Ο Άδωνις ενάντιος στη διχαστική χρήση της Ιστορίας

Είναι βέβαιο ότι η ιστορική μνήμη προσφέρεται για δημιουργικό αναστοχασμό και για την εξαγωγή στέρεων, εμπειρικά γειωμένων συμπερασμάτων, που προάγουν την εθνική μας αυτοσυνειδησία και που, συνεπώς, μάς διανοίγουν ορίζοντες για αρτιότερες και πιο στέρεες επιλογές στο μέλλον. Οι ιδεολογικές προβολές και οι πολιτικές χρήσης της κοινής ιστορικής μας πορείας, που μας συνέχει ως εθνική κοινότητα, είναι παρωχημένες σε κάθε σύγχρονη, πολιτικά και οικονομικά, προηγμένη κοινωνία.

Φαίνεται, όμως, ότι αυτή η παραδοχή, η οποία προσλαμβάνει ολοένα και καθολικότερα γνωρίσματα ανάμεσα στους πολίτες, δεν βρίσκει κοινούς τόπους και σε ορισμένες, εναπομείνασες εκδοχές της αριστεράς. Σε συγκαιρινές μας, ριζοσπαστικές εκφράσεις της αριστεράς, η ιστορική μνήμη πρέπει να μεταβληθεί, και αυτή, σε ένα πεδίο καθολικής πολιτικής αντιπαράθεσης και, συμμετρικά, σε ένα στρατευμένο και αιχμηρό εργαλείο εκδίκησης. Πρέπει, δηλαδή, να θυμόμαστε μόνο και μόνο για να αποδώσουμε ευθύνες και όλες οι ευθύνες για παραλείψεις και για ατέλειες να βαραίνουν τη μια πλευρά. Έτσι, όμως, αναδύεται η τεχνητά δημιουργημένη πόλωση και θρυμματίζονται οι ενωτικές διεργασίες που στηρίζουν τις μακροχρόνιες κοινές προσπάθειες.

Από αυτήν την πόλωση προέρχεται και η πλέον διχαστική ρητορεία της ριζοσπαστικής αριστεράς, μια ρητορεία που αρνείται οποιαδήποτε καλή προαίρεση σε έναν πολιτικό προερχόμενο από τον συντηρητικό και φιλελεύθερο χώρο. Αυτός ο πολιτικός, εν προκειμένω ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης,  είναι εξ ορισμού «ύποπτος» και χλευάζεται, όταν «ισχυρίζεται ότι η κηδεία (σ.σ.: του τέως βασιλιά Κωνσταντίνου Β’) έγινε με την ιδιότητα του “ιδιώτη” ώστε “να μην δώσει την ευκαιρία σε κάποιους από την Αριστερά, σε μία προεκλογική χρονιά, να διχάσουν τους Έλληνες για πολιτικά οφέλη”», όπως αναφέρει ρητά το φύλλο της εφημερίδας «Αυγή» αναφερόμενο στον υπουργό Ανάπτυξης και Επενδύσεων και Αντιπρόεδρο της Νέας Δημοκρατίας.

Η εφημερίδα και οι δημοσιογράφοι της ριζοσπαστικής αριστεράς αρνούνται, πιθανότατα λόγω ιδεοληψίας και πολιτικών προιδεάσεων, να αναγνωρίσουν το δεδηλωμένο και το υπαρκτό, το ψηλαφητό, ότι δηλαδή ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης είχε εκφράσει την επιθυμία να προσέλθει στην κηδεία του τέως βασιλιά ως ιδιώτης, ακολουθώντας πιστά την απόφαση του Πρωθυπουργού, και όχι ως ένας δήθεν νοσταλγός της Συνταγματικής Μοναρχίας, από την οποία έχει πάρει σαφείς αποστάσεις. Η «Αυγή» και οι συντάκτες της αδυνατούν να αποδεχθούν ως ειλικρινή τα κίνητρα αυτής της ιδιότητας, που ανάγονται σε αυτό που με ενάργεια υποστηρίζει ο κ. Άδωνις Γεωργιάδης, στην αποφυγή πολιτικής χρήσης ενός συμβάντος. Διότι ο υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων αρνείται ακριβώς να μεταβάλει την ιστορική μνήμη σε ένα πεδίο χάραξης νέων άγονων διαχωριστικών γραμμών ανάμεσα στους Έλληνες και τις Ελληνίδες.