Η Α.Τ.Α του κ. Νίκου Φίλη και η θαυμαστή αυτοσυγκράτηση του κ. Άδωνι Γεωργιάδη

Είναι κοινός, επιστημονικός και πολιτικός, τόπος ότι η πρώτη τετραετία διακυβέρνησης της χώρας από το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να υπερηφανευθεί για την μακροοικονομική της μετριοπάθεια και την επιστημονική σεμνότητα των κορυφαίων στελεχών της. Είναι γνωστό ότι υιοθετήθηκαν μέτρα οικονομικής πολιτικής, χωρίς, ωστόσο, τα μέτρα να επιβεβαιωθούν από την ίδια την πραγματικότητα. Το περίφημο κυβερνητικό πρόγραμμα των «εκατό ημερών» αποδείχθηκε ένας μακρύς κατάλογος μέτρων, ο οποίος λησμονήθηκε λίγο μετά τις εκλογές του 1981.

Μέσα σε αυτό το πνεύμα μακροοικονομικού μαξιμαλισμού ως προς τις στοχεύσεις της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, έπρεπε, περίπου ψυχαναγκαστικά, να αυξηθεί «εδώ και τώρα» το εισόδημα των εργαζομένων και, συνεκδοχικά, η παραγωγή. Το αποτέλεσμα ήταν ο μεγαλύτερος πληθωρισμός και η διεύρυνση των ελλειμμάτων του ισοζυγίου πληρωμών. Η Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή (ΑΤΑ) στόχευε ακριβώς στην ενίσχυση των εισοδημάτων των εργαζομένων και των συνταξιούχων μέσω της τόνωσης του εισοδήματός τους ανάλογα με το ύψος του πληθωρισμού. Αυτό ακούγεται και φαίνεται εκ πρώτης όψεως λογικό και κοινωνικά δίκαιο, αλλά, στην πράξη, οδήγησε σε εκτίναξη του πληθωρισμού και στο πενταετές πρόγραμμα των ετών 1983 – 1987.

Αυτός ο οικονομικός λαϊκισμός τού «εδώ και τώρα», της αυτοστιγμεί ικανοποίησης όλων των κοινωνικοοικονομικών αιτημάτων, φάνηκε να αποτελεί παρελθόν, μετά την οδυνηρή εμπειρία της οικονομικής διακυβέρνησης από το κυβερνητικό ΠΑΣΟΚ των πρώτων ετών της μακρινής δεκαετίας του ’80.

Η τρέχουσα εξωγενής πληθωριστική κρίση οδηγεί την, μάλλον άτυχη,  παρούσα κυβερνητική πλειοψηφία να πρέπει να επεξεργαστεί πρακτικές απαντήσεις απέναντι στην καθημερινή πάλη με τον νέο «πληθωριστικό αντίπαλο». Εγκαινιάζεται το market pass και υλοποιείται το «καλάθι του νοικοκυριού» ως καθημερινά όπλα στην φαρέτρα του καταναλωτή. Κι όμως, τα μέτρα αυτά απαξιώνονται εκ νέου από την αριστερά ως «ασπιρίνες» ή, στην καλύτερη περίπτωση, ως «ημίμετρα» απέναντι στην «ολιγοπωλιακή αισχροκέρδεια». Αυτό ακριβώς συνέβη σήμερα, αναχρονιστικώ τω τρόπω, με τον βουλευτή του Σύριζα – Προοδευτική Συμμαχία  κ. Νίκο Φίλη, ο οποίος απέναντι στον νουνεχή υπουργό Ανάπτυξης και Επενδύσεων που μιλούσε για τα πρώτα χειροπιαστά θετικά αποτελέσματα των ελεγκτικών μηχανισμών των κρουσμάτων αισχροκέρδειας  στην αγορά τροφίμων, αντιπαρέβαλε τον αναχρονισμό του «οικονομικού λαϊκισμού», ενθυμούμενος την… ΑΤΑ, η οποία θεωρείται ότι είναι η ριζική λύση των πληθωριστικών πιέσεων στο βαλάντιο εργαζομένων και συνταξιούχων. Ο κ. Ν. Φίλης υποστηρίζει λοιπόν ότι «μόνο μία λύση υπάρχει» και η «η λύση είναι να αυξηθούν οι μισθοί με Αυτόματη Τιμαριθμική Αναπροσαρμογή (ΑΤΑ), μέσα από έναν μόνιμο μηχανισμό ΑΤΑ. Έτσι, οι μισθοί θα αυξάνονται όσο είναι ο πληθωρισμός. Όταν ανεβαίνει ο πληθωρισμός 5%, θα αυξάνεται και ο μισθός κατά 5%, όταν ο πληθωρισμός φτάνει στο 10%, θα ενισχύεται και ο μισθός κατά 10%, όταν ο πληθωρισμός αυξάνεται κατά 15%, ο μισθός θα ενδυναμώνεται κατά 15%!».

Η ιστορική εμπειρία του πληθωρισμού του 25% των ετών 1982 – 1983, η αδυναμία διάκρισης του πληθωρισμού σε έρποντα, σε αφανή και σε καλπάζοντα, η ανικανότητα σύλληψης των περίπλοκων μηχανισμών αλληλεξάρτησης των δυτικών οικονομιών σε διεθνοποιημένο περιβάλλον, ακόμη και η αδυναμία οικονομικής συμπερίληψης του πολεμικού γεγονότος στην Ουκρανία «κουρνιάζουν» μέσα σε αυτήν την «μία λύση» για τον πληθωρισμό που εισηγούνται ο Σύριζα – Προοδευτική Συμμαχία και ο βουλευτής του κ. Ν. Φίλης. Ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης προτίμησε να επιδείξει θαυμαστή πολιτική αυτοσυγκράτηση και οικονομική μετριοπάθεια, απαριθμώντας συγκεκριμένα τα χειροπιαστά αποτελέσματα των αντιπληθωριστικών μέτρων του υπουργείου Ανάπτυξης και Επενδύσεων και περισώζοντας, βέβαια, το επίπεδο του πολιτικού διαλόγου.