Εργατών Μεταφορών ήδη από το 1948 όταν πραγματοποιήθηκε το Συνέδριο της στο Όσλο οργάνωσε ένα μακροχρόνιο, επίμονο και αποφασιστικό αγώνα στον οποίο κινητοποίησε όλες τις οργανώσεις της δύναμης της, ναυτεργατικές και λιμενεργατικές .

Η ΠΝΟ έδειξε ζωηρό ενδιαφέρον ευθύς εξ αρχής στις πρωτοβουλίες αυτές της Διεθνούς Ομοσπονδίας Εργατών Μεταφορών (ITF) δεδομένου ότι η χώρα μας ήταν κατά παράδοση ναυτική και ο αντίκτυπος από τον αθέμιτο ανταγωνισμό των πλοίων αυτών έθιγε και την εθνική μας ναυτιλία αλλά και γιατί τα περισσότερα από τα πλοία αυτά ήταν Ελληνικών συμφερόντων και απασχολούσαν Ελληνικά πληρώματα. Είχαν σημειωθεί επανειλημμένα κρούσματα εγκατάλειψης πληρωμάτων, χωρίς καμιά προστασία με θύματα ναυτικούς, που βρίσκονταν στην ανάγκη να προσφύγουν στις ξένες συνδικαλιστικές οργανώσεις για να ζητήσουν προστασία. Η κατάσταση αυτή δημιούργησε διεθνή κατακραυγή στο διεθνή Τύπο και στις διεθνείς συνδιασκέψεις και οδήγησε την ΠΝΟ στην ανάληψη δράσης στα πλαίσια του αγώνα της Διεθνούς κατά των πλοίων υπό σημαίες ευκαιρίας.

Αμέσως μετά την λήξη του 25ου Συνεδρίου της ITF που συνήλθε τον Ιούλιο του 1958 στο Άμστερνταμ απεφασίσθη η ανάληψη συνδικαλιστικής δράσης από τις Οργανώσεις της Διεθνούς – Ναυτεργατικές και Λιμενεργατικές κατά των πλοίων αυτών που πήρε την μορφή τετραήμερου μποϋκοτάζ σε παγκόσμια κλίμακα, η εκδήλωση του οποίου άρχισε την 1 Δεκεμβρίου και έληξε την 4 Δεκεμβρίου του 1958, ιδιαίτερα στην Βόρειο Αμερική.

Στη συνέχεια από το 1959 και εξής άνοιξε ο δρόμος για την ΠΝΟ για την παροχή προστασίας στους Έλληνες ναυτεργάτες που αναγκάζονταν να εργασθούν στα πλοία με σημαίες ευκαιρίας με την υπογραφή Συλλογικών Συμβάσεων κατ΄εξουσιοδότηση της Διεθνούς εφαρμόζοντας ολόκληρη την Ελληνική νομοθεσία σε ο,τι αφορά τις Συλλογικές Συμβάσεις, την προστασία της ασθένειας την καταβολή αποζημίωσης κ.λ.π. Οι παραπάνω εξελίξεις είχαν μια ακόμη θετική έκβαση αναγκάζοντας τον Ελληνικό εφοπλισμό, ύστερα από την κατακραυγή που σημειώθηκε διεθνώς, να επιζητήσει την ασφάλιση των πληρωμάτων τους στο Ναυτικό Απομαχικό Ταμείο.

Ο αγώνας της Διεθνούς Ομοσπονδίας Εργατών Μεταφορών (ITF) κατά των πλοίων με σημαίες ευκαιρίας που άρχισε το 1958, όπως προαναφέραμε, και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα με διευρυμένο περιεχόμενο στρεφόμενος κατά και των υποβαθμισμένων (Substandard Vessels) υπό εθνική σημαία πλοίων είχε σαν αποτέλεσμα να εξωθηθεί ένας σημαντικός αριθμός πλοίων με σημαίες ευκαιρίας στο Ελληνικό νηολόγιο. Αρκεί να θυμηθούμε ότι στα μέσα της δεκαετίας του 70 η δύναμη του υπό Ελληνική σημαία στόλου ανήρχετο στα 4.000 πλοία περίπου, ενώ ο αριθμός των Ελληνόκτητων με σημαίες ευκαιρίας πλοίων ήταν ασήμαντος. Δυστυχώς σήμερα συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Η συντριπτική πλειοψηφία πλοίων Ελληνικών συμφερόντων είναι εγγεγραμμένη στα νηολόγια ευκαιρίας και ένας μικρός αριθμός πλοίων βρίσκεται υπό την κυανόλευκο.

Το αποτέλεσμα της έντονης δραστηριότητας της ΠΝΟ κατά τα τέλη της δεκαετίας του 50 και αρχές του 1960 σε συνδυασμό και με άλλους λόγους είχε σαν αποτέλεσμα την στροφή πλοίων Ελληνικών συμφερόντων στο Ελληνικό νηολόγιο.Ειναι ενδιαφέρον να αναφέρουμε ότι αρχές της δεκαετίας του 1960 τα υπό Ελληνική σημαία πλοία είχαν ξεπεράσει τα 1000 με συνολική χωρητικότητα πάνω από 5.000.000 τόννους.

