Μιλώντας για το πώς λειτουργούν οι δισκογραφικές εταιρείες ξεκαθάρισε ότι «καλλιτεχνικά το πράγμα δεν κινείται» στη δισκογραφία: «Η αλήθεια είναι ότι κινούμαστε μόνοι μας».Όσον αφορά στη μουσική του και στο λάθος που έκανε με τις εταιρείες, ανέφερε: «Ειδικά για μένα, ναι. Ανήκω στη γενιά μετά Καζαντζίδη – Μπιθικώτση. Μετά έρχεται η γενιά των Αλεξίου, Γαλάνη. Νταλάρα, Βιτάλη, Μητσιά, Πάριου και μετά ο αμέσως επόμενος, αλλά μόνος, είμαι εγώ. Διότι με κάτι άλλα παιδιά, που σήμερα βρήκαν και αυτά τον δρόμο τους, εγώ έχω διαφορά πέντε με έξι χρόνια. Στο ενδιάμεσο κενό, εμφανίζομαι εγώ, και μπαίνω σε αυτό που λέμε ελληνικό τραγούδι. Ηχογραφώ Χατζιδάκι, Καζαντζάκη και Ξαρχάκο. Ήταν μεγάλο λάθος που στο ξεκίνημά μου πήγα στην εταιρεία του Μάτσα. Ήμουν σαν κουταβάκι. Από τη στιγμή που κυκλοφόρησα τον δίσκο “Ούτε που ρώτησα” της Λίνας Νικολακοπούλου και του Γιάννη Σπανού είχα αρχίσει να… ενοχλώ κάποιους».
«Επειδή τώρα δεν θέλω να γίνομαι μίζερος, πάνε και μου φορτώνουν μετά έναν διπλό δίσκο που ήταν πανάκριβος. Μου έβαλαν τον μανδύα του σταρ και ήταν ένας λόγος που σκοτώθηκα και τελείωσα μαζί τους. Αργότερα τα βρήκαμε, χωρίς εξωγενείς παράγοντες που να επηρεάζουν» ανέφερε ο Μανώλης Λιδάκης.