Συνάντηση με Ευρωπαίους αξιωματούχους θα έχει στις 3 Φεβρουαρίου ο Β. Ζελένσκι, όπως γνωστοποιήθηκε πριν από λίγο. Αρκετοί είναι οι παρατηρητές που θέτουν, με μια μάλλον υπερβάλλουσα καχυποψία, το ερώτημα για ποιο λόγο ο Ουκρανός πρόεδρος μετέβη πρώτα στις Ηνωμένες Πολιτείες και, σε συνέχεια, θα μεταβεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, με την υποψία για ισχυρότερη οικονομική βοήθεια μόλις να κρύβεται στη φόδρα των λόγων τους. Πρόκειται συνήθως για δυνάμεις που συναντά πρωταρχικά σε χώρους των πιο σύγχρονων ρευμάτων της ριζοσπαστικής δεξιάς και του μετά βίας συγκεκαλυμένου οικονομισμού της.
Ο Ζελένσκι προτιμά την Αμερική, γιατί ο πρόεδρος Μπάιντεν υποσχέθηκε μεγαλύτερη οικονομική βοήθεια. Αυτή η ανάγνωση είναι όμως λανθασμένη. Η οικονομική αρωγή συνδέεται με την εδραίωση της δημοκρατίας και την ασφάλεια σε υπερεθνική κλίμακα: «Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω, να σας ευχαριστήσω πολύ για την οικονομική βοήθεια που μας χορηγήσατε και αυτή που μπορεί να αποφασίσετε. Τα χρήματά σας δεν είναι ελεημοσύνη, είναι επένδυση στην παγκόσμια ασφάλεια και στη δημοκρατία, την οποία διαχειριζόμαστε με τον πλέον υπεύθυνο τρόπο». Αυτή είναι η σαφής τοποθέτηση του προέδρου της Ουκρανίας, όπως σαφής θα έπρεπε να είναι σε όλους η ουκρανική ανάγκη για στρατιωτική αρωγή.
Ορισμένες πένες παραπονούνται ότι ο Ζελένσκι μετέβη στην Ουάσιγκτον για το πρώτο του ταξίδι έξω από την Ουκρανία μετά την έναρξη του πολέμου και όχι στις Βρυξέλλες ή σε κάποια ευρωπαϊκή πρωτεύουσα. Ωστόσο, ας είμαστε ειλικρινείς. Η Ευρώπη των 27 δεν διαθέτει ακόμη τη συνοχή και την πολιτική βούληση, που είναι τόσο απαραίτητες για να εξασφαλίσει την αναγκαία στρατιωτική βοήθεια στην βαλλόμενη χώρα. Στο σημείο αυτό, ο ρόλος των Ηνωμένων Πολιτειών ήταν και παραμένει απολύτως ζωτικός. Η απόφαση του Τζο Μπάιντεν να αποστείλει πυραύλους Patriot στο Κίεβο αυτό αποδεικνύει. Η διαδικασία στη λήψη της πολιτικής απόφασης είναι σαφώς πιο απλή και λιγότερο πολύπλοκη συγκριτικά με αυτήν της Ε. Ε., η οποία αποτελείται από 27 χώρες μέλη, μεταξύ των οποίων και την Ουγγαρία του Β. Όρπαν που δηλώνει ότι θέλει να «καταργήσει το Ευρωκοινοβούλιο».
Στο τέλος της ημέρας όμως, οι Ουκρανοί στρατιώτες είναι αυτοί που πολεμούν και πεθαίνουν, οι πολίτες που ζουν υπό την απειλή των ρωσικών πυραύλων και των μη επανδρωμένων αεροσκαφών. Η δυτική βοήθεια καθιστά δυνατή την αντίστασή των Ουκρανών. Άλλωστε, όπως δήλωσε ο Ουκρανός πρόεδρος, πατώντας γερά στο έδαφος της πολεμικής πραγματικότητας, «η ιστορία θυμάται μόνο τους νικητές, τους πιο δυνατούς και τους πιο γενναίους». Κι αυτό είναι μια κάπως ειπωμένη, αλλά πικρή αλήθεια, βίωμα για τους Ουκρανούς.