Όταν πραγματοποιήθηκε η εγγραφή και του χιλιοστού πλοίου στο εθνικό μας νηολόγιο, ο τότε Πρόεδρος της Κυβέρνησης Κωνσταντίνος Καραμανλής προγραμμάτισε εορταστικές εκδηλώσεις οι οποίες κράτησαν τρεις μέρες από την 22 έως 24 Οκτωβρίου 1960. Όπως ήταν επόμενο η ΠΝΟ, όπως και όλος ο ναυτικός κόσμος, πήρε ενεργό μέρος στις σχετικές εκδηλώσεις που έγιναν και απετέλεσαν ένα ακόμη σταθμό της ιστορίας της Ελληνικής ναυτιλίας στην οποίαν πρωτεύοντα ρόλο είχε διαδραματίσει η ΠΝΟ.

Στα χρόνια που ακολούθησαν κύριο μέλημα και πρωταρχικός σκοπός της ΠΝΟ υπήρξε η αναβάθμιση των όρων και συνθηκών εργασίας των Ελλήνων ναυτεργατών, η εξυγίανση του ΝΑΤ, η βελτίωση της παρεχόμενης ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης στους ίδιους τους ναυτεργάτες και τις οικογένειες τους κ.α.

Παράλληλα η ΠΝΟ αναπτύσσει μια έντονη δραστηριότητα στην διεθνή ναυτιλιακή αρένα και εδραιώνεται όχι μόνον σαν ισότιμος εταίρος, ιδιαίτερα στους κόλπους της Διεθνούς, αλλά υπολογίσιμη δύναμη με βαρύνουσα γνώμη, πράγμα που της επιτρέπει να συμβάλει στην διαμόρφωση της ναυτιλιακής πολιτικής με αποκλειστικό στόχο την προάσπιση των συμφερόντων του κλάδου και της ναυτιλίας μας γενικότερα.

Στην αμέσως μεταπολιτευτική περίοδο, ένα ακόμη γεγονός που απετέλεσε σταθμό στην πλούσια ιστορία της δράσης της ΠΝΟ υπήρξεν η μεγάλη αναμέτρηση ΠΝΟ και Εφοπλιστών Μεσογειακών – Τουριστικών Πλοίων , όταν οι τελευταίοι αρνήθηκαν να διαπραγματευθούν με την Ομοσπονδία αυξήσεις στους βασικούς μισθούς των ναυτεργατών. Η αδιαλλαξία του εφοπλισμού οδήγησε σε μια δραματική σύγκρουση η οποία διήρκεσε τρεις ολόκληρες εβδομάδες από τις 18 Νοεμβρίου μέχρι 7 Δεκεμβρίου 1976.

Το προσκλητήριο που απηύθυνε τότε η Ομοσπονδία στους ναυτεργάτες βρήκε βαθιά ανταπόκριση σε βαθμό που οδήγησε τον Υπουργό Εμπορικής Ναυτιλίας στην έκδοση Απόφασης, η οποία περιελάμβανε, μεταξύ των άλλων, αύξηση των βασικών μισθών κατά 25% αναδρομικά από 1 Οκτωβρίου 1976 και από 1 Ιουνίου 1977 μέχρι 31 Δεκεμβρίου 1977 σε επί πλέον 10%.

Δύο δεκαετίες αργότερα και συγκεκριμένα το Δεκέμβριο του 1996 η ΠΝΟ επανέλαβε το προηγούμενο εγχείρημα και κάλεσε τα Ελληνικά πληρώματα σε παγκόσμια πενθήμερη απεργία από 16 έως και 20 Δεκεμβρίου διεκδικώντας διασφάλιση των θέσεων εργασίας, αναβάθμιση των συντάξεων και επαναφορά του ειδικού φορολογικού καθεστώτος για τους Έλληνες ναυτεργάτες. Η πενθήμερη αυτή απεργία συνεχίσθηκε τον επόμενο χρόνο και συγκεκριμένα από 13 έως 23 Ιανουαρίου 1997 και απετέλεσε μια ακόμη λαμπρή σελίδα στην ιστορία των αγώνων της Ομοσπονδίας.

• Η ΠΝΟ έχει διαγράψει μέχρι σήμερα μια ιστορία 90 χρόνων πλούσια σε δράση και αγώνες και έχει πετύχει να αποτελεί ζωντανό και ενεργό τμήμα του συνδικαλιστικού κινήματος της χώρας μας δίνοντας πάντα το “παρών” εκεί που χρειάζεται. Μεσα σ΄αυτην την διαδρομή και παρά τα εμπόδια και τις αντιξοότητες που όχι λίγες φορές παρουσιάσθηκαν, η Ομοσπονδία προσπάθησε πάντα με συνέπεια, σκληρή δουλειά και με γνώμονα τα συμφέροντα των Ελλήνων ναυτεργατών, – εν ενεργεία και απόμαχων του κύματος- να βελτιώσει την θέση των ίδιων αλλά και των οικογενειών τους .
• Πολλά βέβαια έγιναν και πολλά περισσότερα πρέπει να γίνουν ακόμα .
• Οι νέες προκλήσεις, στις οποίες βρισκόμεθα όλοι αντιμέτωποι , το ιδιαίτερα ανταγωνιστικό περιβάλλον μέσα στο οποίο είναι εκ των πραγμάτων υποχρεωμένη να κινείται η ναυτιλία αλλά και οι ίδιοι οι ναυτεργάτες, δεν πρέπει να οδηγούν σε εφησυχασμό, αλλά αντίθετα σε συνεχή εγρήγορση.
• Η ΠΝΟ θα συνεχίσει την δυναμική παρουσία της στην ναυτιλιακή σκηνή της χώρα μας αλλά και διεθνώς συνεπής προς τις αρχές της αλλά και τις προσδοκίες των ναυτεργατών και πιστεύω ότι θα διαγράψει ακόμη λαμπρότερες σελίδες στο μέλλον.