Η φήμη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη χρήση του mumbo jumbo (ασυναρτησίες σε ελεύθερη μετάφραση) είναι ασυναγώνιστη — και τώρα τα δεδομένα υποστηρίζουν την αντίληψη.
Η ετυμηγορία προκύπτει από μια ανάλυση 45.000 ανακοινώσεων Τύπου: Η Επιτροπή το κρατά περίπλοκο — ακόμη και σε σύγκριση με άλλες κυβερνήσεις.
Αυτό δεν κάνει απλώς τη ζωή πιο δύσκολη για τους δημοσιογράφους, υποστηρίζει ο ερευνητής, Κριστιάν Ράουχ του Κέντρου Κοινωνικών Επιστημών του Βερολίνου WZB. Είναι και πολιτικό πρόβλημα. Οι ακατανόητες επικοινωνίες αφήνουν άφθονο περιθώριο στους ευρωσκεπτικιστές και τους εγχώριους πολιτικούς που θέλουν να κατηγορήσουν τις Βρυξέλλες να παρέχουν τις δικές τους μεταφράσεις.
«Επομένως, η τεχνοκρατική επικοινωνία παίζει πολύ εύκολα στα χέρια εκείνων που θέλουν να οικοδομήσουν την εικόνα μιας ελίτ των Βρυξελλών που είναι αποκομμένη από τον Ευρωπαίο πολίτη», γράφει ο Ράουχ στο Journal of European Integration.
Ο ίδιος έτρεξε τα δεδομένα για 35 χρόνια αγγλόφωνων δελτίων τύπου από την Επιτροπή, εξετάζοντας παράγοντες, όπως η γραμματική πολυπλοκότητα και η ορολογία.
Για σύγκριση, εξέτασε επίσης εφημερίδες, περιλήψεις πολιτικών επιστημών και ανακοινώσεις από τις κυβερνήσεις της Ιρλανδίας και της Βρετανίας. Αν και δεν προκαλεί έκπληξη το γεγονός ότι η Επιτροπή ήταν πιο τεχνική από τα ταμπλόιντ, οι εθνικές κυβερνήσεις σημείωσαν επίσης καλύτερες επιδόσεις στην προσβάσιμη γλώσσα χρησιμοποιώντας κανονικές λέξεις (εξουδετερώνοντας έτσι τη δικαιολογία ότι η Επιτροπή πρέπει να ακούγεται τρελή επειδή ασχολείται με θέματα τεχνικής πολιτικής).
Όσον αφορά στο πόσο εύκολα διαβάζονται κείμενα, μόνο οι πολιτικοί επιστήμονες σημείωσαν χειρότερη βαθμολογία από την Επιτροπή (όπως φαίνεται στο παραπάνω γράφημα). Και όσον αφορά στην ορολογία, οι υπεύθυνοι επικοινωνίας της Επιτροπής ξεπέρασαν ακόμη και τους ακαδημαϊκούς.
![](data:image/svg+xml;charset=utf-8,<svg height="547" width="715" xmlns="http://www.w3.org/2000/svg" version="1.1"/>)
Κάποια από αυτά είναι σχεδιασμένα, σημειώνει ο Ράουχ. Τα μηνύματα σχετικά με «… την ευελιξία που προβλέπεται στους κανόνες για τις κρατικές ενισχύσεις…», για παράδειγμα, σχετίζονται με ακανθώδεις συνομιλίες με πρωτεύουσες και οι «τριμερείς διάλογοι», φυσικά, αφορούν στη συζήτηση στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και το Συμβούλιο της ΕΕ (ή, για να το θέσω ξεκάθαρα, εθνικοί πολιτικοί), και η Επιτροπή συχνά προσπαθεί να μην εξοργίσει δημόσια τα κεφάλαια, ενώ επίμαχα ζητήματα κατακερματίζονται ιδιωτικά.
Εξετάζοντας τον αριθμό των επικοινωνιών μεταξύ 1985 και 2020, ο Ράουχ βρήκε ότι ο όγκος των ανακοινώσεων τύπου ανά μήνα έφτασε τις 150 περίπου στις αρχές της δεκαετίας του 2000, υπό τον τότε πρόεδρο της Επιτροπής Ρομάνο Πρόντι, με παρόμοια επίπεδα κατά τη διάρκεια των δύο θητειών του Χοσέ Μανουέλ Μπαρόζο.
Ωστόσο, ο ηγέτης της πρώτης «πολιτικής Επιτροπής», Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ, επέβλεψε μια μεγάλη πτώση, σε περίπου 50 δελτία τύπου το μήνα κατά τη διάρκεια της πενταετούς θητείας του που έληξε το 2019. (Η τάση της Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν ως πρόεδρος της Επιτροπής φαίνεται να επιστρέφει στην ανάλυση των δελτίων τύπου μέχρι το 2020.)