Η σοσιαλδημοκρατία της εξίσωσης των πολιτικών αντιπάλων

Η σοσιαλδημοκρατία, παρά τις πολλαπλές κριτικές στις οποίες έχει υποβληθεί διαχρονικά, είχε και εξακολουθεί να έχει μια ιδιαίτερη πολιτική αισθητική, που αποφεύγει τις χονδροειδείς υπεραπλουστεύσεις στην αντιμετώπιση των πολιτικών εξελίξεων και βέβαια, των πολιτικών αντιπάλων. Ένας συνεπής σοσιαλδημοκράτης αντιδρά, περίπου από πολιτική ιδιοσυγκρασία, στην εξίσωση παρατάξεων, κομμάτων και ηγετών. Το σοσιαλδημοκρατικό πολιτισμικό υπόβαθρο, η δεσπόζουσα πολιτική κουλτούρα της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας αποστρέφεται τις εξομοιώσεις των αντίθετων απόψεων και των φορέων τους.

Στην ιδιαίτερη ελληνική περίπτωση, η σοσιαλδημοκρατική πολιτική κατάθεση ήταν εν πολλοίς ανομολόγητη, είχε επί μακρόν κακοφορμίσει στο ΠΑΣΟΚ της πρώιμης και των απαρχών της δεύτερης μεταπολίτευσης, παρά τα φωτεινά διαλείμματα ορισμένων ηγεσιών. Σε αυτή τη χορεία ηγεσιών φιλοδοξεί να ενταχθεί  και η περίπτωση της σημερινής ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ, η οποία όμως δυσκολεύεται εξαιρετικά να αποδεχθεί την πολυπλοκότητα του σύγχρονου κοινωνικού κόσμου και των προεκτάσεων της στη σφαίρα της πολιτικής και των πολιτικών αντιπάλων της. Κινούμενος ενάντια σε όλη την παράδοση της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ο κ. Νίκος Ανδρουλάκης επιχειρεί την καθολική εξομοίωση δύο αντιπάλων κομματικών ηγεσιών, οι οποίες είναι διαμετρικά αντίθετες μεταξύ τους. Για τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, «το επιτελικό κράτος της αριστείας, που επαγγελλόταν να θεραπεύσει τα θεσμικά τραύματα της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, διολισθαίνει σήμερα σε έναν αλαζονικό καθεστωτισμό χωρίς καμία μεταρρυθμιστική πνοή. Συγκαλύπτει τον αυταρχισμό του αδυνατώντας να υπερβεί τις παθογένειες ενός μονοκομματικού προσωποκεντρικού συστήματος διακυβέρνησης που μετατρέπει τη χώρα σε βασίλειο αδιαφάνειας και ευνοιοκρατίας».

Αυτή η αν μη τι άλλο χοντροκομμένη εξομοίωση του Κυριάκου Μητσοτάκη και του Αλέξη Τσίπρα θα μπορούσε να υποστηρίξει κανείς ότι υπαγορεύεται από τις ανάγκες της προεκλογικής αντιπαράθεσης. Η προεκλογική περίοδος δεν έχει, όμως, καν εγκαινιαστεί. Κι επιπλέον, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ επισημαίνει παντελή έλλειψη μεταρρυθμιστικής πνοής, μεταρρυθμιστική άπνοια στην παρούσα κυβερνητική πλειοψηφία. Με αυτόν τον τρόπο όμως, τα εναπομείναντα αποθέματα κριτικής φερεγγυότητας τορπιλίζονται πλήρως από τον ίδιο τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ, ο οποίος, αλλοίμονο, δεν συμπεριφέρεται ως ο «πρόεδρος του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος του τόπου», αλλά ως επικεφαλής μιας radical αριστερής οργάνωσης.