Ο «εμφύλιος» των Ουκρανών: Το νέο στρατηγικό λάθος του Πούτιν

Από την αρχή του πολέμου, η Ρωσία, αλλά και ορισμένοι δυτικοί υποστηρικτές του επεκτατισμού του δικτάτορα Πούτιν, δίνουν την εντύπωση ότι είναι αποφασισμένοι να διαπράττουν το ένα στρατηγικό λάθος μετά το άλλο. Μετά την υποτίμηση του αντιπάλου, επενδύουν πολλές από τις εναπομείνασες ελπίδες τους στην εσωτερική πολιτική διχόνοια των Ουκρανών.

Με βάση τη σχετική εξιστόρηση, τις τελευταίες μέρες μαίνεται ένας άτυπος, ακήρυχτος εμφύλιος πόλεμος με αντικείμενο τον καταμερισμό ευθυνών ανάμεσα στον δήμαρχο του Κιέβου Βιτάλι Κλίτσκο και τον πρόεδρο Β. Ζελένσκι, ο οποίος εμφανίζεται ανυποχώρητος στην ανηλεή κριτική που ασκεί εναντίον του πρώτου επειδή δεν κατασκεύασε επαρκή αριθμό καταφυγίων για τους κατοίκους του Κιέβου που πλήττονται από το ψύχος.

Πίσω από τον υπερτονισμό της διαφωνίας ελλοχεύουν οι «γνωστές άγνωστες» δυνάμεις του αντιδυτικισμού, που προωθούν συγκεκριμένες πολιτικές και συγκεκριμένους πολιτικούς.

Η έλλειψη φαντασίας έχει καταστήσει, εδώ και καιρό, προβλέψιμες τις αντιδράσεις των φιλορωσικών κύκλων, που εμπνέονται από τα εθνοκοινοτικά ιδεώδη του πολιτικού ηγέτη Β. Πούτιν. Η σχετική βιβλιογραφική παραγωγή είναι άφθονη στον πνευματικώς διεφθαρμένο δυτικό κόσμο. Οι έρευνες συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι τα εθνοπρεπή ιδεώδη αυτών των κύκλων (πολιτικών, επιχειρηματικών, δημοσιογραφικών) εξυμνούν τις αρετές μιας ηγετικής μορφής που είναι προορισμένη να επιβληθεί εναντίον όλων των «εχθρών», εσωτερικών και εξωτερικών.

Ο Β. Πούτιν δεν αντιπροσωπεύει τίποτα περισσότερο από έναν δικτάτορα που γνωρίζει ότι ο Ουκρανός αντίπαλος είναι, στα μάτια του, εσωτερικά διασπασμένος. Η διαφωνία που υπάρχει ανάμεσα στον δήμαρχο του Κιέβου και τον πρόεδρο της χώρας έχει λάβει, διαβάζουμε, διαστάσεις πολιτικής αλληλοεξόντωσης, πολιτικής σφαγής, που θα εκβάλει στην εσωτερική πολιτική αποσύνθεση του αντίπαλου μέρους.

Το λάθος αυτό έχει, ωστόσο, ήδη καταγραφεί. Ο πόλεμος που διεξάγει ο πατερούλης από τη Μόσχα, εγκαινιάστηκε στο όνομα της «αποναζιστικοποίησης» του ουκρανικού καθεστώτος. Στο όνομα της εξολόθρευσης του στρατιωτικού τάγματος Αζόφ διεξάγεται ο πόλεμος, παρά το ότι οι ακροδεξιές δυνάμεις δεν υπερβαίνουν το 5% των εκλογικών προτιμήσεων των Ουκρανών.

Μετά το πρώτο και σημαντικότερο στρατηγικό λάθος του Πούτιν και των εδώ απολογητών του, αυτό της υποτίμησης των δυνατοτήτων του αντιπάλου, ο πρόεδρος της Ρωσίας και οι συνοδοιπόροι του περνούν στη δεύτερη στρατηγική αστοχία, που συνίσταται στην πιθανολογούμενη πολιτική κατάρρευση των Ουκρανών, με αφορμή τη διαφωνία μεταξύ Ζελένκσι και Κλίτσκο.

Ωστόσο, ο ουκρανικός λαός έχει επιδείξει τεράστια αποθέματα αντίστασης, που εκπλήσσουν ευχάριστα και τους άλλους δυτικούς λαούς. Το καθεστώς δεν ήταν, τελικά, τόσο διεφθαρμένο πολιτικά. Ο Πούτιν υπολόγιζε στην ταχεία εσωτερική κατάρρευση του «καθεστώτος των ναζί και των τοξικομανών» στο Κίεβο. Ο ουκρανικός πληθυσμός τού φαινόταν πολιτικά εύθραυστος, αφού θεωρούνταν διχασμένος μεταξύ δυτικών και φιλορωσικών ρευμάτων.

Αυτό επιχειρείται και πάλι μέσα από τον φίλα διακείμενο προς τον Πούτιν Τύπο. Ο Ζελένσκι είναι μια πολιτική μετριότητα, ένας «ηθοποιός» που στερείται των ηγετικών ικανοτήτων του Βλαδίμηρου, διεφθαρμένος και ανίκανος να αντισταθεί ψυχικά/ψυχολογικά σε μια ισχυρή αμφισβήτηση. Ο δήμαρχος του Κιέβου μπορεί να αποτελέσει τη θρυαλλίδα για την πτώση του «ηθοποιού».

Έως τώρα όμως, μετά από εννέα μήνες πολεμικών επιθέσεων, αυτό που κατάφεραν ο Πούτιν και οι χειροκροτητές, φανεροί και συγκεκαλυμμένοι, ήταν να ενισχύσουν την ενότητα του ουκρανικού λαού γύρω από το πρόσωπο του Ζελένσκι, να αντιμετωπίζεται ο Ουκρανός πρόεδρος με όρους πολιτικού ήρωα από τους πολίτες.

Η επόμενη στρατηγική αστοχία πιθανολογείται ότι θα είναι η υπερεκτίμηση του ψύχους και των υλικοτεχνικών υποδομών. Πώς όμως να κάμψουν έναν λαό, έχοντας καταφέρει προηγουμένως να σφυρηλατήσουν ακόμη περισσότερο την εσωτερική συνοχή του και την κοινή αναφορά στις ικανότητες του υποτιμημένου ηθοποιού;